Unknown.

Chapter 3.

"Kathy;"
"Ναι;"
"Είναι στο σχολείο."
"Τι; Ποιος είναι στο σχολείο;" Σχεδόν φωνάζει.
«Ο...Ξέρεις ... Που μιλάμε!»Λέω και πανικοβάλλομαι.
"Τι; Πως το ξέρεις;" Ρωτάει τρομοκρατημένα. Παίρνω το κινητό και της το δίνω για να διαβάσει την συνομιλία.

"Λοιπόν μην πανικοβάλλεσαι. Απάντα του χαλαρά." Λέει και μου δίνει το κινητό.
"Εντάξει." Απαντάω και ξεκινάω να πληκτρολογώ.

Εγώ: Όταν λες απέναντι;
Hazel Grace: Μμ.. Θα σου δώσω ένα στοιχείο μόνο εάν αλλάξεις το όνομα επαφής μου.
Εγώ: Και πως να το κάνω;
Hazel Grace: Bae?
Εγώ: Όχι.
Hazel Grace: Dylan o'brien έστω;
Εγώ: Αυτό είναι βεβήλωση.
Hazel Grace: Dylan σκέτο;
Εγώ: Εντάξει , το δέχομαι.

Dylan: Το άλλαξες;
Εγώ: Ναι.
Dylan: Οπότε σου χρωστάω κάτι.
Εγώ: Ακριβώς. Λέγε.
Dylan: Λοιπόν .. Κρατάω κινητό.
Εγώ: Σοβαρά; Σου έδωσα το όνομα του Θεού για αυτό; Το ξανα αλλάζω.
Dylan:Όχι περίμενε.
Εγώ: Λέγε.
Dylan: Φοράω μαύρη μπλούζα.

Κοιτάω γύρω μου.

Εγώ: Το 99% των αγοριών αυτή τη στιγμή φοράνε μαύρη μπλούζα και κρατάνε κινητό αλλά εντάξει. Δεν θα στο αλλάξω για να μην κλαις.
Dylan: Σ'αγαπάω.
Εγώ:Aw.
Dylan: Ηλίθια
Εγώ: Βλάκα.
Dylan: Sexy βλάκας.
Εγώ: Αν ήξερα θα έλεγα

[...]

"Τι θες να φας για βραδινό;" Φωνάζει από την αρχή της σκάλας η μαμά.
"Δεν πεινάω μαμά."
"Σίγουρα;"
"Ναι." Φωνάζω.
"Καλά. Να ξέρεις πάντως έχει μακαρόνια στην κατσαρόλα."
"Εντάξει." Λέω και κλείνομαι ξανά στο δωμάτιο μου.

Εγώ: Ξέρεις και ο Nick Peterson φορούσε μαύρη μπλούζα σήμερα και έχω αρχίσει να ανησυχώ.
Dylan: Ποιος είναι αυτός;
Εγώ: Το περίεργο παιδί που ήπιε το υγρό από το πείραμα τις χημείας την πέμπτη ώρα. Ξερεις αυτός με τις μπούκλες και τα γυαλιά.
Dylan: Δεν σ'αρέσουν οι μπούκλες μου; Θίχτηκα.
Εγώ: Όχι μωρό μου απλά ήθελα να σιγούρεψε ότι είσαι εσυ
Dylan: Ήταν αστείο.
Εγώ: Παρ'όλα αυτά όχι και τόσο αστείο . Σκέφτομαι πως ο Nick είναι αρκετά περίεργος για να με παρακολουθεί και για να μου στέλνει μηνύματα και οτι ίσως αργότερα θελήσει και να με σκοτώσει. Νομίζω στέκει σαν σενάριο.
Dylan: Κόψε το Criminal Minds.
Εγώ: ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ . ΕΙΝΑΙ ΕΘΙΣΜΟΣ.
Dylan: Είναι όντως.

[...]

"Τι έχεις τώρα;" Με ρωτάει η Kathy καθώς περπατούσαμε στους διαδρόμους του σχολείου.
"Βιολογία , εσύ;" απαντάω βαριεστημένα.
"Ιστορία."
"Καλύτερο." Λέω και γελάω.
Ξαφνικά κάποιος πέφτει πάνω μου με αποτέλεσμα να πέσουν όλα τα βιβλία μου κάτω , μαζί και εγώ.
"Καλά δεν βλέπεις που πας;" Λέω και τρίβω το μπράτσο μου.
"Ηρέμισε κούκλα." Ακούω τη φωνή του και τσατίζομαι ακόμα πιο πολύ.
"Δίνε του Cameron." Λέω και σηκώνομαι όρθια.
"Μα να μη σε βοηθήσω με τα βιβλία σου;" Σαρκάζει.
"Όχι , ευχαριστώ. Μπορώ και μόνη μου." Απαντάω και τον σπρώχνω.
"Τα λέμε κούκλα." Φώναζει καθώς απομακρύνεται γελώντας.
"Μαλάκα." Ψιθυρίζω καθώς μαζεύω τα βιβλία μου.

Εγώ:Μόλις έπεσα πάνω στον Cameron Parker.
Dylan:Και..;
Εγώ:Θεέ μου τον μισώ.
Dylan:Αυτό είναι σκληρό.
Εγώ:Είναι η αλήθεια. Μακάρι να σου έμοιαζε. Βασικά μακάρι να έμοιαζε σε οτιδήποτε θυμίζει άνθρωπο.
Dylan:Νόμιζα ότι είστε φίλοι ή κάτι τέτοιο.
Εγώ:Εμείς φίλοι; Ούτε κατά διάνοια. Οι γονείς μας είναι φίλοι και απλά πάμε μαζί διακοπές.
Εγώ:( ένας ακόμα λόγος που προτιμώ τον χειμώνα από το καλοκαίρι )
Dylan: Α κατάλαβα ...
Εγώ: Όπα..
Dylan:Τι;
Εγώ:Είστε φίλοι;
Dylan:Όχι.
Εγώ:Είστε...
Dylan:Περίπου.
Εγώ:Δηλαδή;
Dylan:Ε..μερικές φορές βρισκόμαστε στην ίδια παρέα όχι φίλοι.
Εγώ:Εντάξει.
Dylan:Τι μάθημα έχεις τώρα.
Εγώ:Βιολογία , εσύ;
Dylan:Μαθηματικά.
Εγώ:Κακό.
Dylan:Πολύ.

[...]

"Πότε γυρνάει ο μπαμπάς ;" Ρωτάω και τρώω άλλα μια μπουκιά από το σουφλέ σοκολάτας που έφτιαξε η μαμά.
"Σε μία εβδομάδα."
"Μου έχει λείψει πολύ.." Λέω και βουρκώνω στην σκέψη πως θα τον δω μετά απο 6 μήνες.
"Το ξέρω αγάπη μου." Λέει και με αγκαλιάζει.

Το ξέρω πως έξι μήνες δεν είναι κάτι τραγικό και πως άλλα παιδιά ζουνε με την μόνιμη απουσία του πατέρα τους ή στην χειρότερη και των δύο γονιών τους αλλά εγώ με τον μπαμπά μου ήμασταν αχώριστοι.
Μου έδινε συμβουλές , με καθησύχαζε και πάντα ήταν δίπλα μου.
Μετά τη μετάθεση και την προαγωγή του έρχεται σπάνια . Δουλεύει συνέχεια και το να μπει στο αεροπλάνο και να έρθει ως το Bakewood είναι αρκετά χρονοβόρο για αυτόν .

Εγώ: Θέλω να σε δω.
Dylan:Και εγώ.
Εγώ: Όχι είναι διαφορετικό. Εσύ ξέρεις πως είμαι , ξερεις πως μοιάζω .Ξερεις τι έχεις ερωτευτεί όπως λες .
Dylan: Ξέρεις πολλές φορές είναι καλό να κρατάμε ένα μυστήριο. Είναι αυτό που διατηρεί τη μαγεία. Αν το μυστήριο χαθεί χάνεται και η μαγεία μαζί του.
Εγώ:Θέλω να μάθω ποιος είσαι αλλιώς θα διακόψω ό,τι είναι αυτό που έχουμε.
Dylan:Σου υπόσχομαι πως θα το μάθεις. Απλά όχι τώρα , όχι ακόμα.
Εγώ: Αντίο.

*Λοιπόν. Το ξέρω άργησα αλλά τώρα που τελείωσαν οι εξετάσεις θα βάζω πολύ συχνα. Well μάθαμε περισσότερα για τη ζωή της Allison... Ψηφίστε σχολιάστε και τα λεμε ❤️ -Lydia.