Ludzka dziewczyna, wychowana przez biologów, zostaje królikiem doświadczalnym po powrocie Ludzi z Nieba. Wychowywała się ze swoim przyjacielem, Spiderem, aż pewnego dnia temu udało się uciec. Została całkiem sama, cierpiąc każdego dnia.
Jednak pewie...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Judith Stałam jak wryta, gapiąc się w pustą przestrzeń. Świadomość tego, że Quaritch jest na mnie cięty i za wszelką cenę potrzebuje mnie do swoich eksperymentów, kompletnie nic mi nie ułatwiała. Wiedziałam, że będzie mnie szukał. Tylko, że teraz oznacza to zagładę Na'vi. Kolejną wojnę. I tym razem, to ja ją na nich ściągnęłam. Klan Omaticaya, nie jest niczemu winien. A ja? Ja sprowadziłam na nich, kolejną durną wojnę. Kurwa mać.
-Jaki jest plan?- zapytałam, nie przestając gapić się w pustą przestrzeń.
-Max powiedział, że najpewniej będą zaczynać atak jutro o 9;00.- oznajmił, kompletnie załamany Toruk Makto.
-To moja wina. To ja to na was ściągnęłam.- oznajmiłam bez większych uczuć, jednak do moich oczu napłynęły łzy.
-Spokojnie Judith, to nie twoja wina. Już dawno powinnaś tu trafić, a prawda jest taka, że on nie poluje tylko na ciebie, ale też na mnie. Po pogrzebie Amber, odrazu trzeba zacząć obmyślać plan.- powiedział z przekonaniem Jake.- Przygotujcie się, pogrzeb jest przełożony. Za godzinę pod Drzewem Dusz.- rzucił szybko i wyszedł.
W końcu spojrzałam na mojego chłopca, a on na mnie. Podeszłam do niego szybkim krokiem i wtuliłam się w jego tors.
-Csii, spokojnie skarbie.- szepnął chłopiec, głaszcząc mnie po głowie.
-Boję się.- szepnęłam, a kilka łez popłynęło po moich polikach.
-Wiem kochanie. Rozumiem cię i ja też się boję, ale wiem, że razem sobie poradzimy. Jestem tego pewny.- ciągle szeptał, wyraźnie przejęty chłopiec.
-Kocham cię.- również wyszeptałam przez łzy, mocniej się w niego wtulając.
-Też cię kocham skarbie. Ale teraz, może zacznijmy się już przygotowywać? Za niedługo odbywa się pogrzeb.- oznajmił spokojnie, chwytając za moje ramiona, tym samym delikatnie mnie od siebie odsuwając.
-Masz rację, przygotujmy się.- powiedziałam, posyłając mu smutny uśmiech.
Chłopiec, szybko złożył całusa na moich ustach, po czym poszedł po farbki do namiotu Tsahìk. Są to farbki, które wytwarzane są przeważnie z roślin i ich pigmentów. Służą one do malowania twarzy, na przeróżne uroczystości. Mniejsza. Ja w tym czasie, przebrałam się w strój, który lepiej zakrywa to, co ma zakrywać. Spięłam także swoje długie włosy, nakładając na głowę długą, ale delikatną narzutkę. Gdy Neteyam wrócił z naszymi farbkami, odrazu usiedliśmy na ziemii. Siedząc już, naprzeciwko siebie po turecku, chłopiec zaczął malować moją twarz, a ja jego. Namalowałam palcami na jego twarzy, biały pas przechodzący przez czoło, nos i brodę. Do tego, uzupełniłam go dwoma czarnymi pasami, przychodzącymi przez oczy. Chłopiec zrobił mi dokładnie to samo. Neteyam, również spiął włosy w luźny kitek oraz przebrał się w inne ciuchy. Zmienił także, swoją biżuterię. Już po chwili, byliśmy gotowi do wyjścia. Posłaliśmy sobie smutne uśmiechy. Chłopak, tylko splótł ze sobą nasze palce. Opuściliśmy namiot, kierując się w stronę wylotu z naszej bazy. Kiedy dotarliśmy i tam, odrazu zawołaliśmy nasze Zmory. Zasiedliśmy na nich i ruszyliśmy w kierunku Drzewa Dusz. Nie minęło wiele czasu, a my byliśmy już na miejscu. Stanęliśmy na samym przodzie, notorycznie trzymając się za ręce. Ciało mojej zmarłej przyjaciółki, odrazu rzuciło mi się w oczy. Nie kontrolowałam łez. Pozwoliłam im swobodnie płynąć. Ból, jaki odczuwałam w tym momencie, był niewyobrażalny. W życiu nie przeszłoby mi przez myśl, że śmierć zabierze nam ją tak szybko i to w tak młodym wieku. W końcu ciało mojej przyjaciółki, zostało wsadzone do dużej, wykopanej wcześniej w ziemii dziury. Tsahìk, chwyciła jedno z nasion świętego drzewa i włożyła do dołu, w którym leżało ciało naszej kochanej Amber. Wszyscy odśpiewywali pieśni, pogrążając się w żałobie, po stracie przyjaciółki, córki czy też siostry. Kiedy tak zwana ,,Ostatnia Droga" dobiegła końca, wszyscy pokierowali się w stronę naszych gór Alleluja. Już miałam zasiąść na swoim Ikranie, jednak zatrzymał mnie mój chłopiec.
