မြနွယ်ရုံနှင့်နှင်းဆီဖြူ (သို့မဟုတ်) ၁၉၈၀အတ္ထုပတ္တိ

အခန်း(၁၃)

အိမ်သို့ပြန်ရောက်သည်နှင့် ဖြူလဲ အခန်းထဲသို့တန်းဝင်ကာ ကုလားထိုင်၌ထိုင်၍စီးကရက်များတစ်လိပ်ပြီးတစ်လိပ်သာသောက်နေမိသည်။ဖြူဒီနေ့တော့ မမနွယ်ဆီသို့လဲမသွားနိုင်တော့ပါလေ။ညနေထမင်းစားချိန်ရောက်သည်အထိဖြူအခန်းအပြင်မထွက်သောကြောင့် အိမ်တော်ထိန်း မယ်ယဉ်မှဖြူ့အားလာခေါ်လေတော့သည်။

ဒေါက်..ဒေါက်..ဒေါက်

ဖြူလဲတံခါးခေါက်သံကြားသည်နှင့်"မယ်ယဉ်လား ဖြူဒီည ညစားမစားတော့ဘူး ဒါကြောင့်မယ်ယဉ်နားလိုက်တော့။"ဟု လှမ်းပြောလိုက်သည်။ထိုအခါ မယ်ယဉ်သည်"ဟို... မမလေး.. မမလေးကို သူဌေးကြီးကစာဖတ်ခန်းထဲမှာ‌တွေ့ဖို့ခေါ်ခိုင်းလိုက်လို့ပါ။"ဟု အပြင်ဘက်မှ စကားပြန်လေသည်။မယ်ယဉ်၏စကားအဆုံး၌ဖြူလဲ ခပ်ယဲ့ယဲ့အပြုံးတစ်ခုပြုံးလိုက်ကာ "အော် ရင်ဆိုင်ရတော့မှာပါလားလေ ကိုခန့်နောင်.. ကိုခန့်နောင်.. ရှင့်ရဲ့ ယောကျာ်းမဆန်ချက်ကတော့ နေ့တောင်မကူးပဲဖေဖေ့ကိုအပူကပ်လိုက်ပြန်ပြီပဲ"ဟုစိတ်ထဲမှရေရွတ်မိလိုက်သည်။ထို့နောက်မယ်ယဉ်အား

"ဖြူလာခဲ့ပါ့မယ်လို့ဖေဖေ့ကိုပြောလိုက်ပါ။"

"ဟုတ်ကဲ့မမလေး။"

ဖြူလဲအနည်းငယ်ရှုပ်ပွနေသောဆံပင်များအား ဘီးဖြင့် တစ်ချက် နှစ်ချက်ဖြီးလိုက်သည်။ထို့နောက် စိတ်ကိုအတတ်နိုင်ဆုံးပင်ထိန်းလိုက်ကာဖေဖေ့အားရင်ဆိုင်ရန်စာဖတ်ခန်းသို့ဆင်းလာခဲ့သည်။စာဖတ်ခန်းရှေ့သို့ရောက်သောအခါ တံခါးအားနှစ်ချက်ဆင့်ခေါက်ကာ ဖွင့်လိုက်ပြီး

"ဖေဖေ ဖြူ့ကိုခေါ်တယ်ဆို။"

စာဖတ်နေသောဖေဖေသည်ဖြူ့အား တစ်ချက်မော့ကြည့်၍ "လာထိုင်"ဟူသောစကားတစ်ခွန်းပြောပြီးနောက် ဖတ်လက်စစာအုပ်အားဆက်ဖတ်နေလေသည်။ဖြူလဲ ခေါင်းတစ်ချက်ငြိမ့်ပြကာ နေရာလွတ်ခုံတစ်ခု၌ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဖြူထိုင်လိုက်ပြီးသည်နှင့်တစ်ပြိုက်နက် ဖေဖေသည် ဖတ်လက်စစာအုပ်အား ပိတ်လိုက်၍ ဖြူ့အား ခနဲ့တဲ့တဲ့ မျက်လုံးများဖြင့်ကြည့်ကာ

"စီးကရက်အနံ့တွေလဲ မွှန်လို့ပါလား အကျင့်တွေသိပ်ပျက်နေ‌တယ်ပေါ့ ဟုတ်လား နှင်းဆီဖြူ။"