(Travma hikayesinden önceki devamı bebeklerim)
Bangchan elindeki mumlu pastayla geliyordu ne yapmalıydım? Hayır hayır olamaz kriz geçirmemem lazım sakin kalmalıyım o sırada kafeye birisi girdi ama ben gözlerimi ayıramıyordum konfetiler patlamaya başladı çocuk hayla mumu uflememişti hadi üfle üfle lütfen sinir oluyorum artık üfle şunu ya bir nefeslik sadece.. ensemde sıcak bir nefes hissettim sanırım bu minhoydu
"Benim Jisung korkma"
Tahmin ettiğim kişiydi minhoydu
"Minho.. benim ateş travmam var yardım et"
"Her ateş aynı değildir Jisung"
Bu dediğle şaşırdım ama sakinleşmedim Minho birisiyle konuşup geldi yanıma elimden tutup dışarıya doğru götürmeye başladı cafenin bahçesi çıkınca karşıdaki sahile yürümeye başladık Minho ne zaman gelmişti? Hemde kafenin çalışanların taktığı önlük vardı! Oda mı arkadaşları gibi beomgyu ağabeye yardıma gelmişti? Birisi bana seslenmeye başlamıştı sanırım dalmıştım hemen kendime gelip bana bakan endişeli bir çift gözle karşılaştım
"Jisung! İyimisin? Hey bana ses ver Jisung! Endişeleniyorum bak"
"E-efendim?"
"Jisung senin ateşe karşı travmam mı var?"
"Sanırım ilk bilen sen olacaksın Minho"
"Tamam bana anlata bilirsin sen istediğin zaman diğerlerine anlatırsın"
"Sende kimseye bahsetmiyeceksin değil mi?"
"Evet söz"
"Peki o zaman"
"Dinliyorum"
"O gün doğum günümdü o gün çok mutluydum ama nerden bilirdim o gece o evin cehennem olacağanı? Saat gece onbir buçağa doğru doğum günüm bitti ve huzurlu bir şekilde annemle beraber odama gittim annem üstümü değiştirip beni yatağa yatırdı güzel bir masal okudu o gün son masalımdı o gün son anne öpücüğüydü gece annenim çığılıklarıyla uyandım babam aceleyle odama gelip beni kucağanı alıp dışarı doğru koştu benimle beraber dışarıya bırakınca tekrar içeri girdi annem için annemi kurtarmak için ama geri gelmediler o gün son kez babamın kucağındaydım o gün son kez babamın kokusunu çektim"
Minho'ya baktığımda bana dikkatlice bakıyordu ona söylediklerim şaşırmıştı her hecem her kelimem onu şaşırtmıştı o kadar güzel mi anlatmıştım? Ama bu bir aşk hikayesi değil bu bir duygasal bir hikayeside değildi bu bir acılar hikayesiydi..
"Jisung? Sana soru sorabilirmiyim?"
"Tabi ki"
"Annem ve babanın simi neydi?"
Yutkundum bu acı bir yutkunmaydı
"Annem Han Rose babam ise Han seugmin"
Dediklerime pek şaşırmamıştı Minho
"Peki annenle babam nasıl bir yangından gittiler?"
"Şüpeli yangın diyolar ama yangına dayanıklı projeleri vardı evimizde ondan da vardı ama nasıl yangın çıktı bilemiyorum"
"Senin için yapabileceğim bir şey varmı?"
" Bana sarılabilirmisin? "
Dediğime şaşırdı Minho ne çok saşırıyor demeyin ciddi bir şey söylemiştim ne zaman aktığını bilmediğim göz yaşlarıma baktı derin bir iç çekti ve kollarına açtı ben hızlıca kollarının arasına girdim ben ona sıkıca sarılıyordum oda bana sarılıyordu göz yaşlarımı serbest bıraktım çenesini başıma koydu tekrardan derin bir iç çekti ben onun kollarında ağlarken oda gözlerini kapatmış saçlarımı okşuyordu yanımızda bir kaç kişi belirdi
"Jisung? Niye ağlıyorsun?"
Bu yoongi hyungun sesiydi
"Jisung?"
Buda Hyujinin sesiydi
Kulaklarım çınlıyordu gözlerimi daha çok kapattım
"Jisung? Hey duyuyormusun beni?"
Buda minhoydu
"Lütfen sus sesini kes çığlını duymak istemiyorum anne"
Bir an ortam sesişleşti Minho kollarına daha çok sardı bana
"Jisung bitti şuan o zamanda değilsin şuan benim kollarım arasındasın"
Birisi belime sarıldı irkildim titremeye başladım sosyal ankasiyetim vardı olamaz.. şimdi olmaz neden ben neden her zaman ben kriz geçirmek zorundayım? Neden bu hayatı seçtim ben? Anneme babama gitmek istiyorum.. anne baba beni neden yanınıza almadınız beni bu hikayede neden dışladınız?
-----------------------------------------------------
Hellooooo bu biraz kısa oldu umarım güzel gidiyordur elimden geldiği kadar iyi yazmaya çalışıyorumm jisungun kabusları krizleri yavaş yavaş bitecek
Spoiler olarak:Minho geçirecek uWu baya iyi bı spoi bsbsbdhdbdhd
Of of visuala bak be
Günün sözü geliyorrrrr
Sağlıklı kalın
Minho ile kalın
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yeni bir gün yeni bir hayat ~MinSung~
Random"Yeni bir gün Yeni bir hayatta hoşgeldin kendim"
