The Legacy [Vervolg op My Pirate Adventure]

TWAALF

12. ELLIE

We hadden onze weg verder gezet. Weg van de haven, waar elk paar ogen ons in de gaten had gehouden. Verder naar onze eindbestemming. Of beter gezegd, de volgende stop. We hadden nog net genoeg eten om de volgende haven te kunnen bereiken. En dat zorgde voor de volgende uitdaging.

We hadden geen geld. Weinig munitie. En mijn mannen waren nog te zwak. We moesten dit dus op de echte manier aanpakken; geld verdienen. En dat stond me allesbehalve aan.

Gelukkig was er ook één lichtpunt. De graaf had het overleefd. Zelfs meer dan dat. De wonde was ondertussen mooi aan het genezen. Hij had er wel nog last in, maar dat was maar bijzaak. Hij leefde. En dat was al een grote kopzorg minder. Toch iets dat volgens plan verliep ...

"Zodra we aanmeren, gaan we aan land." zei ik tegen Arthur. Hij stond aan het roer en probeerde het schip de haven in te loodsen. Deze taak was altijd voor hem voorbehouden. Er was niemand die dit zo goed kon als Arthur. Ondertussen moest ik hem zelfs niet meer vragen of hij deze taak op zich ging nemen.

"Kunnen we onze graaf niet aan het werk zetten?" Arthur hield zijn blik gericht op de haven, zoekend naar mogelijke obstakels, terwijl een aantal anderen met grote handbeweging hem probeerden te helpen. Zodat hij nergens tegen zou varen. "Hij is net bijna dood geweest." zei ik met een opgetrokken wenkbrauw. "Hij krijgt echt geen dag om even te kunnen bekomen van wat er gebeurd is." zei ik bijna spottend. Arthur keek me vanuit een ooghoek aan. "Geen dag?" mopperde hij naast me. "Hij heeft een paar dagen geslapen, terwijl de rest van ons het werk mocht opknappen." Arthur kon het niet laten om toch even met zijn ogen te rollen. "Ik denk dat de graaf al meer als genoeg dutjes gedaan heeft ... Hij zal energie teveel hebben, die hij meteen mag gebruiken om ons probleem op te lossen."

"Probleem?" klonk er achter ons. Zowel Arthur als ik keken in de richting van het geluid, waarna we de graaf zagen staan. Hij had niet zijn kostuum aan, zoals anders. In de plaats had hij enkel zijn hemd aan, waarbij de bovenste knopjes openstonden. Het verband, dat rond zijn borst hing, was daardoor zichtbaar.

Langzaam stapte hij naar ons toe, terwijl zijn hand de reling stevig vasthield. Het was de eerste keer sinds zijn verwonding dat ik hem zag stappen. Zijn gezichtsuitdrukking gaf me daarin gelijk. Hij verbeet duidelijk de pijn. "Voor welk probleem hebben jullie me nodig?" De graaf had duidelijk meer gehoord dan voorwacht. "Zolang ik niet opnieuw gewond kan geraken, tenminste." 

Arthur en ik wisselden een blik, door de graaf zijn woorden. Zijn wonde had hem duidelijk geen goed gedaan. Het waren de eerste woorden die hij tegen ons sprak, als we de woorden niet meetelden waarbij hij hallucinaties had tenminste, en deze waren niet meteen positief. 

"Eens we aangemeerd zijn ..." begon ik, "dienen we na te gaan hoe we het snelste aan geld kunnen komen. De meeste waardevolle bezittingen zijn meegenomen." Ik krabde even in mijn haar. "We moeten dringend eten hebben. Medicijnen." somde ik op. "Ook genoeg om bij volgende havens te kunnen aanmeren." zei ik, terwijl ik mijn schouders ophaalden. "Hoe dichter we bij uw goederen komen, dienen we waarschijnlijk wel een aantal mannen om te kopen." 

Ik wachtte op een reactie, die langer op zich liet wachten als gedacht. De graaf keek ons één oor één aan, draaide met zijn ogen en stapte dan opnieuw weg. "Geef me even om me om te kleden. Dan ga ik mee aan wal!" mompelde hij. Ik  hoorde hem kreunen bij elke stap die hij zette. Het lange neerliggen had hem geen goed gedaan. De wonde had eigenlijk nog wat meer tijd nodig om te genezen. Alleen voelde de graaf genoeg verantwoordelijkheid om zijn fysieke toestand even opzij te zetten en ons te helpen. Het zou me niet verbazen als dit zijn manier was om ons te bedanken dat we medicijnen en een dokter zijn gaan halen. Voor mij hoefde hij dat zeker niet luidop te zeggen. Deze hulp was me veel meer waard.

Vote/Comment/Follow