Ludzka dziewczyna, wychowana przez biologów, zostaje królikiem doświadczalnym po powrocie Ludzi z Nieba. Wychowywała się ze swoim przyjacielem, Spiderem, aż pewnego dnia temu udało się uciec. Została całkiem sama, cierpiąc każdego dnia.
Jednak pewie...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Judith Ten dzień, zaczął się jak każdy inny. Wstałam i udałam się do swojej łazienki, aby jakkolwiek się ogarnąć. Ogarnęłam swoją twarz, przemywając ją wodą z mydłem, a potem przebrałam się w coś luźnego. W końcu do mojego pomieszczenia, wszedł nieproszony gość.
-Judith, masz być gotowa za 10 minut. Pobieranie krwi. No i trzymaj lunch.- powiedziała jedna z lekarek, podając mi woreczek z jedzeniem.
-Dziękuję. Za 10 minut w Pańskiej sali?- zapytałam podirytowana.
-Zgadza się.- rzuciła szybko i udała się do wyjścia.
Mój posiłek, zazwyczaj wyglądał tak samo. Dwie kromki odmrożonego chleba, jedno jabłko i jedna nieduża woda. Zawsze jak patrzyłam na to jedzenie, to aż robiło mi się słabo. Potrzebują mojej krwi, codziennie jestem z niej okradana, a oni nawet porządnego posiłku nie umieją mi zapewnić. Idioci. Przestałam dłużej nad tym rozmyślać. Po prostu wzięłam jabłko w rękę i wyszłam ze swojego pomieszczenia. Odrazu udałam się w kierunku sali Pani Harper.
-Siadaj Judith.- powiedziała zimnym tonem, odrazu po usłyszeniu otwierających się drzwi.
-Mogę dojeść jabłko?- zapytałam pretensjonalnie.
-Dojedz i siadaj.- powiedziała nie odwracając wzroku od swojego komputera.
Irytuje mnie już ta typiara. Dojadłam swoje jabłko i usiadłam na fotelu. Kobieta podeszła do mnie, wbijając mi motylka w rękę. Za każdym razem, boli tak samo. Już po chwili zobaczyłam plastikowy worek, który coraz to bardziej, wypełniał się moją krwią. Syknęłam z bólu, ale Panią Harper kompletnie to nie rusza. Ma rozkaz i musi go wykonać. W końcu zobaczyłam, jak wyciąga motylka z mojej ręki i zabiera worek mojej krwi. Po cholere im tyle tej mojej durnej krwi? Kobieta wyszła z pomieszczenia, za pewne kierując się w stronę głównego laboratorium, aby oddać tam moją krew. Siedziałam i czekałam na nią, jednak w drzwiach zamiast Pani Harper, stanął pułkownik Miles Quaritch.
-Witaj. To jeszcze nie koniec na dziś. Będziemy dziś testować na tobie jedną z naszych nowych substancji. Bądź gotowa po obiedzie.- oznajmił bez żadnych uczuć.
W sumie, co się dziwić. On naprawdę nie ma za grosz uczuć.
-Jaką znowu substancję?- zapytałam z irytacją.
-Nie pyskuj gówniaro. Nie powinno cię to interesować.- podniósł swój ton.
-Z całym szacunkiem, ale to jest moje ciało. Chcę wiedzieć, co mi robicie.- powiedziałam oschle.
