Haar vader was één van de beruchtste piraten uit zijn tijd. Het liefdesverhaal van haar ouders was zelfs nog bekender. Twintig jaar geleden hadden haar ouders moeten vechten voor hun relatie.
Zij gedwongen om te trouwen met een ander en hij op zoek...
Ik tikte ongeduldig met mijn voet op het houten dek. De bootjes waren onderweg van de twee schepen naar die van ons. Het was dus wachten tot ze aan boord waren om te weten wat de situatie was. Of beter gezegd, hoe slecht de situatie was.
De graaf wilde ons niet helpen, dus waren we op onszelf aangewezen. En net dat zag er niet goed uit. Zij hadden meer manschappen dan ik. Bij een gevecht waren we sowieso in de minderheid. Dan was er ook nog het feit dat we letterlijk met onze rug tegen de muur stonden. Er was geen uitweg uit het kanaal. Enkel als één van de twee schepen het kanaal zou verlaten. Dan was er ook nog het feit dat we geen geld hadden. Dus eigenlijk was er geen enkele uitweg.
"Wat ben je van plan?" Arthur stond achter me en volgde mijn blik naar één van de bootjes. "Mijn buikgevoel volgen zeker?" zei ik, terwijl ik mijn schouders ophaalde. "Een andere keuze heb ik niet."
"Alle manschappen zijn in gereedheid gebracht. Als het slecht loopt dan staan ze klaar om het schip te verdedigen."
Ik lachte sarcastisch. "Als er dan nog een schip is om te verdedigen." Ik klopte op zijn schouder en stapte daarna naar de andere kant van het schip toe.
Mijn ogen volgden de bootjes die vastgemaakt werden aan het schip en daarna hoe de eerste man naar boven klom.
Ik zette een paar stappen achteruit en legde kort mijn hand op mijn revolver. Ik was er klaar voor om het schip, mijn familiegeschiedenis te verdedigen. Maar alles lag in hun handen.
Zodra de laatste persoon op het dek stonden, waren alle ogen op mij gericht. Of eerder, op Arthur die achter me stond. Ze zagen hem als de kapitein, hoewel ik voor hem stond.
Arthur leek hetzelfde te denken, want hij zette een paar passen achteruit om zo aan te geven dat ze bij mij moesten zijn. Heel even was er dan ook verbazing te lezen op hun gezichten. Maar die verbazing maakte al snel plaats voor een grijns. Ze leken te denken dat ze dit zouden winnen. En net dat was kans voor ons om dit toch nog in ons voordeel te laten uitdraaien. Arrogantie werd altijd afgestraft.
"Ik neem aan dat ik bij u moet zijn om deze situatie op te lossen." Eén van de mannen stapte naar voor en overbrugde de paar meter afstand tussen ons.
"Wel ... Het lijkt erop dat u net degene bent die deze situatie heeft veroorzaakt." Ik hield mijn hoofd schuin en kruiste mijn armen. Mijn woorden leken hem even van de wijs te brengen. Hij was het niet gewend om deze gesprekken met een vrouw te hebben. En zeker niet met een vrouw die een man durfde uitdagen.
James
Ik legde mijn boek neer op de tafel en tikte daarna een paar keer met mijn wijsvinger op de kaft. Daarstraks was ik opnieuw met mijn neus op de feiten geduwd. Ik was de geldezel hier en ze hadden stiekem gehoopt dat de geldezel al hun problemen kon oplossen door muntstukken op tafel te gooien.
Wel, dan hadden ze verkeerd gedacht.
Natuurlijk betaalde ik hen om me op mijn eindbestemming te brengen. En daar betaalde ik al meer voor dan ik me bijna kon veroorloven. Mijn vader had al mijn geldreservers geblokkeerd uit woede omdat ik weer gefaald had.
Ik kon niet anders dan hopen dat ze woord hielden en me naar de cargo brachten die ik verloren had. Dan zou ik mijn vader kunnen tonen dat ik wel iets waard was. Dat ik de erfgenaam was waar hij op kon rekenen.
En dat zou resulteren in het weer openstellen van mijn rekeningen.
Zonder geld kon ik niets doen in deze wereld. Niks. Het enige dat ik dan nog had was mijn familienaam. Maar zelfs dat ging me dan niet redden. Geen reputatie meer. Geen toekomst.
Mijn vader was degene die me alles kon geven, maar me ook alles terug kon afpakken. Elke dag opnieuw moest ik vechten om goede punten te scoren en door één moment was al die jaren van hard werk vergeten en weggevaagd.
Zodra ik de cargo terughad, zou ik beter mijn best doen. Misschien zelfs een vrouw zoeken en aan kinderen beginnen. Kleinkinderen zouden mijn vader wel ontdooien. Een nieuwe erfgenaam in onze familie.
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door geweerschoten.
Eerst bleef ik als verstijft staan. Ik had nog wel al geweerschoten gehoord. De jacht was één van de hobby's van mijn vader en dus automatisch ook die van mij. Ik had dus al geweren vastgehouden. Ik had al op levende wezens geschoten. Maar nog nooit had ik middenin een gevecht gezeten. Dit was wel iets heel anders dan op een vogel schieten en de hond hem te laten halen.
Ik stond recht en rende de bibliotheek uit, naar mijn kajuit. Daar aangekomen sloot ik de deur. Even dacht ik eraan om hier gewoon te blijven en te wachten tot boven alles weer kalm was, hoewel het lawaai deed vermoeden dat de situatie daar juist erger en erger werd.
Uiteindelijk bukte ik me naast het bed en haalde er een klein doosje van onder. Daarin zat een revolver, die ik meegesmokkeld had aan boord.
Ik nam hem eruit en verliet daarna weer de kajuit. Op weg naar het dek kwam ik niemand tegen, waarschijnlijk was iedereen daar al.
Met een diepe zucht probeerde ik te kijken wat al het lawaai was. Waarom er geweerschoten klonken. Hoe we ervoor stonden.
Tot er een kogel net boven mijn hoofd terrecht kwam in het hout.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
![The Legacy [Vervolg op My Pirate Adventure]](https://img.wattpad.com/cover/209134735-64-k833703.jpg)