Ailesi yüzünden sevgilisinden ayrılıp başka şehire götürülen Melis İmge senelerce sevdiği çocuktan haber alamaz. İstanbul'a babasının işi yüzünden geri dönmek zorunda kaldıklarında Uras Barlas ile karşılacağından habersizdir.Bu beklenmedik karşılaşm...
Selam aileemm! Şuan o kadar bölüm yazma isteğim var ki :') Lafı uzatmak istemiyorum bebıslerımm...
Vote ve her satır aralığına bol bol yorum istiyorum. Sizleri seviyorum, iyi okumalar bebeklerimm 🩰
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazen, en büyük mesafeler bir odanın içindeki sessizliktir. Yakın olmamıza rağmen, kalplerimizin konuşmasını özledim.
"Seni seviyorum."
Ürperdim. Aylar sonra duyduğum bu kelimeler beni irkitti. Korkuyordum çünkü. Korkuyordum onu affedeceğim diye. Onunla tekrar olmak o kadar korkunç geliyordu ki artık bu kalbime. Şimdi dudakları arasından dökülen bu sözler şuan sadece bana; öfke ve nefret veriyordu.
Sinirle oturduğum kaldırım taşından kalktım ve ona baktım. "Kes sesini!" Ani öfkem onu şaşırtmamış olsa ki hala sakin bir şekilde elinde ki sigarayı içiyordu. "Bana bir daha bu tür kelimeler kullanma! Artık ilgimi çekmiyor."
"İlgini çekmiyor?" Başımı salladım hızlıca. "İlgini çekeyim diye söylemedim Melis. Seni harbi seviyorum, anla artık." Omuz silktim.
"Sevme beni." Dudaklarım alayla yukarı kıvrıldı. "Senin sevmelerine kalmadım."
Oturduğu kaldırım taşından kalktı ve elinde ki sigarayı yere atıp ayakkabısı ile söndürdü. "Çok geç," dediğin de ondan bir kaç adım uzaklaştım. "Hem sen benimle uğraşacağına, kendine bir yer mi bulsan?"
"Seni ilgilendiren kısım nerede tam olarak? Söyle de ona göre cevap vereyim." Kaşlarını çatması ile gururlandım. Sinir olmuştu ve bu beni onurlandırmıştı. Sinir olmasını sevmiştim.
"Kes sesini!" Ani ses yükselmesi ile omuz silkmem bir oldu. "Sanane oğlum!" Elimi kaldırdım ve yolu işaret ettim. "Siktir git yol şu tarafta!" Ona arkamı döndüm ve önümde ki kaldırım taşına oturmak için eğildim. Fakat ani refleks ile kendimi kaldırım taşında uzanırken buldum. Evet, kaldırım taşında yatıyordum ve üstümde Uras vardı!
Tanrı aşkına bu hayvan herif tüm yükünü bana mı verecekti?
"Öldür böyle olmadı!" Sinirle soluduğum anda sırıttı. "Öldürmek yerine başka şeyler de yapabilirim." Kaşlarımı çattım. Yakınlığımız beni rahatsız etmişti. Hızlıca onu üstümden itledim ve kendimi yana attım. Kaldırım taşının üstünde oturup ona baktım. Bakışlarım onu bulduğun da yüzünde pişmanlık vardı. Hayal kırıklığı ile başımı önüme çevirdim ve tek bir şey söyledim.
"Git."
Sessizlik hakim olduğun da tepki vermediği için tekrar ona baktım. Hala sessizce beni izliyordu. Pozisyonunu değiştirdi ve sırtını arkamızda ki apartman binasının duvarına yasladı. Bir bacağını kırıp diğerini kendine çekti.
