Ablamı hastaneye kaldırmışlardı. Hasta olduğunu bende biliyordum ama bu kadar ileri gitmemişti. Eğer ona bir şey olursa ben yaşayamazdım.
Gözlerim dolmuştu. Arasa baktım ablamı seviyor olmalı sürekli onunla, her istediği şeyi yapıyor. Ben, ben geldiğimden beri neredeyse sürekli onunla tartıştım.
"Durumu çok kötümü." Dedim arasa bakarak sesim titriyordu.
"Bilemiyorum." Dedi kısaca konuşmak istemediği her halinden belliydi.
Hastaneye vardığımızda hemen danışmanın yanına gidip ablamın kaldığı odayı öğrendik. Yukarıda kapının önünde birileri bekliyordu.
"Sen ne hakla buradasın." Diye çıkıştım tanışmıştım onu bizi kaçıran adam Arasın kardeşi Barlas.
"Şimdi yapma güzelim." Dedi Aras kafamı sallayıp camdan ablama baktım. Makineye bağlamışlardı.
Gözümden bir damla yaş düştü ablamı bu halde daha fazla görmek istemediğim için kafamı çevirip yere oturdum. Yanıma Aras geldi.
"Yeni kavuşmuştuk biz Aras niye böyle oldu hemen beni bırakıp gidiyor." Dedim ağlayarak.
"Yo yo ablan hiç bir yere gitmiyor. Güçlü biri o çıkar buradan." Dedi bana bakarak. Gözlerinin içine baktığımda yorulduğu belliydi.
"Aras şuan sen olmasan ne yapardım bilmiyorum." Dedim ona sarılarak.
"Ben hep yanındayım güzelim merak etme." Dedi gülümseyerek
Yiğit geliyordu telefonla konuşarak.
"Tamam peki daha sonra konuşuruz." Diyerek yanımıza geldi
"Aras biraz gelsene." Dedi yiğit
"Sen bekle güzelim ben hemen geliyorum." Dedi Aras kafamı salladım.
~~~
"Durumu bu kadar ağır değildi nasıl böyle oldu." Dedi aras yiğite
"Şu Barlas varya onun işi gibi." Dedi yiğit
"Biraz daha araştır eğer hepsi onu gösterirse hallederiz." Dedi aras
Yiğit kafası sallayınca yanıma gelmeye başladılar.
Aras sinirli duruyordu.
"Aras ne oldu sinirli duruyorsun." Dedim.
"Yo bir şey olmadı aklıma biri geldi sinirledim." Dedi
"Biraz kafeteryada oturalım sana anlatmak istediğim bir iki şey var." Dedi
Ablama son kez bakıp Aras ve yiğit ile aşağı indim.
Boş bir masa bulup oturduk.
"Sana anlatacağım şeyin kesin olduğunu bizde bilmiyoruz ama öğrenmek için çabalıyoruz." Dedi Aras
"Seni dinliyorum." Dedim
"Şu Barlas ablanı bu hale getiren o olabilirmiş." Dedi sinirli bir şekilde.
"Nasıl ablamı bu hale getiren o." Dedim sinirle
O sırada güzel bir kız masaya oturdu.
"Bir nevi öyle aslında." Dedi
"Elzem buraya geleceğini söylemedin." Dedi yiğit
"Niyetim yoktu ama Aras ısrar edince geldim." Dedi Elzem.
"Mira bu Elzem o olmasa ablana ne olduğunu öğrenemezdik."Dedi yiğit
"Ben çok teşekkür ederim." Dedim
"Ne demek bu benim işim." Dedi Elzem
"Sendemi vampirsin." Dedim kısık bir sesle.
"Hayır tabikide ama büyücüyüm." Dedi elimi tutarak
"Ablan için araştırmaya devam ediyorum için rahat olsun." Dedi
Kafamı salladım.
O sırada Alya geldi.
"Mira iyimisin." Dedi sarılarak.
"Yani iyi olmaya çalışıyorum." Dedim sandalye çekerek yanımıza oturdu.
"Elzem uzun zaman oldu." Dedi Alya ve ikiside sarılıyordu
"Ben şimdi gideyim. Biraz daha araştırma yapıp yine gelirim."Dedi Elzem ve gitti.
Umarım Elzem bize tam bir sonuç getirirdi yoksa ben bu adamı burda öldürürdüm.
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
Bölüm sonu
Yorumlarınızı bekliyorum ve beğenileri
Seviliyorsunuz.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
VAMPİR PRENS (Tamamlandı)
Vampirgeschichtensevgilim ile aramı düzeltmek için Fransa'daki tarihi şatolarından birine gittik. bir kararti gördüm çok tanıdık ve yanıma geldi ve dediki "yıllar sonra seni buldum güzelim. ama bu nasıl olur." Diyerek gitti ve kaderim o değişti
