SON ÇIKMAZ

5. BÖLÜM

BÖLÜM 5: "Ölü bir ev"

"Kalbinin unutamadıklarını içinde öldüremessin. Yada öldürdünmü? Bir bakmışsın ki ellerin dirilsin diye toprağını kazıveriyor."

☾

İyikilerim olmadı. Hiçbir zaman söyleyemediğim iyikilerim olmadı. Hani o kadar yoklardı ki; Elimi uzatsam şimdi o dipsiz kuyunun içine çekip çıkarsam onları, ulaşsam bile gerçekleşmeyeceklerini bilmek gibi birşey bu.

Herşey zamanında güzeldi. Geçip giden koca bir zamandan sonra hiçbir şeyin önemi yoktu. Şayet bende onları gerçekleştirenlerde yoktu. Şansız demek istemiyordum kendime, çünkü benim için şansız olanlar herşeyi olupta görmeyenlerdir. Herşeyi olupta hiçbirşey göremeyenler şansızdır. Ondan dolayı diyemiyordum kendime çünkü benim hiçbirşeyim yoktu. Olmadığı için görmeyi istemeyeceğim, reddedeceğim bir durumda yoktu.

Babam vardı mesela adını bilirdim, bildiğimi sansam bile. Ne kadar çok görmek istesemde yoktu bazen vardı bazen yoktu, belirsizdi. Olsaydı görmezmiydim? Gözlerim sıkı sıkıya kapatılsa, ellerim sıkı sıkıya bağlansa ben yine seni görmek için çözerdim hepsini. Fakat onlar çocukluğum için, şuan sana hissettiğim öyle bir öfke ki. Bazen saçma geldiği oluyor, maskenin ardındaki konuşuyor yine. Yüzünü bile hatırlayamadığın bir adama öfkeli olman saçma diyor. Hiçbir şeyi anlamdan dinlemeden kestirip atma diyor. Susturdum. Hayır bu dinlesem bile sana hak vereceğimden değil, duymak istemediğimden. Bahsinin geçtiği düşüncemde olmandan bile rahatsızlık duyduğumdan.

Gerçekten böyle olacağını bilseydin yine çekip gidermiydin, yalnız bırakırmıydın. Bu sorulara verebilecek bir cevabım bile yok. Kendi öz babamı tanımıyorum. Umursayacağını düşünmüyorum ama yinede aklın kalmasın bende kendimi çok kırdım. Öyle ki paramparça edip üstünden geçtim toz olsunlar diye, sonra koydum bir maskeyle kapadım sıkıca açan veya gören olmadı.

Şuan kimse beni kıramıyor biliyormusun. Öyle iyi gizliyorum ki toz olmuştum zaten daha ne kadar ezebilirlerdi? Kıramazlardı, incitmezlerdi başım dik laflarım ketumdu. Anladığım vakitse, arkalarında bırakacağım enkazın büyüklüğünden haberim olsada parçalardım, yıkardım. Bana bunu öğretmediniz ama ben kendim öğrendim. Sahi siz bana ne öğretiniz? Dikkat çekme, sesini kıs, sus. Susturdunuz, hiçbirşeysizliğe alıştırdınız. Bastırdınız beni yok etmeye çalıştınız. Hepsinin iyiliğim için olduğunu söylediniz çünkü zarar görmezmişim. Yalan. En büyük zarar buydu ve bunu biliyordunuz. Şimdi senide ekliyorum o kadının yanına ama sen o zamanda yoktun.