Ang librong ito ay naglalaman ng mga akda ng iba't ibang manunulat na nagpasa sa palahok ng GOLDEN PEN para sa maikling kuwento. Ang lahat ng nilalaman nang librong ito ay may pahintulot ng may akda na ilangkop sa loob ng librong ito, bilang partis...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Sa isang tahimik at mahiwagang gabi, isang babaeng may pangalang Isabella ang natagpuang mag-isa sa isang lumang silid. Sa kaniyang kamay ay hawak niya ang isang sinaunang orasan na biglang nagningas at nagliwanag. Agad siyang napuno ng kalituhan habang napalilibutan ng makulay na ilaw.
"Ano ang nangyayari?" bulong ni Isabella sa sarili. Ngunit bago pa man niya maunawaan ang nangyayari, napansin niyang tila bumabalik ang mga taon. Bigla siyang napadpad sa isang mundong mag-isa niyang kinilala—ang taong 1850.
Natagpuan niya ang kaniyang sarili sa kalagitnaan ng makasaysayang panahon. Nakita niya ang mga tanyag na damit na barong; para sa mga lalaki, at baro't saya; para sa mga babae, na pinauso noong mga panahong iyon. Habang siya'y naglalakad sa pintuan ng isang lumang mansyon, may napansin siyang guwapong binata na nagngangalang Alfredo.
Ang mga mata ni Alfredo ay nagningning nang makita si Isabella, at kitang-kita roon ang kakaibang damdamin. Sa unang pagkakataon, tila ba't kinuha siya ng hangin at ang kanilang mga mata'y nagtagpo. Agad nitong nakuha ang kaniyang puso.
Mula nang araw na iyon, palagi ng nag-uusap sina Isabella at Alfredo. Hindi nagtagal at nalaman ni Isabella na sa nakaraang ito, siya ang babaeng minamahal ni Alfredo.
Habang ang pagmamahalan nina Isabella at Alfredo ay lumalalim, unti-unti rin niyang nadarama ang pagnanasa na bumalik sa kaniyang oras. Gayunpaman, ayaw niyang mawala si Alfredo.
Ngunit, dumating ang panahon na kinailangan niyang harapin ang katotohanan at aminin kay Alfredo ang tunay niyang pagkakakilanlan. Naging masalimuot ang kanilang pagmamahalan dahil sa pagitan ng dalawang panahon, ngunit hindi ito naging hadlang sa kanilang damdamin. Naglalakbay sila sa mga parke, nagpapalitan ng mga kwento, at sa bawat hawak ng kanilang mga kamay, tila ba't sila'y nagiging isa. Ngunit alam ni Isabella na hindi ito magiging magpakailanman. Kailangan niyang bumalik sa kaniyang panahon.
Sa huling araw ng kanilang pagkikita, habang nasa tabing-dagat, magkasamang sinundan nila ang mga alon at hinayaang maglakbay ang kanilang mga paa sa putikang buhangin.
Dahan-dahang inilahad ni Isabella ang kaniyang nararamdaman. "Alfredo," aniya habang naglalakad sila sa tabing-dagat. "Kailangan mong malaman na hindi ako ang tunay na babaeng iyong itinatangi, ngunit ang pagmamahal ko sa iyo ay tunay, at handang mag-antay hanggang sa muli tayong magkita sa hinaharap kung saan ako nagmula."
Nagulat si Alfredo sa sinabi ni Isabella, ngunit sa kabila nito'y hindi nagbago ang kaniyang pagtingin. "Kahit anong mangyari, ang pag-ibig ko para sa iyo ay hindi magbabago. Sa bawat pag-ihip ng hangin, isang bahagi ng puso ko'y naiiwan sa iyo," wika nito sa dalaga.
Nag-angat si Alfredo ng kaniyang mga mata, at sa mga mata ni Isabella'y kitang-kita ang pagsalubong ng kaniyang damdamin. "Isabella," sabi niya nang mariin. "Isabella, ang pag-ibig ko sa iyo ay totoo, at handa akong maghintay kahit gaano pa katagal. Hindi mo man ako kasama sa hinaharap, ang mga alaala natin ay mananatili sa aking puso."
Nagkatitigan sila at naramdaman ni Isabella na ang pag-ibig ni Alfredo ay higit pa sa anumang salita. Iniabot niya ang kaniyang kamay at hinawakan ni Alfredo.
"Mamahalin kita hanggang sa muli tayong magkita," sabi ni Isabella. Matapos ang matamis na halik, naramdaman niyang unti-unting nawawala ang makulay na liwanag at bumabalik siya sa kaniyang oras, sa taong 2023.
Nang araw na iyon, huling naramdaman ni Isabella ang pagyakap ni Alfredo. Sa pag-iyak at pagluha, iniwan niya ang lumang panahon at bumalik sa taong 2023. Subalit, ang pag-ibig ni Alfredo ay nanatili sa kaniyang puso.
Sa pagbabalik ni Isabella sa kasalukuyan, dala niya ang mga alaala at pagmamahal niya kay Alfredo. Bagamat malayo sila sa isa't isa sa pisikal na anyo, nanatili ang kanilang pag-ibig sa isa't isa sa puso't isipan.
Isang araw habang tinitingnan ni Isabella ang isang lumang larawan ni Alfredo, ngumiti siya. "Hindi man tayo magkasama sa panahong ito, ang pagmamahal ko sa iyo ay tunay. Maghihintay ako hanggang sa muli tayong magkita."
Sa paglipas ng mga taon, hindi naglaho ang kanilang mga alaala. Ang pagmamahal ni Alfredo ay nagpatuloy, at ang mga salitang 'handang maghintay hanggang sa muli tayong magkita' ay naging inspirasyon sa bawat araw niya. Naging makulay ang buhay ni Isabella. Sa bawat pagsapit ng gabi, si Alfredo ang nasa isip niya.
At isang araw, habang siya'y naglalakad sa isang parke, may naramdaman siyang tila kakaibang pwersa na nagtulak sa kaniya papunta sa isang tiyak na direksyon. Nang humarap siya sa isang lalaki na may mga mata na puno ng pagmamahal, alam niya agad na si Alfredo iyon.
Sa pagitan ng dalawang panahon, sila'y nagkitang muli. Totoong ang pag-ibig ay hindi nasusukat ng oras. "Alfredo," bulong ni Isabella, habang sila'y magkayakap. "Ikaw nga, mahal ko. At ngayon, tayo'y muling magkakasama."
Sa kanilang pagmamahalan, natutunan ni Isabella na ang pag-ibig ay walang hanggan. At ang paglipas ng panahon ay hindi naging hadlang sa kanilang pagmamahalan. Ngunit ngayon, sila'y magkasama sa dalawang panahon, nagmamahalan nang walang katapusan.
