Unknown.

Chapter 14.

"Καταρχήν ηρέμησε , που το δες τελευταία φορά;" Τον ρωτάω και τον πιάνω από τους ώμους ώστε να τον ηρεμήσω.
" Το άφησα εδω πριν φύγουμε χθες το βράδυ και απλα εξαφανίστηκε." Λέει και πραγματικά δεν τον έχω ξαναδεί έτσι.
"Ψάξε καλύτερα τότε , δεν μπορεί να χάθηκε μέσα στο δωμάτιο." Λέω και παιρνω ένα λιτό φόρεμα για να φορέσω .
"Δεν είναι εδώ Ali. Καποιος το έκλεψε."
"Δες. Πρέπει να ετοιμαστώ και να φύγω. Όταν γυρίσω θα το ψάξουμε μαζί." Λέω για να τον καθησυχάσω αλλά δεν φαίνεται να πιάνει.
"Όταν γυρίσεις θα είναι αργά." Λέει και φεύγει σαν σίφουνας από το δωμάτιο.

Περίεργο παιδί.

Χωρίς να χάσω χρόνο βάζω το φόρεμα και βουρτσίζω τα μαλλιά μου . Βάζω λίγη μάσκαρα και κοιτάζομαι στον καθρέφτη.

Ικανοποιημένη βάζω τα σανδάλια μου και παίρνω τον δρόμο για την είσοδο.

Φτάνοντας αυτός είναι ήδη εκεί και χαμογελάει όταν με βλέπει.
Εγώ παραμένω ανέκφραστη.

Τον πλησιάζω αλλα ταυτόχρονα αφήνω και μία ικανοποιητική απόσταση μεταξύ μας.

"Λοιπόν;" Λέει ανυπόμονα.
"Τι λοιπόν;"
"Πάμε κάπου να κάτσουμε;" Ρωτάει.
"Όχι , εδώ καλά είναι." Λέω και κοιτάω αλλού.
"Ίσως καλύτερα να πάμε κάπου οι δυο μας." Λέει και μνήμες από το βράδυ της φωτιάς έρχονται στο μυαλό μου . Δάκρυα απειλούν να κάνουν την εμφάνιση τους. Εκείνος δεν θα μου το εκανε αυτό.
"Είπα όχι." Λέω απότομα και εκείνος απλά νεύει.
Χωρίς να μιλήσω πάω και κάθομαι σε ένα παγκάκι και εκείνος με ακολουθεί.

"Έχεις ένα τέταρτο Nash." Λέω και μετά από πολλή ώρα τον κοιτάω στα μάτια.
"Ότι είναι να πεις , πες το τώρα." Συμπληρώνω.
"Alison.. Δεν καταλαβαίνεις ; Πρέπει να είμαστε μαζί. Μόνο εγώ μπορώ να σε κάνω ευτυχισμένη. Αρχικά ήμουν ερωτευμένος μαζί σου και σε φίλησα σε εκείνο το παρτυ και άρχισα να σου στέλνω τα μηνύματα γιατί δεν είχα το θάρρος να σου μιλήσω πραγματικά. Αλλά μετά έπεσα πάνω σου τυχαία και όλα έγιναν τόσο γρήγορα και δεν ήθελα να χαλάσω τη σχέση που είχαμε χτίσει μέσω μηνυμάτων. Έτσι συνέχισα να σου στέλνω μηνύματα χωρίς να στο αποκαλύψω. "
Αυτά που έλεγε έβγαζαν νόημα με έναν τρόπο. Δεν θα μπορούσε να ξέρει τόσα πράγματα αν δεν ήταν εκείνος. Αλλά κάτι δεν μου κολλάει.

"Όταν αποφάσισες να με μεθύσεις και να προσπαθήσεις ... ό,τι προσπάθησες να κάνεις τέλος πάντων...» Λέω και τον κοιτάω αηδιασμένη
"Τότε με τι τσίπα συνέχισες να μου στέλνεις μηνύματα και να βρίζεις δήθεν τον Nash;" Ρωτάω
"Έβριζα τον εαυτό μου. Μετάνιωνα κάθε λεπτό που περνούσε. Ali κοίταξε με." Σηκώνει το πηγούνι μου με τα δάχτυλα του και κατευθείαν απομακρύνω το χέρι του από πάνω μου.

Δεν θέλω να τον κοιτάζω γιατί πραγματικά δεν ξέρω ποιος είναι αυτός που βλέπω.
Δεν μπορώ να πιστέψω αυτά που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή .

"Δεν πιστεύω λέξη από όσα λες Nash." Λέω και το εννοώ.
"Δεν τα πιστεύεις γιατί δεν με έχεις συγχωρήσει και δεν θες να τα πιστέψεις. Βγάζουν νόημα και το ξέρεις. Απλά πρέπει να μου δώσεις μία ευκαιρία." Λέει

Μένω αμίλητη.

"Σε παρακαλώ Alison προσπάθησε. Αυτό είναι αυτό που θέλαμε και οι δύο τόσο καιρό." Λέει και με κοιτάει επίμονα.

Νιώθω το βλέμμα του να καίει πάνω μου περιμένοντας μία απάντηση.

Την οποία δεν έχω.

Ίσως έχει δίκαιο. Ίσως αδυνατώ να τον πιστέψω γιατί δεν τον έχω συγχωρήσει.

Μα δεν μπορώ να αποφασίσω τώρα.

"Θέλω χρόνο Nash." Του λέω και σηκώνομαι όρθια.

Δίχως να αφήσω περιθώρια για περαιτέρω συζήτηση αρχίζω να περπατάω για το τροχόσπιτο.

"Θα περιμένω όσο χρειαστεί." Φωνάζει και εγώ απλά συγκρατούμαι να μην ξεσπάσω στη μέση του δρόμου.

Τρέχω ουσιαστικά στο τροχόσπιτο και χωρις να πω λέξη στη Meredith και τη μαμά που βρίσκονται απ'έξω , τρέχω μέσα , ξαπλώνω στο κρεβάτι και αφήνω τα δάκρυα μου να πέσουν.

Είναι όλα τόσο μπερδεμένα.

Ξεκλειδώνω το κινητό μου και μπλοκάρω και τον αριθμό του Nash αλλά και τον άλλον. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να προσπαθήσει να επικοινωνήσει μαζί μου.

Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και μπαίνει ο Cameron μέσα.

"Το βρήκες;" Ρωτάω και προσπαθώ να κρύψω τα δάκρυα μου.
"Όχι." Λέει απογοητευμένα και ξαπλώνει και αυτός.
"Εσύ πως και γύρισες τόσο γρήγορα ;" Ρωτάει και γυρνάει προς το μέρος μου. Φαίνεται ότι παρατηρεί τα μάτια μου και πριν προλάβω να απαντήσω με διακόπτει.
"Κλαις;" Ρωτάει αγχωμένα.
"Όχι " λέω απότομα και κοιτάω αλλού αλλά εκείνος γυρνάει το πρόσωπο μου προς το μέρος του.
"Ali κλαις." Διαπιστώνει και τα δακρυα μου τρέχουν ξανα.
"Τι συμβαίνει;" Ρωτάει ανήσυχος.
"Δεν θέλω να το συζητήσω." Μουρμουρίζω και χώνω το πρόσωπο μου στο μαξιλάρι μου.
Δίχως προειδοποίηση περνάει το χέρι του γύρω μου και με τραβάει κοντά του.
"Είμαι εδώ." Λέει και με σφίγγει.

Όλο μου το σώμα ανατριχιάζει στο άγγιγμα του και νιώθω πραγματικά καλά μέσα στα χέρια του. Αυτή η αγκαλιά είναι πραγματικά ότι χρειαζόμουν.

Ίσως τελικά αυτό που χρειάζεσαι , το παίρνεις από το άτομα που δεν μπορούσες ποτέ να φανταστείς, και στην προκειμένη περίπτωση...
Τον Cameron Parker.

* Τι γινεται εδω; Λιγο χαμουλης
Συνάντηση με τον Nash.
Δεν πείστηκε πολυ η Ali.
Εσείς πειστηκατε;
Σχόλια θέλωωωω
Lydia❤️❤️❤️