Haar vader was één van de beruchtste piraten uit zijn tijd. Het liefdesverhaal van haar ouders was zelfs nog bekender. Twintig jaar geleden hadden haar ouders moeten vechten voor hun relatie.
Zij gedwongen om te trouwen met een ander en hij op zoek...
Ik bleef een paar seconden als versteend staan. De kogel was net boven mijn hoofd terechtgekomen in het hout. Was dit echt net gebeurd?!
Ik liet me zonder na te denken op de grond neervallen. Bijna helemaal onttrokken van het zicht. Niemand kon me nog zien vanop het dek. Ze moesten dus naar hier komen om me te vinden. Wat niet gebeurde, dus ik vermoedde dat ze dachten dat ik dood was. En dat zorgde ervoor dat ik nu in het voordeel was.
Ik kroop langzaam achteruit, zodat ik even op adem kon komen. Mijn hand had de revolver nog steeds stevig vast. Hoewel deze bibberde. Duidelijk van schok wat er net gebeurde was.
Een paar centimer meer naar beneden en ik had dood kunnen zijn. Kogel recht in mijn voorhoofd. Ik zou het zelfs niet eens gevoeld of gemerkt hebben.
Ik probeerde mijn adem onder controle te krijgen. Langzaam in. Langzaam uit. Het duurde een paar minuten voor ik mezelf weer onder controle had.
Nu kon ik twee doen. Me verstoppen en wachtten tot dit alles voorbij was. Ofwel terug naar het dek gaan. De anderen helpen.
Uiteindelijk besloot ik voor het tweede te gaan. Als de vijand won, was ik toch ten dode opgeschreven. Ik kon dan maar beter helpen waar ik kon.
Ik ademde diep in en uit en raapte al mijn moed bij elkaar om terug naar het dek te gaan. Maar net toen ik dat van plan was hoorde ik iemand de trap afdalen. Ik klemde de revolver stevig vast, om dan langzaam achter de hoek te kijken.
Ik herkende de man niet en hij mij duidelijk ook niet, toen hij me opmerkte. Zijn lichaam draaide hij in mijn richting, maar ik was sneller en gebruikte de revolver. Één keer. Twee keer. Tot de man op de grond viel.
Het duurde nog een paar seconden voor ik besliste om naar hem toe te gaan. Ik drukte mijn vingers tegen zijn hals. Op zoek naar een hartslag. Toen ik die niet vond besefte ik pas echt wat ik net gedaan had. Hij was dood. Door mij!
Ik had iemand vermoord!
Opnieuw hoorde ik iemand de trap afdalen. Mijn reactievermogen was deze keer veel trager. Ook omdat ik me niet meer kon verstoppen.
Mijn handen zochtten verwoed naar de revolver die ik zonet nog vastzat. Toen ik hem gevonden had was het echter al te laat.
Ik voelde hoe een kogel door mijn schouder schoot. Een scherpe pijn. En daarna hoe het leek alsof alles leek stil te staan. Ik merkte zelfs niks meer van het tumult rondom me. Pas toen ik een paar handen op mijn rug voelde, wist ik weer waar ik was. Ik knipperde met mijn ogen en probeerde me voorzichtig te bewegen. Aleen was de scherpe pijn meteen terug. Zelfs erger als daarna.
"Graaf?" Het duurde nog even voor ik terug scherp kon zien. Het gezicht voor me herkende ik deze keer wel. Pas na een paar woorden besefte ik wat er tegen me gezegd werd. "James?"
De kapitein legde haar hand tegen mijn wang. Ze tikte er voorzichtig op, om te testen of ik wel wakker genoeg was om te beseffen wat er gebeurde.
"Schouder." wist ik uiteindelijk uit te brengen. Haar ogen verlietten meteen mijn gezicht. Haar handen gingen naar mijn schouder. Haar vingers raakten het voorzichtig aan, maar toch was de pijn ondraaglijk zodra ze het aanraakte.
Eleonore
De graaf verloor meteen weer het bewustzijn toen ik zijn schouder aanraakte. De kogel zat nog in zijn lichaam, dat was het goede nieuws. Het betekende dat er weinig schade was binnenin, maar wel dat ik de kogel er zo snel mogelijk moest uithalen om een infectie te voorkomen.
Ik stak mijn twee armen onder zijn oksels en gebruikte al mijn energie om hem naar zijn kajuit te slepen. Daar was het volgende obstakel. Gelukkig was de graaf nog buiten westen en merkte hij niet hoeveel moeite ik had om hem in zijn bed te krijgen.
We hadden ze verslagen. Ze waren allemaal gevlucht en tijdens mijn ronde door het schip om te kijken of er toch nog één was achtergebleven, had ik de graaf nog net kunnen behoeden van een zekere dood. De eerste kogel had hem geraakt. De tweede had hem gemist en de derde had de man nooit kunnen afvuren. De dolk in zijn borst had dat weten te voorkomen.
Ik haalde alle benodigdheden om de kogel uit zijn schouder te krijgen. Na het grondig te ontsmetten met alcohol haalde ik de kogel eruit. Daarna naaide ik de wonde weer dicht, bedekte het met verband en dronk ook even zelf van de fles als beloning van het goede werk dat ik verricht had.
Gelukkig had de graaf ging kik gegeven. De pijn had hem nog steeds in zijn greep en het was dus afwachten om te weten of mijn snelle ingrijpen een infectie had kunnen voorkomen.
Voorzichtig legde ik het deken over hem heen. Mijn ogen namen hem kort in me op. Hoe hij hier lag. Hoe ik hem en de anderen in gevaar had gebracht.
Ik schudde mijn hoofd om die gedachten snel te laten verdwijnen. Hier had ik geen tijd voor.
Ik stapte de kajuit uit, naar het dek om daar de schade op te meten. De graaf was namelijk niet de enige die medische hulp nodig had.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
![The Legacy [Vervolg op My Pirate Adventure]](https://img.wattpad.com/cover/209134735-64-k833703.jpg)