Haar vader was één van de beruchtste piraten uit zijn tijd. Het liefdesverhaal van haar ouders was zelfs nog bekender. Twintig jaar geleden hadden haar ouders moeten vechten voor hun relatie.
Zij gedwongen om te trouwen met een ander en hij op zoek...
Mijn geopende koffer lag op het bed. Voorlopig had ik er nog niets uitgehaald. Vooral omdat ik niet wist waar ik het kon leggen. De kajuit was amper groot genoeg om in te staan, mijn hoofd botste tegen het dak dus moest ik al gebogen lopen, en dan was er nog het bed. Ik zou er nog niet eens tot aan mijn knieën kunnen inliggen.
Ik liet me zuchtend naast mijn koffer op het bed zakken en vloekte meteen aangezien mijn hoofd tegen de rand van het bovenste bed terecht kwam.
En alsof dat alles nog niet erg genoeg was, was het hier ook nog eens stikkend warm. Ik wurmde me uit mijn jas en gooide hem in de openstaande koffer. Daarna opende ik het bovenste knopje van mijn hemd en rolde mijn mouwen op.
Normaal gezien zou ik dit nooit gedaan hebben. In de gemeenschap zou dit ongehoord zijn. Het was nu eenmaal tegen de kleding-regels. Maar hier op dit schip ... Hier moest ik me niet met de laatste mode bezig houden ... Niemand van adel die me hier zou zien.
Ik was nog maar even aan boord van dit schip en toch ... Mijn gevoel zei me al dat dit een verkeerd idee was.
Ik had mijn lot gelegd in de handen van piraten. En alsof dat nog niet erg genoeg was, een vrouwelijke kapitein. Ik kon alleen maar hopen dat mijn plan zou werken en dat ik niet met lege handen moest terugkeren. Mijn vader was nu al razend maar dan ... Dan zou ik mijn laatste kans verprutst hebben.
Opnieuw botste ik met mijn hoofd tegen het bovenste bed. Deze keer kwam het door het schip die in beweging kwam. Mijn hand pakte het bed stevig vast, terwijl ik probeerde te wennen aan de schommelingen.
Warmte.
Zee.
Claustofobisch.
Die combinatie deed me opveren en ik beende de kajuit uit. Of beter gezegd, ik strompelde de kajuit uit. Mijn handen hielden de houten muren stevig vast, op zoek naar ondersteuning.
Na een paar minuten bereikte ik eindelijk het dek. Hoe me dat gelukt was, was me een raadsel. Ik kon me zelfs nauwelijks de weg herinneren, dus zou het straks nog een hele opgave zijn om opnieuw mijn kajuit te vinden.
Ik zette mijn hand tegen mijn voorhoofd en probeerde zo mijn ogen wat schaduw te geven, in de hoop toch iets te kunnen zien. De warmte in de kajuit mocht dan al verstikkend zijn, hier was het nog erger.
Mijn benen brachten me naar de reling van het schip. De haven was nog steeds zichtbaar. Hoe kon het dan dat het al zo warm was?!
Mijn hand pulkte aan de kraag van mijn hemd. Heel even dacht ik eraan om nog een paar knopen los te maken, maar dat zou me nu toch iets te ver gaan. Ik had nog steeds een reputatie en familienaam hoog te houden. En ik zou me niet beginnen kleden als de rest van het schip.
Ik hoorde voetstappen achter me en een zacht gegrinnik, waardoor ik vermoedde dat het de kapitein was. Hoe was haar naam ook alweer? Mijn gedachten probeerden naar de herinnering te zoeken.
"Is er soms een probleem, meneer Talbot?" Mijn hoofd draaide meteen haar richting uit. Ze leunde tegen de reling en keek me met een spottende grijns aan. Mijn ogen gingen meteen naar haar hoed. Die zorgde ervoor dat bijna haar hele gezicht gespaard blezf van de zon.
"Als ik u één tip mag geven ..." Ze kruiste haar armen. "Misschien moet u uw kleding aanpassen. Als u dit al warm vindt, dan zal u nog veel problemen hebben op open zee."
Ze wachtte nog een paar seconden op een reactie, voor ze terug wegstapte. Mijn ogen volgden haar naar de trap, die haar naar het roer bracht. Kort kruisten mijn ogen die van Arthur, waarna ik terug naar de zee keek.
Had ze me nu echt net uitgelachen?!
Mijn hand maakte toch nog een paar knoopjes van mijn hand los. De wind blaasde meteen tegen mijn huid. Het zorgde voor verkoeling, maar het was allesbehalve voldoende.
Thuis waren we omgeven door bomen. Ons huis leek middenin een bos te liggen. Mijn huid was het dan ook niet gewend om een verschroeiende hitte te voelen. Op sommige plaatsen voelde ik al tintelingen.
Ik wreef er vloekend over en pakte daarna de reling van het schip stevig vast.
Ik wilde het niet toegeven, maar misschien moest ik toch maar naar de kapitein luisteren.
Andere kleren zouden echt mijn redding zijn.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Het is misschien raar dat James zoveel last heeft van de warmte, zelfs als ze nog maar net de haven uit zijn maar ik denk dat het laatste stuk daar wel wat antwoorden op geeft.
![The Legacy [Vervolg op My Pirate Adventure]](https://img.wattpad.com/cover/209134735-64-k833703.jpg)