Minik Karışıklıklar ( Gerçek ailem erkek versiyon )

| ~ Part 2 ~ |

Hadi başlayalım.

18/08/2023

|||||| X kişisinden |||||

Merhaba bugün on dört yaşına giriyorum.

Yaşımdan mutluluk , başarı , sevgi , saygı vesaire hiçbir şey istemiyorum.

Dört yaşıma girerken annemin beni sevmesini istedim.

Beş yaşıma girdiğimde bir topumun olmasını istedim ama olmadı.

Altı yaşımda hediye olarak ölesiye dayak yedim ve kan kelimesinin ne olduğunu keşfettim.

Yedi yaşımda sokakları benimsemiştim fakat çok soğuk oluyorlardı sıcak bir eşyamın olmasını istedim.

Sekiz yaşımda yaşamı öğrenmiştim yani en azından babamın yanındaki puştların neden bana   p!ç diye seslendiklerini biliyordum.

Dokuz yaşında keşfettim bazı şeyleri benimsedim anason kokusunu.

On yaşında hayatın yüklerinin altında eziliyordum ağır geliyordu yaşamak.

Sahi ya neden on yaşındaki çocuk canına kastetmek isterdi ki ?

Ben istedim sebebi bilinmez.

On bir yaşında kendi ayaklarımın üstünde durabiliyordum yaşa fiilini bile hak etmeyen insanlardan medet ummayı kestim gerçi çok önceden bir beklentim kalmamıştı zaten.

On iki yaşımda hastanelik olacak kadar kavga ettim kimse benimle ilgilenmedi sözde babam olacak herif beni pis işlerine bulaştırmaya çalıştı.

On üç yaşımda yani bundan bir yıl önce evimin olmam gereken yerin sokak olduğu yüzüme vuruldu.

Sorun yoktu.

Çünkü ben sokak çocuğuydum.

Üzülemezdim.

Duygusuzdum ya ben.

Alınmıştı duygularım ya da öğrenememiştim.

Ben büyüdüm.

Artık annemin beni sevmesini beklemiyorum kendi topumu kendim alabiliyorum babamın pis işlerine ayak uydurmuyorum artık eskisi kadar üşümüyorum dövüşmeyi öğrendim artık neredeyse hiç dayak yemiyorum insanlara inat ölmek istemiyorum.

Ve ben on dört yaşındayım bugün yine büyüdüm içimde ağlayan bir çocukluk var susturmam gerekiyor.

Birkaç gün önce zıkkımlandığım şeyler yüzünden -belki de başka bir şey- kanser olduğumu öğrendim.

Hastalığım yavaş ilerliyormuş on sekiz yaşımı bir ihtimal görebilirmişim.

Bu mektubu birileri okurda beni unutulup gitmekten kurtarır diye yazmadım.

Olmayacak çocuklarıma ve çocukluğuma yazdım

Bencil olmak istemiyorum.

Yaşayamadığım çocukluğumu belki de ileride kendi çocuğumu mutlu ederek yaşarım diye düşünürdüm umut ederdim ama artık öleceğimin bilincine vardım.

Özür dilerim çocukluğum.

İlk tek ve son özür dileyişimdi.

Özür dilerim çocukluğum.

Elimdeki mektubu bıraktım.

Çözemediğim duyguları yaşıyordum.

Hiçbir belirti vermiyordum.