Son günlerde duyduklarım ve gördüklerim fazla iç açıcı değil. Hem benim bir ruh eşim olsa hissederdim.
"Tamam bence bu kadar saçmalık yeter. Ben gidiyorum." Dedim
"Mira ama böyle yapma hepsi gerçek." Dedi arkamdan
"Şuan dinlenmeye ihtiyacım var aras. Lütfen." Dedim ve çıktım.
Tam 3 saattir aynı yerde dönüp duruyorum. Hatırlamaya çalışıyorum ama yok hiç bir yerden aklıma gelmiyor. En sonunda eve gitme kararı aldım. Aklım hala arasta olsa bile. İlk işim ılık bir duş almak oldu. Daha sonra kendime bir kahve yapıp olanları düşündüm. Acaba gerçek olabilirimi yani Aras benim ruh eşim olabilirimi. Yine kafam karıştı. Peki ablamı nereden tanıyordu eğer ablamın haberi varsa gerçektir ama neden bana söylemedi. Cesaretimi toplayıp Arasın yanına gitmek için hazırlandım siyah bir elbise giydim saçlarımı duzlestirdim ve hemen çıktım. Güvenlik gittiği gibi içeri girdim. Odaya girdiğim anda Aras geldi.
"Bende seni bekliyordum." Dedi mutlu bir sesle.
"Sadece seni dinlemek için geldim yoksa sana inandığım falan yok." Dedim ama içimden bir ses ona inan diyordu.
"Tamam pekala bu biraz daha garip." Dedi
"Aslında bunu alanda biliyor." Dedi gözlerim içine baktı
"Ben bir vampirim." Dedi öyle büyük bir kahkaha attım ki tüm Fransa duydu.
"Tabi canım bende peri memnun oldum." Dedim
"İlahi aras vallahi hayatımda hiç bu kadar gülmedim." Diyerek susmaya çalıştım. Suratıma baktı ve sadece beni izledi.
"Yani bana inanmıyorsun." Dedi düz bir sesle
"Diğer bir bilgi ise ablan hayatta." Dedi bir anda gülmeyi kestim.
"Hadi oradan be ben ablamın cenazesi gittim gömdük onu sana hayatta inanmam." Dedi titrek bir şekilde. Aynı zamanda gözlerim yaşarmaya başlamıştı.
"Bak eğer bu bir şaka ise hiç komik değil Aras." Dedim ciddi bir ses tonu ile.
"Bak ister bana inan ister bana inanma ama Ablan hayatta. Etkisi zamanda sana onu göstericem ama biraz zaman ver." Dedi kafamı salladım. Hayatım ablam üzerinize kuruluydu onsuz hiç bir şey yapamazdım. Anneleri hiç görmedim sadece onu gördüm niye bana böyle bir şey yapmıştı niye beni yüz üstü bırakmıştı. Kafamı topladım ve ayağa kalktım.
"Daha anlatacağım bazı şeyler var mira." Dedi gözlerime bakarak
"Aras ben bugün fazla şeyler duydum izin ver lütfen." Dedim yalvarır gibi. Kapıyı gösterdi.
"İstediğin zaman gelebilirsin unutma." Dedi
Eve gitmek hiç istemiyordum sanki duvarlar üstüme geliyor gibi hissediyorum. Bugün otelde kalmak istemiyordum arabada kalacaktım.
Ağlamak istemiyordum ama gözlerimden yaşlar akıyordu.
"Neden ben." Deye tekrarladı sürekli yüksek bir yere park ettim arabayı şuan tek istedim avazım çıktığı kadar bağırmak. Etrafa baktım kimse yoktu burda bile yalnızdım. Bağırmaya başladım
"Niye ben. Neden bu kahpe dünyada sürekli beni buluyor boy,e şeyler." Dedim defalarca 10 dakika sonra biri geldi
"Eğer böyle bağırmaya devam edersen sende boğaz diye bir şey kalmayacak haberin olsun." Dedi ses cok tanıdık geliyordu
"Aras sen nasıl buldun beni." Dedim kekeliyerek
"Vampir duyguları diyelim." Dedi kafamı ona verdim
Çevirip arkaya doğru adım atmam bir oldu
"Ne yani sen vampirmisin Aras." Dedim
ŞİMDİ OKUDUĞUN
VAMPİR PRENS (Tamamlandı)
Vampirsevgilim ile aramı düzeltmek için Fransa'daki tarihi şatolarından birine gittik. bir kararti gördüm çok tanıdık ve yanıma geldi ve dediki "yıllar sonra seni buldum güzelim. ama bu nasıl olur." Diyerek gitti ve kaderim o değişti
