SİYAH SERİSİ

10.Bölüm: YANGIN VE ÇİÇEK

HAYATIN ÖĞRETMEDİĞİ SEVGİ

Derin, derin nefes aldım. Kendime gelmeye çalıştım. Bu ani gelen itirafın çabukluğu beni korkutuyordu. Çabuk muydu? Geç kalınmış bir itiraf mı? Emin değilim. Tek bildiğim korktuğumdu ve hakim olamadığım kalp atışlarım. Neden böylesine hızlı atıyorlardı? Kalbimde istiyordu değil mi yaşamayı bu duyguyu? İliklerime kadar hissetmeyi, öğrenmeyi. Kalbimi cezp ediyordu bu duygu. Ne olduğunu tam olarak bilmediğim bu duyguyu istiyordu kalbim. Mutlu olmak istiyordu, yıllar sonra bir kere...

İçeri geçtiğimde Berk o tatlı sıcacık gülümsemesiyle kanepede oturuyordu. Bir yandan ise elleriyle oynuyor, vereceğim tepkiyi bilmediği için stres yapıyordu. Ama bana olan duygularını bir anda söylemişti, evet. Belki de bir müddet içinde yaşamıştı onca şeyi. Ani gelen cesaretiyle salmıştı bir anda içindekileri. Korktuğu belliydi ama pişman olmadığı da bir o kadar belliydi. Saklamak istemiyordu sanki o da, yaşamak istiyordu benim gibi. Oturduğum yere geri döndüm. Dik bir şekilde oturdum, kaşlarım hafif çatık yüzümde huzursuz bir gülümseme vardı;                                                                             -Anlat Berk...                                                                                                                                                Dedim, dinlemek istiyordum onun ağzından, onun içindeki beni. Bilmek istiyordum ben kimdim, neredeydim onun gözünde.                                                                                                                                                Öne doğru eğilmiş gözlerini ve vücudunu bana doğru hizaladı, yüzündeki o sert ve tok ifade gidip hüzünlü ve duygulu bir ifade geldi yerine, hayal etmişti sanki bir anlığına kafasındaki beni;

-Seni ilk gördüğümde evet kabul etmeliyim çok güzeldin Derin. Giydiğin elbisenin içindeki bir kuş kadar narin bedenin, incecik bileklerin. Gülüşün, bakışın. Gözlerindeki o yaşanmışlıklar aldı götürdü beni Derin bilmediğim bir yere. Anlam veremediğim bir yere götürdü beni. Sanki eskiden bir yerlerde değmiş gözlerin gözlerime... Ama aşk bu değil Derin. Sadece güzellik değil. Evet bazen sadece gözler bile değil aşk. Biz birbirimizi tanıdık. Bilmem belki o zaman garip geldi sana bir anda ev bakma konusunda yardım etmek istemem. Biliyor musun? Bana bile garip geldi. Ben öyle birisi değilim ki Derin. Ama gözlerinde bir şey gördüm, geçmişten bir parça, bir yarım kalmışlık. Gitmek istemedim yanından, baktıkça. Her anımızda biraz daha gördüm gözlerindeki acıyı... Dertlerimizi paylaştık, ağladık, güldük. Evet belki yıllar geçirmedik ama zaman bazen yetmez Derin ya da ne kadar zaman geçirsen de içinde bir şeyler seni kemirir emin olamazsın tanıdığına. Ama ben senin kalbini gördüm, daha ötesi var mı? Derin ben seni tanıdım ve sevdim seni. Zamanla gördükçe seni, her bir hareketini, davranışını, duygularını, aşık olmuşum Derin, habersizce girmişsin kalbime, yer edinmişsin kendine. Sessiz kaldım bir süre, duygularımdan emin olmak istedim. Ve eminim, seninleyim...

Sözlerinden sonra akmanın eşiğinde olan göz yaşlarımı güçlükle tuttuğumu fark ettim. Söylediği her bir kelime kalbimde öyle bir yer edinmişti ki. İçimde bir burukluk hissetmiştim. Ve paha biçilemez bir değer.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                -Berk, ben bilmem ki? Nasıl sevilir? Aşk nedir? Hayat benim bunu öğrenmeme izin vermedi ki. Hayat beni sevmedi ki ben sevmesini bileyim Berk. Yoksa seni en güzel ben sevmek isterdim...                                                                                                                                    Gözbebekleri büyüdü. Gözleri parladı. Küçücük bir çocuğa şeker vermişsin gibi. Mutluluğu gözlerinden okundu. Çünkü ona ben de belli etmiştim duygularımı artık. "Seni en güzel ben severdim." Diyerek.