အရှင့် အမုန်းခံ ..ကျွန်..

12. ပထမဆုံးအကြိမ်

အိပ်ပျော်နေသော ဒါနီကာမှာ အခန်းတွင်း၌ သူမ တယောက်တည်း မဟုတ်တော့သည်ကို ရုတ်တရက် ခံစားသိရှိလိုက်ရသည်။ သူမ၏ အခန်းတံခါးအား သော့ခတ်ထားခဲ့ပါ၏။ ထိုသော့အား ဖွင့်နိုင်သည့် လူမှာလည်း တဦးတည်းသာ။

မျက်လုံးက ဖျက်ကနဲ ပွင့်သွားခဲ့ပြီး တံခါးဆီသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ ထိုနေရာတွင် ရပ်နေသည်က လူစီယန်။ မျက်နှာတော်က အမြဲလိုပင် ခန့်မှန်းမရနိုင်စွာ အေးစက် မာကြောလျှက်။

ထိုခဏတွင်ပင် တစုံတခုက မူမှန်တော့မှန်း ဒါနီကာ ခံစားလိုက်ရသည်။ အေးစိမ့်မှုက ကျောရိုးတလျှောက် စီးဆင်းသွားရသည်အထိပင်။ သူ၏ မျက်ဝန်းအတွင်းနက်နက်ဆီတွင်မူ ဒါနီကာအတွက် အမြဲရှိနေခဲ့သော အမုန်းတရားတို့က မပျောက်မပျက် တည်ရှိနေဆဲ..။

"ထ...အဝတ်ချွတ်.."

သူ၏လေသံက ဘယ်သောအခါမျှ မကျယ်မမြင့်ခဲ့....။

ထိတ်ပြာမှုတို့က သူမတကိုယ်လုံး လွှမ်းခြုံသွားရတော့လေသည်။ ချက်ချင်းထရပ်လိုက်ပြီး တုန်လှုပ်သော လက်အစုံဖြင့် ညအိပ်ဝတ်ရုံကို ခေါင်းပေါ်မှ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အတွင်းခံအဝတ်များကပါ ညအိပ်ဝတ်ရုံရှိရာကြမ်းပြင်ပေါ်ဆီသို့...။

အဝတ်ဗလာဖြင့် သူမ....။
သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေမိသည်။
ကြောက်လန့်တုန်လှုပ်စွာဖြင့်ပင်။
သူ့ကိုကြည့်ရသည်မှာ ပုံမှန်အချိန်ထက် ပို၍ ကြောက်လန့်စရာ ရှိန်စရာကောင်း၍နေပေသည်။

"အိပ်ရာပေါ်တက်... မှောက်နေ.."

သူမိန့်သည့်အတိုင်း သူမ နာခံရုံသာ။
လက်အစုံကဖြင့် သူမအောက်ဘက်ဆီမှ အပေါစား အိပ်ရာခင်းစကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ရင်း မျက်စိကိုသာ မှိတ်ထားမိတော့သည်။

သူ၏ ကိုယ်ခန္ဓာက သူ‌မအပေါ်သို့ အနောက်ဘက်မှနေ၍ အုပ်မိုးသွားစေလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမအားအနောက်မှ ထိုးဖိ လာသည့် ထိုအရာအား ခံစားမိလိုက်ပါ၏။ ထို့နောက် သူမ၏ အပေါက်ဝငယ်လေးအား အလွန်တရာတောင့်တင်းနေပြီဖြစ်သည့် ထိုအရာကြီးဖြင့် စတင် ထိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။