The Legacy [Vervolg op My Pirate Adventure]

DRIE

DRIE - ELLIE

Ik leunde tegen één van de masten en wachtte tot onze laatste gast eindelijk aan boord zou komen. Arthur stond naast me en keek in dezelfde richting. "Volgens mij overleefd hij het geen week op dit schip." Ik kon een kleine grinnik niet onderdrukken. James zag er inderdaad allesbehalve een zeeman uit, wat best ironisch was aangezien zijn vader verschillende rederijen had. 

"Dat is nu net het punt, Arthur. Hij verteld ons waar de lading is en we dumpen hem onderweg. Dan is alles voor ons." Arthur keek kort opzij. "En ondertussen hebben we nog wat entertainment." 

James Talbot was al van ver te zien. Door zijn grote gedaante zou hij zich nergens kunnen verstoppen. Hij had in elke hand een koffer vast. Met grote stappen beende hij naar het schip toe. Zodra hij aan boord was, zochten zijn ogen naar mij. Ik bleek zijn volgende doel te zijn. 

"Zou u zo vriendelijk kunnen zijn om mij naar mijn kajuit te brengen?" Zonder zijn koffers op het houten dek te zetten, sprak hij me aan. Hij leunde op zijn linkerbeen, alsof de tocht naar het schip toch zijn tol had geëist. Hadden graven normaal geen paard en koets? 

"Natuurlijk, meneer Talbot." zei ik beleefd, waarna ik een handgebaar maakte waarmee ik bedoelde dat hij me mocht volgen. Hij wachtte tot ik begon te stappen en volgde me. Eénmaal bij zijn kajuit aangekomen, opende ik de deur en liet hem eerst naar binnen gaan. We keken bijna gelijktijdig naar het stapelbed.

Ik beet op mijn lip om niet te lachen. Het bed was even lang als de gemiddelde man. James had dus een probleem ... Dan moest hij maar zijn voeten uit het bed laten hangen.

James had het natuurlijk ook opgemerkt, maar hij liet niet blijken of hij het een probleem vond. "Bedankt voor uw gastvrijheid, kapitein." zei hij, zonder zijn blik op die van mij te laten rusten. Hij had ondertussen al zijn koffers op het onderste bed gelegd.

"Geen enkel probleem, meneer Talbot." Zijn handen had hij al op één van zijn koffers gezet en hij wachtte duidelijk tot ik de kajuit had verlaten om die uit te pakken. Ik besloot dan ook niet langer dan nodig te blijven en verliet de kajuit, om terug naar het dek te gaan.

Athur kwam met een brede glimlach naar me toe. "Hij heeft toch niet teveel geklaagd over zijn kajuit, hoop ik?" Arthur had moeite om zijn lach in te houden. "Ik had hem misschien beter eerst gewaarschuwd dat hij extra veel sokken moest meenemen."
Mijn opmerking was er teveel aan. Arthur klapte bijna dubbel van het lachen. Hij zette zijn handen op zijn knieën en keek me zo,met betraande ogen, aan.

"En dan heeft hij het eten nog niet eens geproefd." lachtte hij. "Hij weet echt niet waar hij aan begonnen is." vulde ik hem aan. "Maar het belangrijkste is dat we hier veel geld aan verdienen." Ik gaf Arthurs schouder een duw en zette een paar stappen opzij.

"Dus ... We kunnen er zoveel om lachen als we willen, uiteindelijk moeten we er wel voor zorgen dat hij dit overleefd. Lang genoeg zodat we ons geld hebben."

Na die woorden beende ik het dek over. Er waren nog een paar zaken die ik wilde controleren voor we de haven verlieten.

Mijn handen liet ik over de reling van het schip glijden, terwijl ik mijn ogen over het dek liet gaan. Alles zag er nog piekfijn uit. Wat altijd het geval was als we vertrokken. Zodra we even op zee zouden zijn zou het hier al een slagveld zijn. Toch probeerde ik erop te letten dat iedereen ook daar zijn steentje bijdroeg.

Een vuil schip betekende echter ziektes en dat konden we ons echt niet permiteren.

Zodra ik aan de boeg van het schip aangekomen was draaide ik me om en stak mijn duim in de lucht. Arthur deed net hetzelfde als teken dat hij me gezien had.

Een paar minuten later lootste Arthur het schip de haven uit. En konden we eindelijk beginnen aan ons avontuur.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow