Haar vader was één van de beruchtste piraten uit zijn tijd. Het liefdesverhaal van haar ouders was zelfs nog bekender. Twintig jaar geleden hadden haar ouders moeten vechten voor hun relatie.
Zij gedwongen om te trouwen met een ander en hij op zoek...
Mijn voet tikte ongeduldig op het houten dek. Mijn ogen hielden ondertussen in de gaten hoeveel kisten en vaten er aan boord werden gebracht. Deze haven was onze laatste stop voor we een aantal weken op zee waren. Het was dan ook belangrijk om genoeg proviand op te slaan.
Arthur stond op de kade en leidde daar alles in goede banen. Zodra onze blikken elkaar kruisten, glimlachten we breed naar elkaar, voor we terug verder gingen met onze taak. Arthur was altijd al mijn partner in crime geweest. Om nu ook samen deze passie te kunnen delen ... Hij was als een kleine broer. Die op sommige momenten ook het bloed van onder mijn nagels vandaan kon halen. Maar waar ik tegelijk ook alles tegen kon zeggen én die altijd goede raad had.
Onze band was eigenlijk wel ironisch. Mijn vader en zijn moeder hadden net dezelfde band en die leken ze nu doorgegeven te hebben naar ons. Altijd had hij me verdedigd als iemand me weer uitlachte zodra ik zei dat ik ooit kapitein wilde worden van een schip. Naast mijn ouders, die het natuurlijk verplicht waren om in me te geloven, was hij mijn grootste steun geweest.
En ik mocht dan wel de oudste zijn van ons twee, hij leek minstens een paar jaar ouder dan mij. Hij torende boven me uit, hoewel ik eerder mijn moeders lichaamsbouw had. Klein en fijn. De rest had ik eerder van mijn vader.
"Dit is de laatste kapitein!" Eén van de bemanningsleden liep me voorbij met een kist in de hand. Ik knikte naar me als teken dat ik hem gehoord had. Zodra iedereen op zijn plek stond zouden we vertrekken.
Ik draaide me net om, om naar mijn kajuit te gaan toen ik Arthur tegen iemand horen praatte. Of beter gezegd, toen ik hoorde naar wie de persoon opzoek was.
"Ik ben op zoek naar de kapitein van dit schip." Vaak dachten anderen dat Arthur de kapitein was, aangezien hij net dezelfde gekleed was als ik. Dezelfde hoed. Dezelfde revolverhouder om zijn middel. Het was dan ook lachen zodra ze verteld werden dat ze eigenlijk naar mij op zoek waren.
"Waar kunnen we u mee helpen?" Ik hoefde Arthur niet eens te zien, om te weten hoe zijn lichaamshouding nu was. Zijn handen achter zijn rug. Zijn rug recht. En waarschijnlijk zelfs nog een kleine grijns om zijn lippen. Wachtend op het antwoord van de vreemde.
"Ik bespreek dat liever met de kapitein zelf." Ik grinnikte zachtjes toen ik de twee mannen over de loopplank naar het schip hoorde stappen.
"Mag ik u voorstellen aan onze kapitein." Arthur kwam naast me staan en maakte een handgebaar naar me. "Ellie, deze man zou je graag een paar vragen stellen." Hoewel iedereen me hier bij mijn volledig naam of titel moest aanspreken, was Arthur natuurlijk een uitzondering.
De man liet zijn blik kort over mij heen gaan, nadat ze toch nog even kort naar Arthur waren geweest. "Ik denk dat we dit beter bespreken in mijn kajuit, meneer ...?" De man stak zijn hand naar me uit, zoals de gewoonte was tussen mannen. Normaal gezien kregen vrouwen een kus op de hand.
"Talbot. James Talbot." De achternaam deed een belletje rinkelen. Volgens mij was zijn vader ook eigenaar van een aantal rederijen. We schudden elkaar de hand. "Volgt u mij maar meneer Talbot."
Ik draaide me om, om nog een korte blik op Arthur te werpen, en leidde James naar mijn kajuit. "Dus meneer Talbot, waarmee kan ik u helpen?" vroeg ik. Ik liet me in mijn stoel zakken en had voor het eerst een goed zicht op mijn gast. Door de zon van daarnet was het bijna onmogelijk geweest om hem goed te bekijken.
Het was me daarnet al opgevallen dat hij belachelijk groot was. En hier, in mijn kajuit viel dat nog harder op. Hij botste met zijn hoofd bijna tegen het plafond. Zijn haarstijl was klassiek, zoals nu in de mode. Hetzelfde gold voor zijn kledij. Maar het geen waar ik nog het meeste aandacht aan vestigde was zijn gezicht. Zijn ogen keken me zonder emotie aan. Ik vond het bijna jammer om te zien. Alleen zou ik dat nooit luidop toegeven. En er was duidelijk een litteken te zien. Rond zijn wenkbrauw. Alsof hij ooit ergens tegen was gebotst.
James nam voorzichtig plaats aan de tafel. Aangezien alles hier op mijn maat gemaakt was botste hij met zijn knie tegen de tafel. Ik wilde er net iets van zeggen, maar hij negeerde het voorval en zei: "Ik wil u een voorstel doen." Hij sloeg zijn ene been over het andere en zette zich wat schuin in zijn stoel, zodat hij niet meer tegen de tafel botste.
"Deze week is één van onze schepen aangevallen in het kanaal en werd de hele vracht gestolen." Ik leunde met een kleine grijns naar achter. Ik hoefde geen verdere uitleg meer om te weten wat hij bedoelde. "En nu komt u mij om hulp vragen om die vracht terug te halen?" Ik moest toegeven. James Talbot had lef.
Hij knikte en zei: "Onder betaling natuurlijk."
"Mag ik ook weten wat er precies gestolen is?" vroeg ik nieuwsgierig. Het mocht dan wel een mooi avontuur zijn, ik moest er natuurlijk ook iets aan verdienen.
"Ik weet niet wat de volledige lading was." zei hij, "Maar het gaat onder andere om koffiebonen, wapens, edelstenen." De grijns die daarna op mijn lippen verscheen verraadde mijn antwoord al.
"Ik wil 15% van de lading en nog eens tienduizend gouden munten als voorschot." Ik stond recht en stak zelfzeker mijn hand naar hem uit. Aangezien hij naar ons toe kwam had hij weinig alternatieven. De kans dat hij zou toehappen was dus groot.
"Hebben we een deal, meneer Talbot?"
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
![The Legacy [Vervolg op My Pirate Adventure]](https://img.wattpad.com/cover/209134735-64-k833703.jpg)