අලුත් දවසකට ඉර පායද්දි මං උදේම නැගිට්ටා..
"ඌහ්...ස්ස්ස්"
ඇවිදිනකොට තමයි මේ දණහිස හොඳටම රිදෙන්නෙ. ඒත් ඉතින් මොනා කරන්නද ස්කූල් යන්න එපැයි. අද ලෙඩ නිවාඩු දාලා ගෙදර ඉන්නත් හිතෙනවා.
"පුතේ එන්න...මේ කිරි එක නිවෙනවා."
උදේ පාන්දරට වෙන්න පුළුවන් නරකම දේ කිරි එක නිවෙන එක කියලා හිතන අත්තම්මා හැමදාමත් වගේ මං කුස්සියට යනකම්ම මරහඬ දුන්නා.මෙයා එක්ක බෑ අප්පා.
"ඕ...එනෝ මේ එනෝ..."
බෑග් එකත් එල්ල ගත්තු මං ස්කූල් යන්න හිතාගෙන එළියට බැස්සා. අදත් වෙනදා වගේම අරයා දාඩිය දාගෙන එක්සයිස් කරනවා.අද නම් එයා ඕනි කමින් එයා මගේ උඩ ඉඳන් පහලට බැලුවා. කතා කරනවද නැද්ද? උදේම මේකගෙ ලොකු කම් බලනවට වඩා හොඳයි කතා නොකර යන එක.
"ඒයි ලමයා.."
මං හිනාවක් දාලා යන්න හැරෙද්දිම එයා මට කතා කලා.හරි පුදුමයි හැබැයි...මට දැන් හොඳයිද අහන්නද දන් නෑ....
" ආයෙත් ඊයේ වගේ වැටෙන්න තියාගන්න එපා.මොකද පව් ඔයාලගේ අත්තම්මා.. අමාරුවෙන්නෙ මේ මල් පැල වවන්නේ."
ඇත්තමයි මට ඒ කතාවට මරුවා නැග්ගා..ඇයි යකෝ මගේ තුවාලෙට වඩා මේ මිනිහට වටින්නේ පැලේද? මගේ මේ වටින ජීවිතේ අර කැත මල් පැලේට සමාන කරන්න පුළුවන්ද ?
"අනේ මේ ..හහ්"
මං එයාගේ කමකට නැතී මූසල මූණට හොඳ එකෙන් රවලා ආයෙම කොරගහ ගහ යන්න ගියා.අත්තම්මට වත් නැති අමාරුවක් මූට පැලේ ගැන තියෙන්නේ.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ස්කූල් එකට පය තිබ්බ ගමන් මට දකින්න හම්බුනේ අප්‍රසන්න මූනක්.මිනිහා සීනියර් අයියා කෙනෙක්.ඒ මදිවට ප්‍රිෆෙක්ට් කෙනෙක්. දැක්කෙ නෑ වගේ ඉක්මනට මෙතනින් මාරු වෙන්න ඕනි..මං ලමයි අතරින් හැංගි හැංගි ඉස්සරහට ගියා.
"යීබෝ....ඔහොම ඉන්නවා!"
ශිට් ශිට් දැක්කානේ මාව.
"මොකද මාව දැක්ක ගමන් හොරා වගේ පැනලා යන්නෙ ආහ්?"
"එහෙම නෑ."
