The Legacy [Vervolg op My Pirate Adventure]

ZES

ZES - ELLIE

Ik tikte ongeduldig met mijn voet op de grond. Wachtend tot James eindelijk mijn kajuit zou binnenstappen. Uiteindelijk duurde het minder lang dan verwacht. Een vijftal minuten later hoorde ik iemand kloppen op de deur. Ik draaide me om en zag nog net hoe James de deur achter zich sloot. Deze keer had hij wel een hemd aan, hoewel het bovenste knopje open stond. Mijn ogen keken er langer naar dan eigenlijk toegelaten was, maar ik probeerde niet te laten merken dat ik dat ook zelf besefte.

"U wilde me spreken?" Met die woorden stapte hij naar het tafeltje toe dat in het midden van de kajuit stond.

Ik maakte een kort handgebaar waarna hij ging zitten aan het tafeltje. Ik besloot om te blijven rechtstaan, met gekruiste armen.

"Ik heb de hele situatie even met mijn stuurman besproken." Ik gebruikte express zijn officiële titel om nog maar eens te tonen wie hier het hoogst in rang was.

"We beseffen beide dat het niet makkelijk is voor u op dit moment." begon ik met een kleine glimlach. "Het is niet gemakkelijk voor een leek de eerste keer op een schip. En we weten ook allebei dat piraten geen goede reputatie hebben op het vlak van vriendelijkheid."

Ik maakte een kort handgebaar naar de fles wijn die op tafel stond. "Of heeft u liever iets sterkers?" Op het tafeltje bij het raam stond ook nog een fles whisky. Waarom was me eigenlijk ook een vraag. Ik dronk zelf geen whisky. Wijn sporadisch. Als ik wist dat alles veilig was. Met alchohol op was het immers niet makkelijk om vijanden te verslaan.

"Wijn is prima." zei hij met lichte aarzeling. Zijn masker vertoonde heel even een barst, maar hij herstelde zich meteen. De graaf nam de fles vast en goot wat wijn in zijn glas. Daarna nam hij een flinke slok. Al die tijd bleef ik zwijgend wachten.

Ik leunde tegen de tafel met gekruiste armen. "Ik wil natuurlijk dat u een prettig verblijf heeft hier op het schip." zei ik met een glimlach, wat hem deed grinniken. "Ben je bang dat je niet betaald wordt, moest het tegengestelde gebeuren?" Hij trok een wenkbrauw op, waarna hij langzaam het glas wijn naar het midden van de tafel duwde. De graaf hoopte dat ik het niet opgemerkt had door de steek die hij me net gegeven had, maar dan had hij het mis.

Als piraat was het belangrijk om anderen hun lichaamstaal te kunnen lezen. Dit was duidelijk een teken van walging. Er was iets dat hem tegenhield om te drinken. Was het voorzichtigheid? Of was er iets anders aan de hand?

"We weten allebei dat ik sowieso betaald wordt, wat de uitkomst van deze missie ook is." zei ik, terwijl ik wat voorover leunde. De graaf bleef zitten, maar ik zag hoe zijn vingers kort tikten op de tafel. Het antwoord dat hij verwacht had.

Ik leunde opnieuw naar achter en stapte rond de tafel. "Maar ik heb u niet naar hier laten komen om het over geld te hebben." zei ik met mijn rug naar hem toe.

Ik keek naar buiten en zei; "Ik wil van deze opportuniteit gebruik maken om ervaringen uit te wisselen." Ik wachtte een paar seconden voor ik me omdraaide. De graaf zat nog steeds in precies dezelfde positie als daarnet.

"Zo gaan voor u de dagen ook sneller voorbij." Ik hield mijn hoofd schuin. "U mag van elke gezamenlijke kajuit gebruik maken, inclusief de bibliotheek." Ik stapte terug naar de tafel en zette mijn handen erop.

"Ik zou niet willen dat u zich verveeld hier op het schip. Het kunnen lange dagen zijn als je niets om handen hebt." Daarmee was ik aan het einde van mijn betoog. Ik wachtte even een reactie af.

"De bibliotheek zou inderdaad een verademing zijn ... Zo hoef ik jullie ook niet voor de voeten te lopen." zei hij, zonder enige verdere emotie.

"Maar dan komen we natuurlijk aan hetgene u daarvoor in ruil wilt."

Opnieuw glimlachte ik. "Ik ben ervan overtuigd dat u ook kwaliteiten heeft die mij verder kunnen helpen ..." zei ik langzaam.  "Of goed van pas zullen komen."

"Ik ben ervan overtuigd dat u hier nog op gaat terugkomen, als het moment daar is." De graaf duwde zijn stoel achteruit en stond recht. "Als u het niet erg vindt ga ik meteen gebruik maken van uw voorstel."

Hij draaide zich om en stapte al naar de deur, waarschijnlijk op weg naar de bibliotheek.

"Dan zie ik u straks voor het eten." zei ik met een glimlach. Zonder me nog aan te kijken stapte hij de kajuit uit.

Misschien konden we nog een kleine tussenstop maken voor we echt aan onze tocht begonnen ... Kweste om onze batterijen voldoende op te laden. En nu we toch een graaf aan boord hadden, hadden we ook meteen de jackpot gevonden.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow