Ludzka dziewczyna, wychowana przez biologów, zostaje królikiem doświadczalnym po powrocie Ludzi z Nieba. Wychowywała się ze swoim przyjacielem, Spiderem, aż pewnego dnia temu udało się uciec. Została całkiem sama, cierpiąc każdego dnia.
Jednak pewie...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Neteyam Ciągle trzymałem dziewczynę w talii. Patrzyłem jej głęboko w oczy. Najpiękniejsze oczy na Pandorze. Jednak ten moment, przerwali nam wojownicy w naszym wieku, na swoich Mrocznych Koniach.
-Fiketuwong ke nayume ke'u.- zaśmiał się jeden z wojowników.
-Spadaj, dobra?- powiedziałem pytająco, już lekko zdenerwowany.
-Ni'ul kame tskxe. Poru ting nari.- powiedział, wrednie się śmiejąc.
-Steruję Avatarem, dopiero niecałe dwa dni, więc co tu się dziwić?- wtrąciła podirytowana Judith.
-Ouu, twoja koleżanka umie nasz język?- zapytał wojownik, schodząc ze swojego Pa'li.- Zwracam honor. Chwila, Judith?- zapytał wojownik.
-Oh, a podobno jesteś taki miły, Akwey.- przewróciła oczami i przytuliła go na przywitanie.
Zagotowało się we mnie, kiedy zobaczyłem jak się do niego przytula i szczerzy. Zazdrość? Bzdura. Ogarnij się Neteyam. Skarciłem siebie w myślach, po czym znowu wróciłem do jebanej rzeczywistości, przyglądając się tej dwójce.
-To naprawdę nieźle. Szybko się uczysz.- posłał jej uśmiech.
-Daj spokój, jeszcze wiele przedemną. Ale dziękuję, to miłe.- również się do niego uśmiechnęła.
-Wybaczcie, że się wtrącę, ale jak widzisz Akwey, uczymy się jazdy na koniach.- wtrąciłem zdenerwowany.
-Stary, spokojnie, bo z tych nerwów, to już ci żyły na czole powychodziły.- podniósł ręce w geście obronnym.
-Zajmij się sobą co?- pogroziłem mu palcem.
-Ale ja sobie tylko gadam, z moją kochaną Judith.- powiedział prowokacyjnie, a następnie się zaśmiał.
No i dałem się sprowokować.
-Jeszcze raz, nazwij ją twoją, to przysięgam, że będziesz zbierał swoje zęby z ziemii.- wycedziłem, podchodząc bliżej chłopaka.
-Chłopcy, uspokójcie się..proszę..- wtrąciła Judith, ze łzami w oczach.
-Odpierdol się.- warknąłem do niego i odszedłem.
-Neteyam!- krzyknęła Judith w moją stronę.
Olałem to, mimo iż było to ciężkie. Podszedłem do pierwszego, lepszego drzewa i zacząłem uderzać w nie pięściami. Moje kostki na rękach, były całe poździerane i lała się z nich krew. Ale czy mnie to obchodziło? Nie. W pewnym momencie, poczułem czyjeś ręce, oplatające mnie w pasie. Obróciłem się, a tam stała, zapłakana Judith.
