"Yalnızca fısıldarsan seni dinlerler." Söyledikleri hâlâ mantıksız gelse de burada mantık aramamam gerektiğini günler önce kabullenmiştim ben. Koskoca bir kayanın içinden çıkıp bambaşka bir hayatın ortasına düştüğüm andan beri başıma gelen her şeyi...
Uzun bir süre sonra uzuuuunca bir bölümle tekrar geldim. Umarım birileri vardır ve umarım beğenirsiniz✨️
Yorum ve yıldızlarınızla ses vermeyi unutmayın lütfennn🫂
Adin'i nasıl hayal ediyorsunuz bilmiyorum ama benim kafamdaki Adin'i buraya bırakıyorum
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌬
İkisi de arabadan uzaklaşıp içinde bulunduğum eve doğru yürümeye başladıklarında kalbim korku ile kasıldı. Beni götürecekler miydi? Bulunduğum odanın camı açık olduğu için seslerini duyuyordum. "Adin evde değildir, boşa geldik." Bu ses Eris'e aitti. Yanındaki kadına hitaben konuşmuştu.
Yani bana değil, Adin'e gelmişlerdi.
"Evde değilse de gelecektir. Tüm Rasal'ı gezip Adin'i mi bulmaya çalışacağız?" Kadının sesi sinir doluydu. Bulunduğu durumdan hiç ama hiç memnun olmadığı belliydi. "Telefonunu arayarak nerede olduğunu öğrenebilirdik."
"Telefonunu açmayacağını bilmiyormuşsun gibi konuşuyorsun Eris." Bu sözlerden sonra başka bir şey duyamamıştım. Sanırım uzaklaşmışlardı. Yani muhtemelen evin kapısındalardı. Bir anda evin içinde zil sesi yankılandı. Tahmin ettiğim gibi evin kapısındalardı. Kapıyı açamazdım. Eğer açarsam kendimi ele vermiş olurdum.
Yerimden hareketlenerek odadan çıktım. Dış kapıya bakıp koridorda dikilmeye başladım. Kapıya yaklaşasım olsa da korkuyordum. Eğer yaklaşırsam beni fark edebilirler miydi?
Kendime engel olamayarak iki adım ileriye gittim.
Tehlikeli şeylere her zaman böyle yaklaşıyordum. Korku filmlerinde girilmemesi gereken yerlere girip ilk ölen insanlar gibi davranıyordum. Hayatım boyunca böyle davranmıştım. Sanırım benim ruhum bu tür korkulu anlar ile besleniyordu. Başka bir açıklaması olduğunu zannetmiyordum.
Kapıya hâlâ çok uzak olduğum için hızlı birkaç adım daha attım. İşte şimdi kapı ile aramda yalnızca bir adım vardı. Adım atmadan elimi uzatsam kapı koluna dokunabilirdim.
Dışarıdan gelen uğultulu sesleri duyuyordum. Sanırım kapının önünde konuşuyorlardı. Tam olarak ne konuştuklarını maalesef anlayamıyordum. Merak ediyor muydum? Hem de fazlasıyla.
Dikkat kesilip bir şey anlar mıyım diye beklemeye başladım.
O kadar dalmıştım ki bir anda kapıya art arda vurulunca sıçrayarak geriye adımladım. Ödüm kopmuştu resmen.
"Adin enerjini hissediyorum. Çık dışarı!" Eris yüksek sesle bağırdı. Kalbim hızla çarpmaya başladı. Adin'in enerjisi zannettiği benim enerjim olmalıydı. Aynı Doğan olduğumuz için enerjilerimiz aynıydı. Zaten dün de benim kim olduğumu böyle anlamamış mıydı?
