"ကိုႀကီး ႏုႏုထည့္ေပးလိုက္တဲ့ၾကက္ဥက ခ်ိဳင့္ထဲမွာ အေကာင္ေပါက္သြားတာလား ဟုတ္လား"
ထမင္းခ်ိဳင့္ေဆးဖို႔လုပ္စဥ္ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ၾကက္႐ိုးေၾကာင့္ ႏုႏု လာရစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
"ဪအဲ့ဒါ ဆရာမေအးေအးထည့္ေပးတာ သူ႔ဟင္း၊ ထမင္းစားခ်ိန္ ခ်ိဳင့္အားလုံးစုစားၾကေတာ့ သူ႔ခ်ိဳင့္ကိုယ့္ခ်ိဳင့္ခြဲမေနဘူး၊ ဒီလိုဘဲ ယူစား၊ထည့္စားၾကတာပဲ ႏုႏုရဲ႕"
ေအာင္ႏိုင့္အေျဖေၾကာင့္ ႏုႏုမ်က္ႏွာေလး စူပုတ္သြားသည္။
"အဲ့ဒီလို ဆရာမေတြထည့္ေပးတဲ့ဟင္းေတြယူမစားနဲ႔၊ ေရာေရာဝင္ဝင္လည္းမေနနဲ႔ ႏုႏုမႀကိဳက္ဘူး"
"ကေလးကုလားႏုႏုရယ္၊ တစ္ေက်ာင္းတည္းအတူတူစာသင္ေနၾကတာ၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမဆက္ဆံလို႔ရမလား"
"အဲ့ဒါေတြႏုႏုမသိဘူး၊ ကိုႀကီးနဲ႔ႏုႏုက မနက္နဲ႔ညပိုင္းေလးပဲေတြ႕ရတာ၊ အဲ့ဆရာမေတြနဲ႔က တေနကုန္လည္းေတြ႕ရေသး၊ ထမင္းလည္းအတူစားၾက၊ ဟင္းေတြလဲဖလွယ္ၾကနဲ႔၊ ႏုႏု ကိုႀကီးကို စိတ္မခ်ဘူး"
"ေတာ္ေတာ့ ႏုႏု၊ ခုေျပာေနရင္းက ကိုႀကီးသိကၡာကို ေစာ္ကားသလို ျဖစ္ေနၿပီ၊ ကိုႀကီးက မိန္းမကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ စိတ္မခ်ရတဲ့သူလို႔ ႏုႏုထင္ေနသလား"
ေအာင္ႏိုင့္ေလသံက နည္းနည္းမာလာသည္။
ႏုႏုကလည္း မေလ်ာ့ေခ်။
"ဘယ္ေျပာႏိုင္မလဲ၊ ႏုႏုသိတာက ကိုႀကီးက ႏုႏုနဲ႔မရခင္ ရည္းစားေတြအမ်ားႀကီးထားခဲ့ဖူးတာပဲ ႏုႏုသိတယ္"
"ဒီမွာႏုႏု၊ အတိတ္ကိုအတိတ္မွာထားခဲ့။ ႏုႏုကို ယူၿပီးကတည္းက ကိုႀကီး ဘယ္မိန္းမအေပၚမွာမွ စိတ္နဲ႔ေတာင္မျပစ္မွားခဲ့ဘူး၊ ေအး ေနာင္လည္းျပစ္မွားမွာမဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းကဆရာမေတြ အေပၚမွာလည္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္အခ်င္းခ်င္း ႐ိုး႐ိုးသားသားပဲ သေဘာထားတယ္"
"ကိုႀကီးက ႐ိုးသားေပမယ့္ တဖက္လူကမ႐ိုးသားရင္ေရာ"
ဘယ္လို ရွင္းျပျပမရသည့္ ႏုႏုကို ေအာင္ႏိုင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ၾကည့္ေနမိရင္းက အေတြးတစ္ခုေတြးမိၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာ ၿပဳံးေယာင္သမ္းလာသည္။
BẠN ĐANG ĐỌC
ႏုႏုတစ္ေယာက္သာ
Lãng mạn"ဘာလို႔လဲ၊ ႏုႏုကိုဘာလို႔လက္ထပ္ခ်င္တာလဲ" ေမးလာသည့္ ႏုႏု၏မ်က္ဝန္းမ်ားက သိလိုေသာအေရာင္မ်ား တဖ်က္ဖ်က္လက္ေနသည္။ "ႏုႏုမို႔လို႔၊ ႏုႏုျဖစ္ေနလို႔" ထိုတိုေတာင္းေသာ အေျဖေလးက ေအာင္ႏိုင့္ကို အမွတ္ျပည့္ရေစခဲ့သည္။
