නැවතත් අතීතයට
=======================
මං කේශීන් කරපු දේ ගැන අත්තම්මට කිව්වම එයා දෙලෝ රත් උනා.ඒකේ ප්‍රතිඵලයක් විදිහට එයා කේක් එකකුත් හදාගෙන ඩේව්ගෙ ගෙදරට ගියා.
" අනේ පුතේ බොහොම පින් අපේ එකාව බේරගත්තට ."
"ආහ්....ඒක සුළු දෙයක්නේ..."
"මේ කොල්ලගේ අම්මයි අප්පයි නැති උනේ මෙයා පුංචිකාලෙමයි. මේ නොදරුවට එතකොට අවුරුදු 3ක් පැන්නා විතරයි.එදා ඉඳන් මං තමයි මේ ලමයව උස්මහත් කලේ.."
අත්තම්මා එහෙම කියද්දි ඩේව් හරිම අනුකම්පාවෙන් වගේ මං දිහා බැලුවා.යෝහ්.... මේ අත්තම්මා පරණ දේවල් කියන්නෙ මොකටද
"පුතා කලේ ලොකු උදව්වක්... මේ දරුවා වෙනුවෙන් ඉන්න මම ඇරෙන්න වෙන නෑදෑ පුළුටක් වත් නෑ."
"එහෙම කියන්න එපා අත්තම්මේ යීබෝට මොනාහරි ඕනි දෙයක් තිබ්බොත් කියන්නකො මං උදව් කරන්නම්"
"ඒ වචනෙම ඇති පුතේ..."
"හරි මට විනාඩියක් දෙන්නකො මං ඔයාටල බොන්න දෙයක් හදාගෙන එන්නම්"
"එපා එපා මහන්සි වෙන්න ඕනි නෑ පුතා"
"මහන්සියක් නෑ"
ඩේව් ගේ ඇතුලට යන්න ගියා.
"කොල්ලො ගිහින් අර ලමයට උදව් කරන්න ඔහොම පිට්ටුවක් වගේ ඉඳගෙන ඉන් නැතුව."
"යෝහ් ..කෑගහන්න එපා අනේ.ඇහෙන්නත් ඇති. හරි මං යන්නම්."
මං අත්තම්මගෙ කීමට ඩේව්ගෙ පස්සෙන් ගියා.
"ඔයා ඇයි ආවේ?"
"ඔයාට උදව් කරන්නනේ ඒයි...මොකද්ද මං කරන්න ඕනි දැම්?"
"අන්න අර පුටුවෙන් ඉඳගෙන ඉන්න ගිහින්"
එයා මට කුස්සියේ කොනක තිබ්බ පොඩි පුටුව පෙන්නුවා.
එයා මොනාදේ හදන්නේ?... කිරිත් දැම්මා චොක්ලටුත් දැම්මා..අයිසුත් දැම්මා. බුදුඅම්මෝ මෙයා ගාව තියෙන දේවල්!
"මේ ඒයි ...ඔයාගෙ රස්සාව මොකද්ද?"
"මට රස්සවක් නෑ"
"එහෙනම් කොහොමද ඔච්චර ගනන් බඩු කන්නෙ බොන්නෙ? හොරකම් වත් කරනවද?"
