"අයියේ...."
"යීබෝ...මං හිතුවෙ ඔයා ආයෙ එන එකක් නෑ කියලා"
ඔව් එයා එහෙම හිතන එක සාධාරණයි.මොකද එදායින් පස්සෙ මං මෙහෙට ආවෙ සති තුනකින්. හිස් අතිනුත් නෙවෙයි. මගෙ රිපෝට් කාඩ් එකත් අරගෙනම තමයි මං ආවෙ.
ඒකේ මගේ මේ පාර විභාගෙ ලකුණු තියෙන පිටුව පෙරලලා මං අයියට පෙන්නුවා.
එයා මගේ අතින් රිපෝට් කාඩ් එක අරන් බැලුවා.එයාගෙ ඇස් පිටුව දිගේ පහලට පහලට ගිහින් අන්තිමට එක තැනක නැවතුනා.ඒ මගේ ගනන් ලකුනු තියෙන තැන වෙන්න ඕනි. ඔන්න එයාගෙ ඇස් ලොකු උනා.
"ලකුනු 92 ක්?"
"ඔව්"
අන්ත් සබ්ජෙක්ට් ඔක්කොම කලින් විදිහටම තියෙද්දි ගනන් වලට විතරක් අනූගානක් තියෙනමගේ රිපෝට් කාඩ් එක මං ආපිට උදුරලා ගත්තා.
"ඔයා ගොඩක් දක්ෂයිනේ..යීබෝ.. හොඳ ලමයා."
එයා ඇස් වලින් හිනාවෙවී මගේ ඔලුව අතගානවා.
"හොඳෙන් වැඩක් නෑ අප්පා දැන් පොරොන්දු ඉෂ්ට කරන්න..."
"හරි දරුවො.මං තෑග්ගක් අරන් එන්නම් .ම්ම්ම්"
"මට තෑගි එපා මට මේකක් ඕනි"
මං මගේ තොල් උඩින් ඇඟිල්ල තියලා පෙන්නුවම එයා මගේ ඔලුවෙන් අත අයින් කරගත්තා.
"අයියේ..මං මේ ලකුණ ගන්න ගොඩක් මහන්සි උනා.නිදිමරාගෙන ගනන් හැදුවෙ හරිද..."
"ම්ම්ම්ම්න්"
"හුක් හුක් ගාන්න නෙවේ...මට ඉල්ලපු දේ ඕනි"
"මට ඒක කරන්න බෑ දරුවො.මං අනික පොරොන්දු උනේ නෑනේ නේද?"
"එදා කලේ එහෙනම් .ඇයි අද බැරි? කතා කරන්නකෝ.."
මං එයාව අතින් අල්ලලා හොලවද්දී එයා අහක බලාගත්තා.
"අයියේ....."
මං ඇඟිලි වලින් ඉස්සිලා එයාගේ තොල් වල මගේ තොල් ගෑව්වා. ඒත් එයාගේ කිසිම ප්‍රතිචාරයක් නෑ. එයා උගුරෙන් පහලට කෙල පිඩක් ගිලින සද්දෙ විතරක් මට ඇහුනා.
"ඔයාට මාව දැනෙන්නෙ නැද්ද අයියේ? එක චුට්ටක් වත් දැනෙන්නෙ නැද්ද? මට ඔහොම කරන්න එපා දෙයියෝ"
