EFNAN

BÖLÜM 13

Herkese merhaba tekrardan dediğim gibi bölüm yazmaya çalışacağım demiştim. Bölümü yazdım. 

Oy ve yorum yapanlara teşekkür ederim.

İnstagram hesabı : seda86.9 Kitap hakkında reelsler yapıyorum, merak edenler bakabilir.

Keyifli okumalar : )

Efnan ' dan 

Herkesin bir derdi var , bir acısı var. Peki insan dertlerini anlatır mı , ben anlatamam. Ben öyle hiçbir şey yaşamamışım gibi davranamam. Beni duygusuz , sert ve güçlü olarak görürler. Ama aslında içimdeki ölmüş kız çocuğu var , onu öldürdüler acımadan. O da zaten öldü ya da kendini hapsetti çünkü ben o küçük kızı uzun zamandır hissetmedim. O küçük kız hayatı zor olsa da gülerdi. O her şeye iyi bakardı , hiçbir şeye kötü bakmazdı. O insanları kendisi gibi iyi zannederdi. O nereden bilsindi  hayatın ona oynayacağını. Ben bunları hissetmedim , ben içtenlikle gülmedim , ben insanları iyi birisi zanneden değilim. Bana yaklaşan birisinin hep art niyet ararım. Ben çok değiştim ama beni insanlar değiştirdi. Ben belki şu an elimde silah tutmak için değil de kalem tutardım. Öğretmen , doktor ya da avukat olurdum. Ya da sadece asker mesleğim olurdu. Ben bunları yaşamak istemedim. Ben bunu istemedim , ben gülmek istedim doya doya , çocuklarla birlikte oyun oynamak istedim , ben bu olmak istemedim. İnsan öldürmek istemedim. Ben ilk öldürdüğüm kişi annem ve babamdı. Hani dedim ya ölmedi diye aslında öldü hem de ben öldürdüm kendi ellerimle. Ben yaptım! 15 yaşında bir kızın elinde kalem olması gerekirken benim elimde silah vardı. Ben 15 yaşında annem ve babamı öldürdüm. Bana yaptıklarının intikamını aldım , işkence ederek öldürdüm. İçim soğur belki dedim. Ama olmadı onların yaptıklarını unutmadım hele babamın yaptıklarını asla unutamam. Ona yalvarmıştım ama o benim yalvarmamı zevkle izledi. Ben onu öldürürken ise o bana yalvarıyordu , ben ise zevkle izliyordum. Galiba babama benzememişim. Doğrusu babam  gibi olmuştum. 

Artık öldürmekte zorlanmıyordum. Ama öldürmek istememiştim ilk başta ama beni bu yaptılar.

Şu an ise karşımda kum torbası vardı ve ben onu yumrukluyordum. Kızlarla biraz daha kafede oturduktan sonra onları eve bırakıp , kendi yerime gelmiştim. Şu an ise sinirimi  , nefretimi , acımı kum torbasından çıkarıyordum. İçimdeki duyguları hep kendimden çıkarmıştım acı çekersem belki geçer diye. Ama acı duygumu bile benden almıştılar. Artık acı hissetmiyordum ama içimde çok büyük acılar var. Peki ben bunları nasıl yok edeceğim ya da yok sayacağım.

Ama hiçbirisini yapamıyorum. Olmuyor lan olmuyor. Kafamdaki sesler susmuyor. İçimdeki acı geçmiyor. Ölmeyi bile becerememiştim ben , ölüm bile beni istememişti.

Bir kere daha attım yumruk kaç kere vurduğumu bilmiyordum ama fazla vurmuştum. Nefes nefese bıraktım yumruklamayı ve kum torbasını tuttum. Ellerimin üstü soyulmuş ve kan akıyordu. Ama takmıyordum kanamasını canım zaten acımıyordu. Benim bu acı hissetmememe CIPA denilir. Acı hissetmeme hatalığının ismidir , ben de  bu hastalık var. Acı hissetmek istesem de hissedemiyorum. Ayrıca kötü etkileri de var. ( Bunları ben uydurdum. Böyle bir hastalık var ismi de bu ama kötü etkilerini ben uydurdum. ) Mesela Vücudumda kızarıklar ve morluklar olur. Bazen bazı yerlerim de şişlikler oluyor. Daha birçok yan etkileri var ama saymaya başlarsam bitiremem.

Kum torbasını bırakıp tekrardan vurmaya başladı , daha hızlı daha hızlı vururken kum torbası en sonunda patladı. İçinde kum taneleri yere dökülmeye başladı.

Sinirim hala geçmemişti. Kum torbasını bırakıp odama doğru ilerledim. Odama girdiğimde bir tane daha kapı vardı. Orası banyoya açılıyordu. Kendime çantamda gelirken getirdiğim kıyafetleri alıp banyoya ilerledim. Banyoya grdiğimde kapıyı kilitledim.