Hastanelerde Bir Ömür

43

Uyandığımda ambulanstaydım sağlık çalışanları dışında edebiyat öğretmenimiz vardı benim için çok endişeli görünüyordu her şey hâlâ bulanıktı fakat sesleri net duyabiliyordum yüzümde oksijen maskesi takılıydı uzun zamandan sonra ilk defa rahat nefes aldığımı hissetmiştim orada ki ablalardan biri uyandığımı fark edince bilincimi ölçmek için sorular sormaya başladı

_Ufaklık nerede olduğunu biliyor musun

Konuşmak için oksijen maskesini çıkaracaktım ki abla izin vermedi

_Onu çıkarmadan da konuşabilirsin ben anlarım seni

_Ambulanstayım

_Peki buraya gelmeden önce ne olduğunu hatırlıyor musun

_Ben koşuyordum derse yetişmeye çalışıyordum sonra sırama oturdum gerisi yok

_Tamamdır ışığı takip edebilir misin

_Sanmıyorum çok net göremiyorum

_Tamam endişelenme normal şeyler bunlar şimdi hastaneye gidiyoruz orada daha iyi olursun

Güçlükle konuşabildiğim için cevap verememiştim zaten bu konuşmadan sonra yine bilincim gitmişti 

Uyandığımda saat 10:00'du kolumda ne serum ne de bir iğne izi vardı sadece dümdüz bir şekilde yatakta yatıyordum başım çok ağrıyordu hiç bilmediğim bir yerdeydim burası Kaan abilerin çalıştığı hastane değildi etrafa bakmak için kalkacaktım ki sedyenin perdesi açıldı gelen kişi 20'li yaşlarda uzun boylu zayıf mavi gözlü uzun kahverengi saçlı bir abiydi kim olduğu ve nerede olduğum hakkında en ufak fikrim yoktu 

_Günaydın güzellik benim ismim Hakan seninle ilgilenen acil servis doktoruyum

_Neredeyim ben hangi hastanede

_Okulunuzun yakınında ki şehir hastanesindesin sadece ambulansla giriş yaptığın için farklı bir yer gibi gelmiş olabiliri sana

_Kaan abi'yi çağırır mısınız

_Kaan Göktürk mü

_Evet

_Çağırırım ama önce sana bir bakalım olmaz mı 

_Neden bayıldığın hakkında bir fikrin var mı

Hakan abi ye olan biten her şeyi baştan sona anlatmak istedim ki bir daha sormasın ancak tam konuşamadığım ve başımın ağrıdığından bölük pörçük söyleyebilmiştim yine de nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde dinlediklerini doğru algılamış ayrıca da o eksik kalan kısımları ben kestikçe tamamlamıştı

Anlatma mevzusu bitince ben yorgun bir şekilde kendimi tekrar yatağa bıraktım Kaan abiyi beklemekten başka çarem yoktu hoş gelince onun da yapabileceği bir şey olmayacaktı ama en azından tanıdık bir yüz görmek içimi rahatlatıyordu

Geçen zamanı tam olarak bilmesem de çok da uzun olmayan bir süre sonunda Emir abi geldi yanıma Aslında benim için sanki biraz daha iyi olmuş gibiydi

_Abicim geçmiş olsun var mı yapabileceğim bir şey

_Valla bir ağrı kesici iğneye hayır demem çok sersem gibiyim bilincim yarı açık yarı kapalı 

_Yaparım yapmasına da yetkili bir doktor lazım Mert abini çağırmamı ister misin

_Sen de dur ama yanımda 

_Tamam arayayım o zaman

-Alo Mert müsait misin

-Evet ne oldu

-Beste okulda bayılmış da ambulansla acile gelmiş seni istiyor

-Tamam geliyorum hemen

Mert abiyi beklerken Emir abi benim ayak ucuma oturdu bir şeyler diyordu ancak ben anlamakta güçlük çekiyordum daha çok iç sesimle tartışmakla meşguldüm kendime kızıyordum kızmakta haklıydım da eğer ilk düşündüğüm gibi hocaya söyleyip ya da geç kâğıdı alıp gitseydim bunların hiçbiri yaşanmayacaktı ancak olan olmuştu önüme bakmam gerekiyordu