ALFA: KURT 1 " AŞIK ÇİÇEKLER "

2.BÖLÜM: Sınır yok!

alfa timi...

🐺🐺🐺SINIR YOK!

Acılar asla gizlenmez. Belki bir yara da olabilir senin canını yakan, belki bir ihanet, belki de kalbin...
Ama asla dinmez. Yaranın acısını, ihaneti, kalbinin ağrılarını unutamazsın.
Belki diner acısı ama her zihnine dolduğunda geri gelir acısı.

Yaralı insanlar, hem fiziken hem de ruhen olmak üzere ikiye ayrılır.
1.fiziken olan acılar, gir yerden darbe aldığında orası morarır veya kan gelir.
Ama kandan önce acıyı hissedersin.
2. Olarak ruhen olan acılar, bir yerden darbe almana gerek yok.
Hayat zaten sana darbeyi vurmuş.
Beyninin içine işlemiş bu senin.
Kopamazsın. Sürekli kendine bunu hatırlatarak kendine zarar verisirsin.

Ama ne yap biliyormusun?

Boşver...

Çünkü İzel de öyle yaptı.
O acıların hepsini gördü. Fiziken, ruhen. Ihanet bile yedi...

İlk önce fiziken gördü acıyı. Daha 5 yaşında gözlerini çöp konteynırında açtığında, küçücük bedeninde küçük küçük kesikler ve çürümeye fırsat verilmemiş morluklar, sarılıklar vardı.

Sonra ruhen gördü acıyı. Yetimhaneden çıktığında ilk önce harp okuluna girdi ve bir iş bulmak için girdiği kafede yaşadı acıyı.
13 sene sonra o dayanılmaz acıyı tekrar yaşadı.
Hatırladığı, unutamadığı yüzü gördü.
Annesi ve kızı...
Ona veremediği ilgiyi, sevgiyi, şefkati,
17 yaşında olan kız kardeşine veriyordu.

Daha sonra ihanete uğradı. Bir teğmenken onunla şefkatle, sevgiyle konuşan bir komutana aşık oldu.
Yada öyle sandı. Daha sonra onun timine girmeye karar verdi. Tam işlemler başladı, her şey yolunda, hayat bir kere daha vurdu yüzüne gerçekleri.
O komutan evliydi. Iki çocuğu vardı.
Ama bunu İzel bilmiyordu. Fakat yine de kendini suçladı.
Ne diye soyunu sopunu bilmediği bir adama vurulurdu ki?
Ama birşey daha vardı.
O niye soyunu sopunu bilmediği bir kadına vurulmuştu?

Ama İzel ne yaptı?

Boşverdi...

Sende boşver kardeşim. Senin canın onların ihanetinden daha önemli. Ama tek birşey boş verilemez. Kadına, hayvana veya bir erkeğe şiddet, asla görmezden gelinemez veya boş verilemez.