Sideway of Chances ( High School Series 1 )

CHAPTER 34: Bra

Kheanna's POV

"You should go to sleep. It's already midnight," sumimangot ako dahil sa sinabi ni Sean.

12:00 midnight na pala pero hanggang ngayon, hindi pa rin ako makatulog. Humupa na rin ang lagnat ko kaya nakakakilos na ako ng hindi iniinda ang sakit sa ulo at katawan.

He's here. Lying on the floor with just a piece of mantle and 2 pillows. Pinayagan siya nina Mom na dito matulog sa room ko dahil sa kaartehan ko kanina. If i wasn't their brave girl, they will surely ground me because of this.

"Sean....." tawag ko pero hindi na siya sumagot.

Bumangon ako para tingnan siya. Nakapikit na ang mata niya kaya bumalik na rin ako sa pagkakahiga. Siguro naman, tulog na siya dahil ilang minuto na rin ang nakalipas. Eto na siguro ang time para mailabas ko 'yung hinanakit sa dibdib ko. Kung hindi ko ito pakakawalan, ako lang din ang mahihirapan.

"Everything between us went upside down. Alam mo? The first time i know about you and Alessia, akala ko gawa-gawa lang iyon ng mga illuminati. Pero nung nakita ko kayong magkasama, doon na ako naniwala. Ansakit nun haha. Matapos mo ako'ng iwan after graduation, malalaman ko nalang na kayo na pala," huminto ako saglit at huminga nang malalim.

I hate admitting things that reminds me of pain. Parang hindi ko kayang pakawalan sa dibdib ko pero alam kung kapag hindi ko inilabas, sasabog ako kapag napuno na.

"The both of you were match. She's quite kind, pretty and humble. Kahit nung first interaction namin, kung saan sinungitan ko siya, she remained calm and down to earth. I never wonder how you fell for her. Kahit sino naman siguro, magugustohan siya. That hits me so hard, knowing someone beats me in your heart. But no matter how i tried to set aside those moments of yours flashing in my mind, i always ended up, questioning my worth. Wishing i could turn back the time and ask you the reason why you left me no words. Maybe that time, malaman ko kung bakit pinili mo ako'ng iwan."

Lumandas sa pisngi ko ang luha. Hindi ko na napigilan ang mahina ko'ng paghikbi. Napatakip nalang ako ng bibig at tahimik na umiyak dahil baka marinig niya.

Eto pala talaga ang feeling kapag sinimulan mo'ng palayain mula sa puso mo ang hinanakit. Unti-unti man, pero nababawasan ang pressure.

"Hindi kita masisi kung bakit mo nagawa sa'kin 'yun. Kung bakit mas pinili mo ako'ng iwan kesa sabihin ang totoo. That you were mourning because of your sister's death. That you were being blamed by your parents for neglecting her. Na ikaw ang salarin kung bakit siya nawala. Hindi ko alam, kasi pinili mo'ng sarilinin. Kasabwat mo pa sina Dustine sa pagtatago sa'kin ng totoo. Still, i couldn't blame you. I already accepted that faith. Na panandalian kang mawawala sa'kin at papalitan ako ng iba, na magsisilbing healer mo. She healed you but you broke her too!"

Humikab ako matapos ko'ng mag-monologue sa natutulog na si Sean. Nakakagambala ba ako sa mga gagamba sa taas? Sa butiki? Naku, sorry idadamay ko kayo sa pagpupuyat. Itutuloy ko itong midnight monologue ko.

"Sean, i'm slowly forgiving you. I'm sorry if i misjudged what you've been through. Sana, this time, if we could still make it, hindi na sana maulit pa ang dati. Kung pwede palang na ayusin agad, basta huwag lang mauwi sa break-up, why not diba?" gumulong ako at bumangon. Parang bigla ako'ng nauhaw kaya binalak ko'ng abutin ang lampshade para magbigay liwanag kaso halos humiwalay sa katawan ko ang aking kaluluwa.