new born || minsung

20

Sam nie był pewien jak to się stało, że po imprezie trafili do domu Minho. Chwilę po wejściu starszy kilka razy zwymiotował, wypił litrową butelkę wody, zjadł pół pudełka ryżu i poszedł spać. Jisung leżał obok niego, wpatrując w śpiącą twarz wilka, który spał jak kamień już od kilku godzin. Nikt przez ten czas nie wchodził do jego pokoju, właściwie wampir nie wiedział czy ktokolwiek był teraz w domu poza nimi. Nagle jednak usłyszał dźwięk otwierających się drzwi wejściowych, więc od razu się poderwał z materaca, siadając na krześle przy biurku i poprawiając ubrania, z których jeszcze się nie przebrał. Wtedy wysoki mężczyzna otworzył na oścież drzwi pokoju Minho, najpierw spoglądając w stronę Jisunga.

—Dzień dobry — powiedział od razu Han, wstając i kłaniając się przed tatą swojego chłopaka.

— Dzień dobry. Jisung, prawda?

—Tak.

— Miło cię poznać — dodał mężczyzna, uśmiechając się do wampira. Następnie podszedł do łóżka swojego syna, łapiąc go za ramiona i potrząsając nim lekko.

— Nie chce jeszcze... — jęknął cicho rudowłosy, próbując odepchnąć ręce swojego taty.

— Jest czternasta — oznajmił jego rodziciel, prostując się i podpierając dłonie na bokach. Wtedy do środka weszła również naprawdę urokliwa kobieta, jak przypuszczał Jisung, mama Minho.

— Nawet się nie przebrałeś. Idź pod prysznic — odezwała się, kręcąc głową na boki.

— Wieczorem pójdę...

— Nie zamierzasz nic jeść?

— Zjadłem trochę ryżu, chyba zwymiotuje jak zjem coś więcej — jęknął, przecierając twarz dłońmi. Następnie spojrzał w stronę Hana, wskazując na niego palcem. — Mogłabyś zrobić coś dla Jisunga?

— Dzień dobry — powiedział niepewnie wampir, w stronę którego odwróciła się mama jego chłopaka i po raz kolejny się ukłonił. Ta przyjrzała się Jisungowi, następnie uśmiechając i kiwając głową. Wyszła z pokoju, a zaraz za nią mężczyzna, znowu zostawiając ich samych.

— Boże, głowa mi pęka.

— Podobno nie jesteś pijakiem.

— Nie denerwuj mnie, Han...

— No już, śmierdziuchu. Potrzebujesz czegoś?

— Snu — jęknął, przykrywając się kołdrą pod sam nos.

— Okej — kiwnął głową, podchodząc do drzwi. — Pójdę, nie będę fatygował twojej mamy. Wyśpij się, ja wpadnę jutro po twoich zajęciach w szkole i otworzymy prezenty. Może być?

— Tak — mruknął, następnie przekręcając się na drugi bok i zakopując bardziej w pościeli. Jisung jedynie uśmiechnął się na zachowanie Minho, w końcu opuszczając pokój. Pożegnał się na koniec z rodzicami ukochanego, wychodząc z ich domu i ruszając w stronę lasu. Gdy tylko wszedł na leśną ścieżkę, po kilkunastu sekundach znajdował się już pod swoim domem. Wszedł po schodach a następnie do budynku, kierując w stronę salonu, z którego dobiegały dźwięki grającego telewizora.

— O, siemka Ji — rzucił Jackson, unosząc przy tym dłoń na powitanie. — Jak było na imprezie? —zapytał, nie odrywając wzroku od lecącego na ekranie serialu.

— Dobrze odpowiedział, spoglądając na ekran telewizora. — Co oglądasz?

— Doctora House'a. Znasz?

— Nie, nie kojarzę.

— Siadaj, opowiem ci w wielkim skrócie — poklepał miejsce obok siebie, a kiedy Jisung usiadł starszy od razu zaczął mu opowiadać. — Chcesz oglądać ze mną? — dodał po chwili blondyn, patrząc na Hana.