Giz~ [Hyunholix]

4

5 Yıl Sonra

Hyunjin:24 yaşında Minho ile sevgili mafya

Minho:24 yaşında Hyunjin ile sevgili mafya

Felix:22 yaşında bar sahini

Chan:25 yaşında zengin mafya

Seungmin:22 yaşında Chan'ın sevgili ayrıca Felix'in çok yakın arkadaşı.

Jeongin:23 yaşında Felix'e aşık Chan'ın yanında çalışıyor.

Minho'dan

Mışıl mışıl uyuyan bedenin yanına yaklaşmıştım.Gerçekten kusursuz görünüyordu. Hafifçe uyandırmak istercesine dürttüm. Yavaşça gözlerini araladı ve bana boş gözlerle bakmaya başladı.

"Hyunjin hadi kalk kahvaltı hazır."

Hyunjin kendini tekrar çarşafın içine sokarak mırıldandı.

"Kalkmak istemiyorum rahat bırak beni."

Daha ne kadar böyle içine kapanacaktıki?

"Hyunjin Felix'i arama çabaların sonamı erdi yoksa hemen pes mi ediyorsun?"

Hyunjin bu söz üzerine yerinden aniden fırlayarak sinirli bir tonda konuştu.

"Tabiki de hayır yok öyle bişey sadece senin yaptığın hataların bedeleni ödüyoruz 5 yıldır."

"Hyunjin pişman olduğumu daha kaç kere söylemem gerekiyor sana elimden geleni yapıyorum ve yapmayada devam edeceğim bulacağız onu merak etme."

"Umarım ama bulsak bile bizim suratımıza bakarmı bilmiyorum sonuçta arkasında bizi bırakarak terk etti yaşadığı yeri bizden nefret ediyor."

Dedi hyunjin pişmanlıkla.

"Kendimizi affettirmeye çalışacağız Hyunjin."

Hyunjin kendi içinden tekrarladı "affettirmeye çalışacağız" umarım affeder..

Felix'ten

Önümdeki boş kadehi iterek seungmine doldur işareti yaptım.

"Yongbok artık yeter daha fazla içmene izin vermeyeceğim."

Diyerek içkileri rafa kaldırdırmıştı. Onun bu hareketi üzerine göz devirdim. Beni düşünüyordu ama ben düşünülmek filan istemiyordum bu saatten sonra. Onunla uğraşmak istemediğimden yukarı odama çıkmaya karar verdim. Bir kaç dakika sonra çalan kapı ve ardından içeri giren bedenle hafif bir gülümsemeyle göz devirdim.

"Selam Felix nasılsın?"

"İyiyim jeongin sen nasılsın hangi rüzgar attı seni buraya?"

Ah sorduğuma bakmayın tabikide benim rüzgarım. Jeonginin bana olan duygularını anlamak zor değildi.

"Seni görmek için geldim nasılsın diye bayadır görüşmüyoduk." dedi yüzüne yakışan gülümsemesiyle.

"Ah gördüğün gibi iyiyim sağol düşündüğün için."

Şimdi diceksinizki neden böyle davranıyosun bu çocuğa siz de benim yaşadıklarımı yaşasaydınız kimseye güven duymazdınız.

"İyi olmana sevindim."

"Ee ş-şey yongbok acaba diyorum-" 

Sözünü bölen şey aniden telefonunun çalmasıydı. Telefonuyla görüştükten sonra memnun olmayan suratla gitmesi gerektiğini söyledi.

"Ah sorun yok jeongin nasılsa görüşürüz yine."

Yüzündeki gülümseme tekrardan belirdiğinde

"Elbette"

Diyerek çıkmıştı. Ee tabi Chan'la çalışmak kolay değildi bir mafyayla hemde tehlikeli ve bir okadarda acımasız bir mafyayla. Bana gelecek olursak 5 yıl önce yaşadığım ülkeyi terkedip kendime yeni bir hayat kurmak adına başka bir ülkeye taşınmıştım Avustralya'ya.

Artık daha fazla dayanamamış sevdiğim çocuğu ve içimde anlamlandıramadığım kişiyi birdaha görmemek üzere yeni başlangıçlara adım atmıştım.

Tabikide bunda bana yardımı dokunan dostumu unutamam. Beni hiçbirzaman yalnız bırakmadı kimsesiz hissettimedi.Chan'a olan bağım herkesten farklıdır. 5 yıl öncesinde yurt dışından döndüğünde ona sarılarak ağladığım ve ben artık gitmek istiyorum kimseyi görmek istemiyorum herkesten ve herşeyden uzaklaşmak istiyorum dediğim gün bana kol kanat gerip herzaman yanımda olduğunu belirtmişti. Birlikte ayrılmıştık yaşadığımız yerden.

Benim için kendi yaşadığı yeri bile terk etmişti ne kadar istemesemde. Ama beni dinlememişti. Ailesinin illegal işlerini devralıp tanınan ve herkesin korktuğu tehlikeli bir mafya olmuştu. Gittiğimiz yerde bana o sahip çıkıp bütün gerekli olan ihtiyaçlarımı karşılamış sonrasında bana kendi ayaklarımın üzerinde durmamı sağlamıştı. Kısacası o benim ailemdi kendi öz ailemin bana yapmadıklarını fazlasıyla yapmıştı. Ona minnettardım. Şuan bu barda patrondum. Chan bu barı benim için açmış ve bana devretmişti.Ne kadar istemesemde yapmıştı.Ona karşı her geçen gün daha da mahçup olmamı sağlamıştı.

Hyunjin ve Minho'ya ne oldu diye sorarsınız onlara nefretten başka bişey beslemiyordum artık. Kalbim buz tutmuşdu gittiğim günden beri onlara karşı. Artık hayatımda bir yere sahip değildiler.

Kalbindeki sevgi ne kadar fazla olursa olsun yerini acıya bıraktığında o sevgilerin hepsi nefrete dönüşür tıpkı bende olduğu gibi..

Baya saçma oldu :((