Uyandığımda hareket edemiyordum çünkü evde değildi. Ellerim ve ayaklarım bağlı bir şekilde yerde yatıyordum. Hatırladığım tek şey biraz çırpınıp kendimi kaybetmem sanırım Aras beni bu yüzden uyarmıştı.
"Uyanmışım küçük melek." Dedi bir ses
"Sende kimsin." Dedim bağırarak
"Yakında kim olduğumu öğrenirsin." Dedi ve gitti adadım suratını bile görmemiştim. Bir anda geri adım attı ve konuşmaya başladı.
"Ve unutmadan senin sayende ezeli rakibim olan kişiyi yenicem." Dedi
"Kim peki o ezeli rakibin." Dedim tehdit eder gibi
"Aras." Dedi ne yani önümde duran kişidemi vampir.
Sinsi bir gülüp atıp gitti. Arasın ezeli rakibi ama neden ben niye benim ne ayrıcalığım var. En başta söylediği söz meleğim niye bana böyle seslendi adımla uyumlu bir söz bile değil.
"Bak bakalım sana kimleri getirdim." Dedi ve bir anda önüme attı. Bu ablamdı
"Ne yaptın ablama pis köpek." Diyerek bağırdım
"Yakında uyanır merak etme." Dedi ve gitti. Bir kaç kez ablama seslendim ama hiç tepki vermedi ve bende biraz uzakta yatıyordu.
Biraz daha yattıktan sonra hareketlenmeye başladı.
"Abla beni hadi kalk. Bak ben çok iyiyim." Dedim ağlamaklı bir sesle.
"Mira." Dedi yada demeye çalıştı tam o sırada kapı açıldı.
"Sizi burdan çıkarmaya geldim." Dedi aras nefes nefese.
"Ama sen nasıl girdin buraya." Dedim cevap vermedi ellerimizi çözüp dışarı çıkmamız gerektiğini söyledi.
"Siz gidin ben geliyorum.' Dedi
"Sana burada zarar gelir sende bizimle geliyorsun." Dedim
"Ya ne kadar tatlısın benimi düşünüyorsun teşekkürler." Dedi gülerek ufak bir gülümseme yapıp dışarı çıktık. Ablam hala iyi değildi çok yavaş yürüyorduk.
"Mira sen beni bırak ben başımın çaresine bakarım." Dedi bunu kabul edecek halim yoktu ona her ne kadar sinirli olsam bile benim tek ailem o
"Hayır tabiki seni burda bu vampirlerin arasında bırakamam." Dedim cevap vermedi
Hala yürüyorduk bir çıkış yolu bile bulamadık
"Sizi bulmak için ne kadar uğraştım haberiniz varmı." Dedi bir ses hızla arkamı döndüm ama bu aras değildi bu, bu bizi kaçıran adam.
"Benim olduğum yere giren kimse çıkamaz özellikle sen ve saygı değerli ablan." Dedi büyük bir kahkaha attım
"Sende benim gibi bir insansın senin elinden rahat bir şekilde kurtulurum." Dedim bu konuda kendime güveniyorum annem beni daha önce dövüş sanatları ile ilgili bir sürü spora gönderdi
"Ama senin şimdi tırnağına kırılır." Dedi ağzını yayarak
"Dua at senin başka yerlerin kırılmasın." Dedim tehdit eder gibi bir yandan ise burdan çık için bir şeyler düşünüyordum. Taki aras gelen kadar.
"Selamlar." Dedi dalga geçer gibi
"Aras ablamı al ve git ben başımın bir çaresine bakarım."Dedim başta kabul etmedi ama cebimde silah olduğunu görünce istemesede tamam demem zorunda kaldı.
Ondan çıkarken kesici bir alet arıyordum ama silah buldum.
"Demek seninle baş başa kaldık tatlı melek." Dedi yine melek diyordu. Yavaş yavaş bana yaklaşmaya başladı.
Belimden silahı çıkarttım.
"Bir adım daha yaklaşma sıkarım ve unutma benim acıma duygum yok." Dedim bağırarak bana daha çok yaklaştı tam o sırada karnına bir tekme attım ve koşmaya başladım ama koşmam fazla uzun sürmedi benden daha hızlı koşuyordu.
Önümde durdu ve sadece bana baktı tahminimce bir hareket yapmamı bekliyor.
"Seni acınası kız benim elimden kimse kaçamaz sana söylemiştim." Dedi ve beni çekmeye başladı. Ellerini koluma koydu ve çok güçlü tutuyordu ne kadar denesemde bir ise yaramadı
"Beni hemen bırak yoksa." Dedim duraklarım çünkü arası gördüm yerde kanlar içinde yatıyordu. Önceki silah hala bendeydi anı bir hareket silahı çıkarıp adadım bacağından vurdum Arasın yanına koştum.
"Aras hadi kalk burdan gitmemiz gerek seni salak şey." Dedim
"Yaşaman gereken aras." Dedim ağlayarak. Koşma sesi ile irkildim ablam gelmişti.
"Mira aras iyimi." Dedi telaşlı bir şekilde
"Kan kana ihtiyacı var." Dedi ablam
"Ama nerden bulucaz." Dedim aklıma bir fikir gelmişti yerde kanlar vardı onlardan biraz alıp dudağının oraya sürdüm sıcaktı.
"Güzel fikir ama onun için yeterli değil eğer kan bulamazsak ölür." Dedi ben onun ölmesini istemiyorum.
"Hayır mira bunu yapmak zorunda değilsin." Dedi aras işe yaratmıştı az bile olsa. Karar benimdi onu
"Tamam ben hazırım." Dedim
"Mira gerçekten zorunda değilsin inan bana sana darılmam. Kendini zorlama." Dedi. Hiç hali yoktu
"Ben kararımı verdim sana kan verebilirim." Dedim
Yavaşça boynuma yaklaştı ve kulağıma
"Gerçekten özür dilerim." Dedi boynuma yaklaştı ve dişlerini geçirdi.
Uyandığımda neredeyse akşam olmuştu. Yavaş bir şekilde ayağa kalktım o pis yerden çıkmışız. İyi gibi bir şeydim ama boynum çok ağrıyordu. Ablam ve arası aramak için odadan çıktım. Ev çok büyüktü onları bulmam 10 dakika sürmüştü. Tam odaya girecektim ama konuştukları şeyi duyunca durdum.
"Nasıl yani benim gibimi diyorsun." Dedi ablam şaşkın bir şekilde.
"Emin değilim ama sanırım öyle." Dedi aras
"Dişlerine baktın eminsin demi." Dedi ablam biraz ciddi bir şekilde.
"Eminim ve sanırım senin gibi." Dedi aras tam o sırada içeri girdim.
"Ben kim gibiyim aras ve abla."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
VAMPİR PRENS (Tamamlandı)
Vampiresevgilim ile aramı düzeltmek için Fransa'daki tarihi şatolarından birine gittik. bir kararti gördüm çok tanıdık ve yanıma geldi ve dediki "yıllar sonra seni buldum güzelim. ama bu nasıl olur." Diyerek gitti ve kaderim o değişti
