Haar vader was één van de beruchtste piraten uit zijn tijd. Het liefdesverhaal van haar ouders was zelfs nog bekender. Twintig jaar geleden hadden haar ouders moeten vechten voor hun relatie.
Zij gedwongen om te trouwen met een ander en hij op zoek...
Nadat de beslissing was genomen om het schip om te keren en terug te varen, leek er een last van mijn schouders te zijn gevallen. Het zou langer duren voor we ons einddoel bereikt hadden, maar zouden graaf was het plan sowieso gedoemd om te mislukken.
Mijn vinger volgde de nieuwe vaarroute. Ik bepaalde het aantal vaaruren en ging dan even op het dek kijken. Het weer was ons goed gezind. Er stond genoeg wind en de zee was niet te wild. We hadden al veel afstand afgelegd op korte tijd. Dit gaf de graaf alleen maar betere vooruitzichten.
Arthur kwam naar me toe gelopen. "Als we op dit tempo kunnen verder varen, dan kunnen we morgenochtend aanmeren." Deze haven was niet één van mijn favorieten. Piraten werden hier niet met open armen ontvangen. Daarom had ik ook de opdracht gegeven om alle vlaggen en andere herkenbare spullen weg te halen.
Het was dus afwachten hoe alles zou verlopen. Dit zou de graaf wel de beste overlevingskans geven. Als we natuurlijk konden aanmeren en niet werden weggejaagd.
~~~~~~~~~~~~~~
"Land in zicht!" Met die boodschap had iemand me wakker gemaakt. Toen ik me had klaargemaakt en snel iets had gegeten, waren we al aangemeerd. Het makkelijkste deel was gelukt.
De loopbrug was reeds geplaatst, zodat ik zonder problemen aan wal kon gaan. Arthur ging met me mee, zoekend door de haven. In de havens waren er nooit veel dokters te vinden. De reden daarvoor was simpel.
Havens waren geen veilige plaats. Veel prostitutie. Veel dronkenschap. Geweld. Diefstal. Er waren hier veel mensen die een dokter kon gebruiken, maar niet konden betalen. Dokters waren dan ook vooral in de steden te vinden. Maar uit ervaring wist ik dat er altijd wel één te vinden was, als je maar lang genoeg zocht.
"Eindelijk." Mijn oog viel op het bekende bordje, in een smalle steeg. We hadden bijna alle straten in de buurt van de haven doorzocht. En bijna de moed ook opgegeven.
Ik klopte haastig op de deur en zwaaide die dan open. We kwamen in een kleine kamer terecht. Een kaars brandde op de houten tafel, die de kamer verlichtte. Ik stapte er meteen naartoe, zodar Arthur genoeg plaats had om binnen te stappen. De kamer was net groot genoeg om met ons twee in te staan, naast de tafel.
De deur rechtover ons ging langzaam open. Onze aanwezigheid was dus niet onopgemerkt gebleven. Hoewel we weinig geluid hadden gemaakt.
"Waar kan ik jullie mee helpen?" Er kwam een oudere vrouw naar ons toe. Ze had een kleine glimlach om haar lippen en keek van mij naar Arthur, afwachtend wie het gesprek zou voeren.
"We zijn op zoek naar een dokter." Arthur voerde het woord. "Voor de behandeling van een schotwonde." Hij hield zijn hoofd schuin en peilde de reactie van de oude vrouw.
Ze knikte alleen maar. "Ik ga ervanuit dat deze persoon belangrijk genoeg is voor jullie om hem te redden?" Ze draaide zich om en ging terug weg, terwijl ze duidelijk maakte dat ze wist wie we waren. Ik hoorde wat gerommel en gerinkel, waarna ze met een klein tasje terug de kamer in kwam.
"Het gaat om een graaf." zei ik, terwijl mijn ogen haar volgden toen ze naar ons toe kwam. Ze wurmde zich tussen ons door, naar buiten. "We zijn op handelsmissie in zijn opdracht, maar werden aangevallen. En het gaat niet goed met hem."
Ze hield de tas stevig tegen zich aan gedrukt. "Ik hoef geen details ... Ik probeer al heel mijn leven iedereen te helpen. Iedereen verdiend namelijk een eerlijke kans ... En een kans op genezing." Ze stapte reeds in de richting van de haven, zonder zich nog te bekommeren om haar kamertje. "Zolang jullie betalen natuurlijk." zei ze er met een grinnik bij.
Ze volgde ons naar de haven, waar Arthur haar aan boord hielp. Ik leidde haar naar de kajuit toe, terwijl Arthur in de gang bleef wachten. Voor het geval er iemand nodig was om de graaf vast te houden.
Met één blik had ze voldoende. Ze zette zich op het stoeltje dat naast het bed stond, maakte het verband rond zijn schouders los en raakte de wonde aan. Zodra haar vingers de wonde aanraakten, kreunde de graaf van de pijn.
"Dit ziet er niet goed uit." mompelde ze, vooral tegen zichzelf. Ze bleef daarna een tijdje zwijgend naar de wonde kijken, alsof ze twijfelde wat de beste volgende stap was.
Uiteindelijk rommelde ze in haar tas en haalde er een aantal zaken uit. Ze smeerde de wonde in met een zalf, nadat ze het grondig schoonmaakte. Daarna gaf ze ons twee flesjes, met de nodige instructies.
"Laat hem deze drinken ... Daarvan zal hij een tijdje slapen. Eens hij wakker wordt zou hij zich beter moeten voelen. Geen halucinaties, geen pijn." Ze gaf ons ook de zalf en was dan klaar om te vertrekken.
Opnieuw drukte ze haar tas tegen zich aan. Met dezelfde glimlach als toen we haar net ontmoet hadden. Ik rommelde in mijn geldbuidel, op zoek naar genoeg muntstukken om haar te betalen.Arthur stond al in de deuropening te wachten om haar terug te brengen.
"Als hij dan terug wakker wordt en er is geen verbetering ... Wel, dan denk ik dat jullie best afscheid nemen aangezien ik niet denk dat hij dan nog lang zal leven." Ze zwaaide naar me, voor ze Arthur naar buiten volgde. Mij achterlatend met haar laatste woorden.
Wat gingen we doen als de graaf het niet zou overleven?
Dan was dit alles voor niets geweest ...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
![The Legacy [Vervolg op My Pirate Adventure]](https://img.wattpad.com/cover/209134735-64-k833703.jpg)