"Bir gün buradan çıkıp gideceğim, göreceksin!" Sırıtışı tehlikenin sembolüydü.
"Buradan çıkıp gidebileceğin yer yalnızca bana ait boş tuvaller olabilir. Sen benim en büyük şaheserimsin!" Korku, nefret, heyecan bir olup bana düşman kesildiğinde ilk k...
Arayı uzatmadan yeni bir bölümle slerleyim. Aklımda bölümleri oldukça kısa tutup sık sık atabilmek var. Fakat okulum başlayacağından ötürü ne kadar odaklanırım, meçhul.
Sizlerden bolca yorum, oy rica edeceğim. Süreci elimden geldiğince hızlandırabilmem için sizlerin desteklerine ihtiyacım var, per favor!
Per favor lafından tilt ettirmezsem benim de adım Y.D. değil! :D
Bölüme başlama tarihinizi ve saatinizi buraya yazabilirsiniz!
26.09.2023
20.30
2. BÖLÜM
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Zamanın affettiği tek şey, doğrulardı. Çünkü doğrular, zamanın da ötesinde bir yöneticiliğe sahipti. Zaman mıydı bizleri yöneten yoksa insanlar mıydı sayıları zamana çeviren? Geçip giden günleri sayı değerlerine bölmek, hassas bir hesaplama gerektirirdi. Hassas zihinler, hassas planların gölgesinde kalmaya mahkumdu.
Bir nefeste hayat bulmak, yaşamanın makbuliyetine sahip olabilme iç güdüsüdür.
Derin bir sessizlik. Tek bir rüzgarın uğultusu dahi olmazken hakimiyet kuran sessizlik, belirsizlik kadar ürperticiydi. Gözlerimi neye aralayacağımı bilmiyordum. Korkuyu ilk kez tüm iliklerimle hissediyordum çünkü şahit olduğum bu sessizlik, hayra alamet değildi. Bir şeyler yanlıştı.
İlk kez gözlerimi araladığımda görüşümdeki beyaz cam duvar, belirsizliği gidermeme hiç yardımcı olmuyordu. Uzandığım rahatsız edici zeminden doğrulduğumda görüş açımda yine beyaz cam duvar vardı. Bir an sonra sol tarafıma baktım ancak yine aynısıydı.
"N-neredeyim ben?" diye mırıldandım korkuyla. Oturduğum zeminden ayaklanırken bastığım kumaşla az daha düşecekken dudaklarım arasından kısık bir çığlık kaçtı. Gözüm, üzerimdeki beyaz elbiseye takıldığında dinletide çaldığım elbisenin hala üzerimde olması, beni rahatlatan tek şey olabilirdi. Ancak nerede olduğumun belirsizliği, kabus gibi gerçekliğime çökmüştü.
Arkamı döndüğümde şahit olduğum şeffaf camla bir adım geri gitti. Ben neredeydim? Tanrı aşkına burada neler oluyordu? "KİMSE YOK MU?" Dört tarafım camlarla kapatılmıştı. Cam fanusun içindeydim ve ne olup bittiğinin farkında dahi değildim.
Şeffaf camın ardında yine boydan camlar vardı ancak bu camlar, yaklaşık 6-7 metre kadar vardı. Camların ardındaki orman ve deniz manzarası, sanatın emekle aktarıldığı beyaz sayfalardaki o tuvallerin adeta gerçeğiydi.
