Haar vader was één van de beruchtste piraten uit zijn tijd. Het liefdesverhaal van haar ouders was zelfs nog bekender. Twintig jaar geleden hadden haar ouders moeten vechten voor hun relatie.
Zij gedwongen om te trouwen met een ander en hij op zoek...
Een grinnik haalde me uit mijn gedachten. Mijn ogen verlieten de kaart voor me en ik draaide langzaam mijn hoofd in Arthur zijn richting. "Je hebt weer zoveel plezier?" Ik zette mijn linkerhand op mijn zij en kon zelf een grijns niet onderdrukken.
"Onze baron is koppig aan het vechten tegen de warmte." Mijn ogen volgden die van Arthur, naar James. Hij stond nog steeds op dezelfde plaats als daarnet. In de volle zon.
"Graaf." Corrigeerde ik Arthur. "En volgens mij luistert hij nooit naar goedbedoeld advies." zei ik, terwijl ik mijn schouders optrok.
Net op dat moment leek James toch in actie te komen. Hij woelde even door zijn haar, in de hoop het te verlossen van het zweet dat ik zelfs vanop deze afstand zag, en draaide zich dan om alsof hij merkte dat we naar hem keken.
Onze blikken kruistten elkaar.
En daarna verdween hij terug in zijn kajuit.
"Ik vraag me echt af hoe lang hij dit gaat uithouden." Arthur nam zijn hoed van zijn hoofd en krabde kort in zijn haar. Zijn ogen keken nog steeds naar de plek waar James daarnet stond.
"Ik denk langer dan we zouden verwachten. Hij is een graaf ... Ze zijn het gewend om altijd hun zin te krijgen." Opnieuw lachte Arthur en hij liet zijn ogen op me rusten. "Deze keer zal hij er toch voor moeten werken."
Arthur liep om me heen en ging het trapje af. Beneden aangekomen draaide hij zich nog even kort naar me om.
"Als je een werkje voor hem zoekt ... Ik heb er al een paar in gedachten." De grijns om zijn lippen sprak boekdelen.
Ergens had Arthur natuurlijk wel gelijk. Alle bemanningsleden hadden een taak die ze moesten uitvoeren. In ruil kregen ze eten en drinken, en op het einde van de reis een bepaald aantal muntstukken.
De graaf verwachtte rustig in zijn kajuit te kunnen zitten? Toe te kijken hoe anderen het vuile werk zouden opknappen?
Elke kajuit moest me iets opbrengen. Arthur zijn woorden brachten me dan ook meteen op een idee.
"Dat ik daar nog niet eerder aan hen gedacht." mompelde ik vooral tegen mezelf. Arthur stond ook te ver om iets te horen.
Ik liep het trapje af en ging naar James zijn kajuit. Mijn hand klopte kort op de deur, waarna ik afwachtte tot er werd open gedaan. De seconden verstreken. Hoe langer het duurde, hoe meer ik me afvroeg of hij wel in de kajuit aanwezig was.
Uiteindelijk raakte mijn geduld op en opende ik de deur, die verrassend genoeg niet op slot zat. Mijn blik kwam oog in oog met de blote rug van de graaf. Het maakte me heel even van slag, omdat ik het ook niet echt verwacht had.
James keek over zijn schouder naar me, om zich dan deels naar me toe te draaien. "Heeft u me nodig, kapitein?" Hij leek zich niet eens te storen aan de situatie. Ik slikte kort en sloeg mijn armen over elkaar. "Ik zou u graag willen spreken ... Als u straks even tijd heeft." Ik draaide me om en beende daarna de kajuit uit, zonder zijn antwoord af te wachten.
James
Ik sloot de deur zodra ze de kajuit verlaten had. Een kleine grinnik verliet mijn mond. Het was heel ongebruikelijk voor een man en vrouw om in deze situatie verzeild te geraken. Normaal gezien zou dit de hele stad rondgaan, en zelfs ver daarbuiten. En de hele situatie zou dan erger worden voorgedaan als ze eigenlijk was.
Maar hier op zee, was er niemand die er zich mee bemoeide.
En niemand die het wist behalve wij twee.
Natuurlijk ging het er hier anders aan toe dan in de stad. Eleonore was niet zomaar een vrouw. Ze was bovenal een piraat én kapitein. Twee capaciteiten die ervoor zorgden dat ik toch een zekere respect voor haar had. In deze tijden was het heel ongebruikelijk dat een vrouw gevaarlijk werk had, laat staan een piraat was. Om dan nog te zwijgen over werk met een verantwoordelijkheidsgevoel. Het verbaasde me dan ook dat de andere piraten naar haar luisterden.
Ik ging naar het bed toe en pakte daar het hemd, dat ik daarnet had uitgedaan. De warmte begon me echt parten te spelen. Maar ik wilde niet dat iemand merkte dat ik er last van had. Anders zouden ze het uitspelen als mijn zwakte én ik moest er nu mijn gedachten bijhouden. Elke misstap zou me duur te staan komen.
Ik deed het hemd aan en knoopte de knoopjes, voor ik de kajuit verliet en dezelfde weg volgde als Eleonore. Naar de kajuit van de kapitein.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
![The Legacy [Vervolg op My Pirate Adventure]](https://img.wattpad.com/cover/209134735-64-k833703.jpg)