DESTANSI SEVDA

(6) SEÇİLEN İLE VAZGEÇİLEN

Selamlarrrr yeni bölümle merhabâaa

Sizi özledimm sövmelerinizi de

Destek isterimm

O halde bölüme geçelim

Duyurular için hesabımı takip etmeyi unutmayınız

Keyifli Okumalar

Yazardan.

.
.
.
.

Bazen bağırmak, çağırmak, içinde yaşadığın o acını haykırmak istersin de boğazında bir düğüm oluşur ve bu düğüm konuşmana engel olur.

Konuşmak istersin ama konuşamazsın.

Sebep olan kişiden hesap sormak istersin ama o gücü kendinde bulamazsın.

Acını içinde yaşamak zordur ama haykırmak güç ister o gücü ise istesen de kendinde bulamazsın.

Bütün bunları yaşayan bir kadın vardı; Rahşan Cendar.

İhanetin en büyüğünü yiyen kadın..

Kimsesi yoktu. Annesi onu doğurduğu için vefat ederken babası ise acı verendi sadece...

Onun yanında olan sadece iki kişi vardı bu hayatta; biri acısını acısı bilen, mutluluğunu paylaştığı kardeşim dediği Ayliz Şahmaran.

Diğeri ise, her koşulda yanında olan, her şeyiyle varlığını hissettiren, onu her şeyden çok seven Mirşah Çalkıran.

Dostunun evliliğini beklerken onların evlilik haberini duymuştu.

Berdel kararı çıkıcağı sıra Berdan ağa asla Ayliz ile buluşmalarına izin vermemişti.

Kararı duyduğunda ise hayatı kararmıştı...

Bir günde hayatım dediği kişiler hayatını yok etmişti resmen..

İhanetti bunun adı. Başka bir şey değildi. Olamazdı..

İkisi de senin için diyordu ama buna inanamıyordu. Onun içindi sözde ama onu yakmışlardı.

Rahşan buna nasıl inanacaktı ki?

Nefret ediyordu onları sevmekten.. Canı öyle yanıyordu ki etrafında bulunan herkesi yakmak istiyordu..

"Belki de her şeyi hakedecek kadar kötü biriydim.."

Öylece sokaklardan geçerken kendi kendine söylediği bu cümle daha da yakıyordu onu..

Rahşan, kötü biri değildi.. Hele de bunları hakedecek kadar..

Ne geçmişi ne de bunları haketmişti..

Ama geçmiş bi türlü yakasını bırakmıyordu..

Dalgın bir şekilde geçerken gelen korna sesiyle kafasını kaldırmıştı ki araba hafif ona çarparak durmuştu.

"Ahh! Of ayağım."

"Hanımefendi iyi misiniz? Gerçekten çok özür dilerim."

"İyiyim tamam, sorun yok."

Ayağı hâlâ sızlıyordu ama gitmek istiyordu bir an önce.

"Gerçekten dalgınlığıma geldi kusura bakmayın. İsterseniz sizi hastaneye götürebilirim?"