SON ÇIKMAZ

2. BÖLÜM

BÖLÜM 2: "Çakmak"

"Giderek bir cesaret sergilemiştim. Cesaret, benim vazgeçip gitmemdi. Zafer buydu. Zaferim buydu. Gidişlerde bazen zafer getirirdi."

☾

Pişmanlıklarım vardı.

Her insanda olduğu gibi yada daha fazlası. Daha fazlası. Geride bıraktıklarım vardı. Vicdanım acıyordu. Devam edebilmek için geri dönüşü olmayan gidişler vardı. Yeni başlangıçlar için her ne kadar eksik olacağı bilinse de. Unutulmazdı o eksiklik hep bir tarafta kendini hatırlatırdı. Tamamlansa bile eskisi gibi hissettirmezdi.

Bazen ne kadar yanlış hissettirip aslında en doğrusu bu olsa da, kendimizi seçmemiz gerekirdi.

Özür dilerim.

Kendimi seçtiğim için.

Ve yemin ederim. Böyle olacağını bilseydim, defalarca kez olduğu gibi kendimden vazgeçerdim.

Her türlü olumsuzluğa rağmen, içinde olduğumuz yaşama bir kere geliyorduk. Ne kadar sürede yaşayıp, öleceğimiz belli değildi. İstemiştim. Çok istemiştim. Kendimi önemsemiştim ilk defa cesaretli olmak isteyip, kendimi seçip gittim. Kaçtın. Her zaman ikinci bir yol vardır, bir çözüm vardır derlerdi. Ama benim yoktu o an yapmam gereken tek şey gitmekti. Belki de vardı bir çözümü bir yolu fakat benim dayanacak gücüm de yoktu. Kimsemde.

Geride bıraktığımdın.

Kendime yapılanı, ben bir başkasına yapmam derken sana yaptım.

Boşa edilen özürlerin hiçbir faydası yoktu. Bunu bilmeme rağmen geceleri çok kez özür dilemiştim. Affetmen için ama sende bıraktığım öyle bir hayal kırıklığıydı ki, hayal kırıklıkları ölmezdi geçmişin de asla ölmeyeceği gibi.

Başarabilmişmiydim peki onuda bilmiyordum, hayatım çoğunda beynime aşılandığı gibi. Değildim. Hayır kaçmayı başardık. Korkmuştum pişman olmaktan olmuştum da. Ama her ne olursa olsun, gittiğim için değil daha erken gitmediğim için pişmandım. Mutluydum, nefes aldığımı hissetmiştim boğazımda ki zincire rağmen on sekiz yıl sonra. Sahiptim bir eve, kendime yetecek kadar paraya, ihtiyacım olan herşeye sahiptim. Başkalarından önce kendimi düşüncek kadar akıllanmıştım da. Sen yoktun, olsan da fark etmezdin ama burda olduğunu bilirdim.