Uni
ကျောခိုင်းခဲ့ရပေမယ့် နာကျင်မှုက ရူးလောက်အောင်ပဲ။ ချစ်ရသူရဲ့ ငိုရှိူက်သံတွေက နှလုံးသားထဲအထိ ပဲ့တင်သံ အထပ်အထပ်နဲ့။ တစ်လမှာ နှစ်ခါလောက်သာ ပြန်ဖြစ်တဲ့ အဖေ့အိမ်မှာပဲ နေနေတာ ဆယ်ရက်လောက်ရှိပြီ။ ဘာမေးခွန်းမှမေးလာခြင်း မရှိတဲ့အဖေက သူ့သားလွတ်လွတ်လပ်လပ် ခံစားစေဖို့ လွှတ်ထားပေးနေသလို။
အထင်နဲ့အမြင်က နည်းနည်းတော့ ကွဲပြားတယ်။
" လန်ဒန်မှာ ကျောင်းဆက်တက်ဖို့အားလုံး
ပြင်ဆင်ပြီးပြီ ''
" အဖေ....''
" ကိုယ့်သားဘာဖြစ်နေလဲ မသိရလောက်
အောင်ထိ အဖေမင်းကို မျက်နှာလွှဲခဲပစ်
လုပ်ထားတာမဟုတ်ဘူး...''
" ကျွန်တော် သူနဲ့အတူရှိခဲ့တဲ့ ကျောင်းမှာပဲ
တက်မှာ...ဘယ်ကိုမှမသွားချင်ဘူး ''
" ငယ်ရွယ်တဲ့အချိန်မှာ အချစ်ကို ကိုးကွယ်နေတာကို အဖေနားလည်တယ်..ဒါပေမယ့်
ဒီအတိုင်းဆက်ပြီး အသုံးမကျတဲ့လူလို ခွေခေါက်နေမယ်ဆိုရင် ဘာမှ ဖြစ်လာမှာမဟုတ်ဘူး ဒုံရင်းက ဒုံရင်းပဲဖြစ်နေမှာသားရဲ့
လန်ဒန်မှာကျောင်းတက်ရင်း အခြေအနေကိုစောင့်မကြည့်ချင်ဘူးလား....ဟင် ''
ဟန်ဘင်းရဲ့ပုခုံးတစ်ဖက်အား ဆုပ်ကိုင်ရင်း
မျက်ခုံးတစ်ဖက်ပင့်လျက် အဓိပ္ပာယ်ပါတဲ့ အကြည့်တို့ဖြင့် တစ်ခွန်းထဲနဲ့ ဟန်ဘင်းနားလည်စေလောက်မယ့် စကားကို ပြောလာလေသည်။ တွေဝေခြင်းရဲ့ ဦးတည်ရာက တစ်ခုထဲ။ ဒီလမ်းကိုရွေးချယ်တာကောင်းပါ့မလား။ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ရာ ကျသွားလေမလား။
" အဖေ....''
" ဟေ...ပြောလေငါ့သား ''
" သစ္စာဖောက်သွားတဲ့သူကို အပိုင်ပြန်သိမ်းရတဲ့ခံစားချက်က ကောင်းလား...''
" ခံစားချက်ကတော့ ကောင်းပါတယ် မင်း
အမေ နည်းနည်းလေး စိတ်ဆင်းရဲခဲ့ရ ရုံပဲ ''
" ဒါဆိုအဖေကရော...? "
အဖေကပြတင်းပေါက်ကို ခပ်တွေတွေငေးကြည့်ရင်း အပြုံးတို့ဆင်လျက် ပြောလာလေသည်။
" အဖေက နာကျင်ရတာပေါ့ ''
အတ္တ၊ လောဘ တွေကသွေးကြောထဲက လာလေသလား။ အဖေ့သွေးအပြည့်ပါတဲ့ ဟန်ဘင်းက အတ္တကြီးဖို့ကို ဘာလို့တွန့်ဆုတ်နေရမှာလဲ။ စိတ်ဆင်းရဲခဲ့ရရင်တောင် အမေကအဖေ့ကို နောက်ဆုံးအချိန်ထိ ချစ်သွားခဲ့တယ်မဟုတ်လား။ နောက်ဆုံးအချိန်ထိ တဲ့လေ။
