SON ÇIKMAZ

4. BÖLÜM

BÖLÜM 4: "Piyonun altındaki şah"

"Bazen umutların ölmesi yitmek için yeterlidir çünkü o umut senin herşeyindir; Dünün, bugünün, geleceğin."

☾

Gerçekleştireceğim bir hayalim yoktu. Aile diyebileceğim kimse yoktu. Maskemin ardındaki yüzümü gören, anlayan insan yoktu. Başarabildiğim şey yoktu. Sığabildiğim yer yoktu. Ben yoktum. Hiçbir şeyim yoktu. Hiçbir şey. Sahip olmadığım o kadar çok şey vardı ki. Hiç birşeysizliğe alıştırdılar, alıştırdıklarıyla kaldım.

Acıyı duyuramadım. Anlamadılar. Görmediler, görenlerde oldu elbet. Kör olmayı seçtiler. Günler, aylar hatta yıllar geçti ama içimdeki acı geçmedi. Baş edemedim, sonraysa aldım kalemi elime çizdim. Hissettiğim acıyı, attığım çığlıkları, dile getiremediklerimi, susturulduklarımı çizdim. Acıma şekil verdim. Onu kaleme aldım çizdim, boyayarak renklendirdim. Böyle gösterdim anlasınlar diye. Sadece anlamalarını istedim amacım bana el uzatmaları değildiki beni anlamalarıydı. Surat çevirdiler. Niye anlamadılar? Niye beni anlamıyorlar? Kendime sordum. Ben hep sorunu öncelikle kendinde arayanlardandım. Kızdım kendime, çok kızdım. Sen anlattığında anlamayanlar, kağıda döktüğündemi anlayacaktı. Boş verdim umursamadım artık. Anlamayan her türlü anlamaz dedim.

Bıkmıyorum, biliyormusun. Halen çiziyorum, ölmeden önce bırakabildiklerim olsun diye. Peki ne için? Beni yaşarken anlamayanlar ben öldükten sonra anlasınlar diye. İçimde bir yerlerde beni anlamaları için can atıyorum. Umut besliyorum.

Acınası.

Zavallı.

Hep paramparça.

Bende çiziyorum halen. O öyle. Kim? Maskenin ardındaki. Hala alışamamış, hala boşverememiş. İnsanların onu kabulleneceğini sanıyor. Uzun süre önce susturdum, fisıldayışlarını duyuyorum sadece. Öldürmek için herşeyi yapıyorum fakat ölmüyor. Daha ne kadar iğrenç hissettirmem gerekiyor? Daha ne kadar hayal kırıklığına uğratmam gerekiyor ölmen için. Benliğini unutturabilirsin fakat öldüremessin. Hayır öldürdüm. Başından beri. Sadece yansıyorsun, yansımakla kalacaksın.

Yetmedi. Yetmediğini hissettim. Bu seferki unutturmak içindi. İlk defa birşeyi bu kadar çok istedim. Herşeyi unutturmak, düşünmemek sonuna kadar. Başladım, ilk başta güzeldi herşey kontrollüce alıyordum dikkatlice. Sonra ihtiyaç duydum fazlasına, daha fazlasına. Bilseydim, bu denli yıkıma sebep olacağını unutmamayı yeğlerdim. Kendim için değildi ben hep yıkıktım. Başkasını yıktım yine zarar verdim. Zincir boynumda o günden beridir dahada sıkıyor, acının eşiğine kadar getiriyor ama öldürmüyor. Ölümün anlamı yok çünkü maksat o. Maksat acının seni boğmasına izin vermek fakat ölümüde görememek.