Karanlık Dünya

Yalanlar & Yabancılar

(Tekrardan selamlar efendim. Bir bölümle daha karşınızdayım. Bu bölüm diğerlerine nazaran biraz daha uzun ve duygu yüklü olacak. Onun için şimdiden uyarımı yapayım. Bu bölüm tetikleyici unsur ve rahatsız edici ögeler içermektedir.)

Keyifli okumalar!

Bölüm 29

Bölüm şarkısı🎵

Balmorhea/Remembrance

Cem Adrian/Zincir

"Hadi baba! Hadi yaaaaa"

Botlarının iplerini bağlarken tepsinde söylenen kızına dikti gözlerini Robert.

"Dur be kızım. Kaçmıyor ya kar."

Yere çöküp babasının boynuna sımsıkı sarıldı Lucia. "Ya kaçarsa baba? Kardan melek yapamayız ki o zaman."

Robert'ın gülüşü istemsizce büyüdü. "Kaçmaz kızım." dedi. Bir koluyla boynundaki Lucia'yı tutup, bir hamlede yukarı kaldırdı.

"Ben süper baba değil miyim bakayım? Kar erimeden yetiştiririm seni."

"Morana!" Diye bağırdı içeri doğru. "Hadi güzelim. Güzel karım benim."

"Geldim!" Diyen Mora'nın sesi yükseldi önce. Robert ise bir koluyla omzunda tuttuğu kızını, tek hamlede sırtına attı. Hemen sarıldı Lucia babasının boynuna. Yetmedi elini de sımsıkı tuttu. Derken en sonunda kapıda elindeki berelerle hamile kadın göründü.

"Gelin bakayım buraya!"

Ofladı Lucia. "Anne bere takmasam omas mıı?"

"Sus bakayım." Dedi Morana. "Kış günü karda boynun çıplak mı gezeceksin?" Tek hamlede geçirdi pembe bereyi kızının kafasına.

"Anne ya, saçımı pozdunn!" Diye haykırdı Lucia. Tam bereyi çıkartıyordu ki babasının;"Şhhh. Anne sözü ikiletilmez." Demesiyle durdu.

Ters bir bakış attı babasına. Ama çıkartmadı bereyi. Daralıyordu berenin içinde. Hem ne gerek vardı ki?

"Karla çok oynatma Robert. Hasta olur sonra. Sana güvendim bak, yalnız gönderiyorum." Diye uyardı Morana.

"Peki karıcım... Peki güzelim... Peki meleğim... Peki hayatımın anlamı. En geç bir, bir buçuk saate evdeyiz." Diyerek eşinin yükselmesine karşı geri vitesi taktı Robert.

Lucia ise bu duruma sadece kıkırdadı ve kocaman, sulu bir öpücük bıraktı
babasının yanağına.

Sonuçta; Bu her çocuğun görmek isteyeceği manzaraydı, mutlu bir aile.

"Vay vay," Diye mırıldandı Mora. İki elini beline yaslamış, yandan bakışlar atarken. "Kocamı kaçırıyor!" Diyerek kızının poposuna ufak bir tokat indirdi. "Uhh!"Diye haykırdı küçük kız. "Çok abıt anne." Çenesini dikleştirdi ve bir öpücük daha verdi babasına."Baaaakkkkk benim babam!" diye fısıldadı, nispet yapar gibi.

Morana bu tepkiye şaşırmıştı. Ancak şaşkınlığını belli etmeden kocasının yakasını kavradı ve kendi boyuna çekti. Kocaman bir öpücük kondurdu dudaklarına.

"Baaakk benim de kocam!"

Çocuk gibiydi Morana. Yaklaşık bir yıl sonra o çocuğa da kıyacaklarını bilmeden eğleniyordu.

Robert iki elini teslim olur gibi iki yana kaldırdı. "Valla en kârlı çıkan benim gibi. Az daha didişsenize... Öpücük yağmuruna tutuldum iki dakikada." Dedi. Halinden oldukça memnundu.