𝒮İℛİ𝒰𝒮

14. Bölüm: Tekrardan Umut Pompalayan Kalp

Gözlerimi kapkaranlık bir ortamda açtım. Kapının önünde beni korkutan bir süliet belirdi. Gözlerimi açtığımı fark eden kişi yanıma doğru yavaşça adımlarını yöneltti. Aramızda tam olarak beş adım kala arkamdaki pencereden yansıyan kırmızı ay ışığı karşımdaki kişinin yüzüne çarptı. Yüzünü gördüğüm zaman kahverengi göz harelerim büyüdü. Karşımdaki yüzü tanımıştım. Aradan zaman geçip birkaç kez gördükten sonra o yüz, yeniden ve yavaş yavaş şekillendi gözümün önünde. Gece kabuslarımı gündüz ise aklıma gelen anılarımı süsleyen bu yüz. O kadar aşina oldum ki o yüze daha sonra, oya işler gibi işledim o yüzün her çizgisini anılarımda. Ona, akla gelebilecek tüm çiçeklerin adını, kokusunu, rengini verdim.
"Minik gecem sen yaşıyor musun?"
Cümlemi duymasıyla beraber beni kollarının arasına aldı. Onu o kadar uzun zamandır görmüyordum ki... Beni kollarının arasına almasıyla gözümden birkaç damlanın feryat etmesi bir oldu. Ellerini saçlarımın arasında gezdirerek okşadı.
Güven verici bir ses tonuyla:
"Ben ölmedim kardeşim hâlâ buradayım." Dedi.
Yavaşça benden ayrılarak yanıma oturdu. Uzun bir süre sonra birbirimizi görmemiz onu da etkilemiş olmalıydı. Benim kadar çok olmasa da onun da gözleri ıslaktı. Titreyen sesimle konuştum.
"Bunca zaman, nasıl yaşadın?"
Lera'nın aklı geçmişe dönmüş olmalı ki sert bir şekilde yutkundu.
"Zor oldu ama yaşamayı başardım." Hüzünlü bir gülümseme ile cümlesini bitirdi. Onun bu hüzünlü gülümsemesini fark etmem zaman almadı. Çok zor şartlarda büyümüş olmalı kardeşim...
Gözüm Lera'nın arkasındaki kapının eşiğinde duran Ethan'a takıldı. Tekrar Lera'ya dönerek sordum.
"Lotus'a suikastçıları sen mi gönderdin?"
Bana verdiği cevapla şok oldum.
"Evet, ben gönderdim, kardeşim."
Lera'nın amacı neydi? Geçen upuzun zaman onu nasıl değiştirmişti? Aklımda çok fazla soru vardı. Bu soruların yanında ise büyük bir mutluluk vardı. Umudun tükenmesine az kalmışken tekrar umut dolduran kalbimin pompaladığı mutluluk...
Kardeşime yeni kavuşmuştum bu nedenle hemen onunla ilgili olumsuz sonuçlara ulaşmamalıydım. Konuyu değiştirme gereksinimi duyarak sordum.
"Metroya neden binmedin?" kendi sorumla tekrar gözlerim dolmaya başladı. Yıllardır süren bir sorunum tekrar gün yüzüne çıktı; Ellerim ve dizlerim titriyordu.
Lera geçmişe dönmedin huzursuzluğuyla sorumu cevapladı.
"Sen tam bindiğin sırada kapılar kapandı. Metronun hızı ile dengemi kaybedip raylara düştüm."
Anlatırken gözleri yavaşça doluyordu ama nasıl yaptığını bilmediğim bir şekilde duygusuzluğunu koruyordu.
" Raylara düşünce kafama darbe aldım. Bilincim tam kapanmadan önce bir adam gördüm." Duraksadı. Gözlerini kıstı, bu onun hatırlama şekliydi. Onun doğruları söylediğine şüphem yoktu. "Sonra gerisi karanlık... Uyandığımda gece olmuştu. Ama metroda değildim. Issız bir sokakta uyanmıştım. Karanlık ve dardı. Sonra sanırım yine o adamdı gelen, bilmiyorum aynı kişi olmayabilir." Söylediklerini teker teker aklıma kazıdım. Onu gördüğüm rüyalar, hayaller, anılar... Onların yanına anlattıkları da yavaş yavaş yerleşiyordu.
"Bana 'gücünü göster' gibi bir cümle kurdu o zamanlar küçüktüm ve çiçeğimi kontrol edemiyordum, adama bilmediğimi söylediğimde gülerek oradan uzaklaştı." Lera gözlerini gözlerime dikti. İncelercesine bakıyordu. 'Gözler ruhun aynasıdır.' Derlermiş. Sanırım onu uyguluyordu. Ruhumu incelemesine izin verdim. Gözlerini ayırmadan devam etti. "Sonra zor da olsa bir işe girdim. Yıllarca seni aradım." Gözlerim dolu dolu ona bakıyordum. Kendinden emin bir ses tonuyla sordu. "Adalet bekçilerine katıl Lavinia böylece beraber olabiliriz." Aklıma Lotus müdürünün söyledikleri geldi. Adalet bekçileri benim adalet biçimime uymuyordu. Ama kardeşimi kaybetmek de istemiyordum. Konuyu ilerletmeyeceğimi belli eden bir yüz ifadesine büründüm.
"Türkiye'den buraya nasıl gelebildin?" Sorduğum soruyla beraber bir farkındalığa uğradım. "Ailemiz ölmediğini biliyordu ve sana destek mi oldular?" Sorduğum soruya olumlu bir cevap almak istemiyordum, daha doğrusu kaldıramazdım. Lera soruma alayla güldü. "Hayır, bilmiyorlar. Ben adalet olmak için geldim."