Unknown.

Chapter 17.

"Λοιπόν;" είπε καθώς κάτσαμε σε ένα από τα παγκάκια του πάρκου.

"Λοιπόν σκέφτηκα αρκετά τα πράγματα μεταξύ μας και αποφάσισα ότι σου αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία." λέω και κατευθείαν ένα χαμόγελο απλώνεται στα χείλη του.

"Οπότε αυτό σημαίνει ότι είμαστε πάλι μαζί;" λέει και με πλησιάζει

"Κατά κάποιον τρόπο , ναι." λέω και με κοιτάει περίεργα.

'Κατά κάποιον άλλον τρόπο τι σημαίνει δηλαδή;"

"Σημαίνει ότι θέλω να το πάμε αργά , χρειάζεται χρόνος για να κερδίσεις ξανά την εμπιστοσύνη μου.»

"Εννοείται και θα κάνω τα πάντα για να συμβεί αυτό " λέει και το χαμόγελο επιστρέφει στο πρόσωπο του.

Ασυναίσθητα ανταποδίδω στο χαμόγελο.

"Ωραία."

"Μπορώ τουλάχιστον να σε αγκαλιάσω;" λέει και με κοιτάει στα μάτια.

"Υποθέτω πως ναι." λέω και εκείνος τυλίγει τα χέρια του στη μέση μου και με τραβάει κοντά του.

Cameron's POV

Η ώρα είχε περάσει , ήταν σχεδόν οκτώ. Κάνω τα πάντα για να μην πλησιάσω οποιοδήποτε μέρος είναι εκείνη. Από τη στιγμή που βρήκα το κινητό μου δεν έχει απαντήσει σε κανένα από τα μηνύματα μου. Ίσως όλο αυτό ήταν μία χαζομάρα , εννοώ ποιος θα ερωτευόταν κάποιον που δεν ξέρει καν πως μοιάζει ;

Ίσως αν δεν ήμουν τόσο δειλός να μπορούσα να της  πω όλα όσα νιώθω αλλά κάθε φορά που της μιλάω ξεχνάω σχεδόν τα πάντα .
Περπατούσα προς το πάρκο χαμμένος στις σκέψεις όταν ένιωσα την παρουσία της κοντά μου. Σήκωσα το κεφάλι μου και την είδα. Μαζί του. Με τον ίδιο άνθρωπο που προσπάθησε να τη βιάσει. Αυτή τη φορά είχε τα χέρια του τυλιγμένα γύρω της και εκείνη χαμογελούσε.

Ο θυμός κατέκλυσε κάθε εκατοστό του σώματός μου. Σχεδόν αυτόματα τα χέρια μου σχημάτισαν δύο γροθιές για να διοχετεύσω το θυμό μου.

Για αυτό δεν απαντάει στα μηνύματα μου. Τα βρήκε με εκείνον.

Δίχως να θέλω να δω τίποτα άλλο άλαξα την πορεία μου και κατευθύνθηκα προς το τροχόσπιτο.

Alison's POV

Μερικά δευτερόλεπτα μετά τον απομάκρυνα και κοίταξα αλλού. Θα ορκιζόμουν ότι είδα τον Cameron αλλά ήταν αρκετά μακριά οπότε δεν έκανα κάποια κίνηση ώστε να σιγουρευτώ.