Minik Karışıklıklar ( Gerçek ailem erkek versiyon )

| ~ 8. Bölüm ~ |

Hadi başlayalım.

21/07/2023

~~~~~~~~~~~~~~~~

Koltuğun üstünden siyah şişme montumu aldım üzerime geçirdim odanın havalanması için açtığım pencereyi kapattım oda yemek kokmuştu ve bu konuda takıntılıydım.

Can : Ne pimpirikli insansın oğlum ya bu kadar eşya ne ?

Can kapının önüne indirdiğim çantalara söyleniyordu.

-Olması gereken şeyler Can.

Miran : He yani sen pimpirikli değilsin.

-Sayılırım.

Odanın kapısını çektim ayakkabılıktan ayakkabımı alıp giydim ve bana pimpirikli olduğumu söyleyip yarım saattir aynanın karşında kendine çeki düzen veren dingillere baktım.

Hayatım boyunca dost , arkadaş edinmekten kaçmıştım ilk on üç yıl boyunca hep üvey engel olmuştu arkadaş edinmeme son üç yıldır falanda ben istemiyordum.

Kendimi kimsesiz diye adlandırıyordum ama hak ediyordum insanlardan oldum olası uzak durmuşumdur.

Bunun sebepleri çoktu ama sebepleri kimse konuşmayı tercih etmezdi , bence ama bir şeyin sebebi sonucundan daha önemli olmalıydı.

Bir bakımdan da kimsesiz değildim.

Can ve Miran vardı en azından benim için endişeleniyorlardı çevrem vardı bana değer veren insanlar vardı.

Ama ben yine de kimsesizdim çünkü bir annem hiç olmamıştı vardı ama yok hükmündeydi çünkü babam bana sarılmak yerine boğmayı tercih etmişti.

Ben utanmadan içimde soru işareti olmadan birinin yanında ağlamamıştım veya gülmemiştim.

Çünkü benim duygularım eksikti.

En çok düşündüğüm şeylerden bir tanesi de buydu ya zaten mükemmeliyetçilik anlayışı olan üvey babam hiç duygularımı düşünmüş müydü ?

Benden her şeyi dört dörtlük yapmamı isteyen adam neden duygularımı eksik bırakmıştı bu muydu ? hak ettiğim.

Üvey babam hala üvey babam diyorum çünkü bana onca acıyı yaşatan adama bir DNA kağıdıyla karşı koyarsam benliğimi kaybetmiş olurum.

Durum daha farklı olsaydı ne bileyim mutlu bir on altı yıl yaşamış olsaydım baba demeye bin şahit gerekli olan adama içim geldiği için baba deseydim tabii ki de bir DNA umurumda olmazdı.

Ama durum çok daha farklıydı beni on altı yıl boyunca ölüme terk eden bir insandı o ve ben hala baba demeye devam ediyordum çünkü bana onca acıyı yaşatırken ben ona baba demeye devam etmiştim babam deyip geçmiştim.

Eğer ona küçük bir gerçeklik yüzünden baba demeyi bıraksaydım yaşadıklarıma ihanet etmiş olurdum.

Artık sanırım geçmişim hariç her şeyden kurtuluyordum ama acılarım benle olmaya devam edecek.

Ölmeden önce en çok yapmak istediğim şey ise üvey babamı bitirip ona baba demeyi bırakarak ölmek kötülükten başka vasfı olmayan bir insana baba demeyi bırakarak ölmek istiyorum.

Çok şey istiyorum ama...

Düşüne düşüne delireceğimi bildiğimden kafamı kaldırıp aynaya baktım.

Gözlerim dolmuştu ama ben gözlerime tezat gülümsemeyi tercih ettim gülünce kısılan gözlerim ortaya çıkan gamzelerim ruhuma inatmış gibi beni mutlu bir insanmışım gibi gösteriyordu.