ႏုႏုတစ္ေယာက္သာ

အပိုင္း(၁၅)ကိုဖိုးေကာက္

ဒီလိုနဲ႔ ႏုႏုနဲ႔ကိုႀကီး ကမာၻေလးက အရင္အတိုင္းသာသာယာယာနဲ႔ လည္ပတ္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခုရွိတာက မမႀကိဳင္ဆီကို လိုအပ္ရင္ ႏုႏုသြားကူေပးရတာေလး တစ္ခုေတာ့တိုးလာတာေပါ့။ အခုလည္း မမႀကိဳင္က စေနေန႔ သြားစရာအလုပ္ကိစၥရွိလို႔ လိုက္ခဲ့ခိုင္းတာမို႔ ကိုႀကီး၏မ်က္ႏွာက မဲေမွာင္ေနၿပီျဖစ္သည္။

ပါတိတ္အနီေရာင္ ဝမ္းဆက္ေလးဝတ္၍ သနပ္ခါးအေဖြးသားႏွင့္လွပတက္ႂကြေနေသာ ႏုႏုကိုၾကည့္ၿပီး ေအာင္ႏိုင္ စိတ္အလိုမက် ျဖစ္ေနရသည္။ ‌မမႀကိဳင္ေခၚလည္း မလာႏိုင္ဘူးေျပာလိုက္ေရာေပါ့၊

တကယ္တည္း ကိုယ့္ေယာက်ၤားေက်ာင္းပိတ္ရက္ေလး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ထဲ ခ်စ္ၾကည္ႏူးရမလား ေအာက္ေမ့တယ္၊ သူကေလးကေတာ့ မမႀကိဳင္နဲ႔သြားဖို႔ တက္ႂကြေနလိုက္တာမ်ား မေျပာခ်င္ဘူး။

ႏုႏု စူပုတ္ေနေသာ ကိုႀကီး လက္ေမာင္းကိုဖက္တြယ္လိုက္၍ လက္ေမာင္းတြင္မ်က္ႏွာကပ္ခါ ေၾကာင္‌ကေလးလို ပြတ္တိုက္တိုးေဝွ႔လိုက္ၿပီး ခြၽဲႏြဲ႕ေသာအသံျဖင့္

"ကိုႀကီးးးးကိုႀကီးးးလို႔ ႏုႏုေခၚေနတယ္ေလ ၾကည့္ပါအုန္းဆို"

ေအာင္ႏိုင္ တစ္ခ်က္ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာ ျပန္ေမာ့လိုက္သည္။

"ႏုႏုလည္း ဘယ္သြားခ်င္ပါ့မလဲ။ ပိတ္ရက္ဆို ေယာက်ၤားနားပဲ ကပ္ခ်င္တာေပါ့လို႔၊ ဒါေပမယ့္ မမႀကိဳင္ကလည္း တကယ္လိုလို႔ေခၚတာေလ၊ ျငင္းလို႔ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။ ေနာက္အပတ္ဆို မေခၚေတာ့ဘူးေျပာပါတယ္ ကိုႀကီးရဲ႕၊ ကိုႀကီးက မ်က္ႏွာႀကီးအဲ့လို စူပုတ္ေနေတာ့၊ ႏုႏုက ဘယ္လိုလုပ္သြားရတာ စိတ္ေျဖာင့္မလဲလို႔၊ လုပ္ပါ ရီျပပါ၊ မသြားခင္ေလး ႏုႏုကိုရီျပပါဆို"

ႏုႏုဒီေလာက္ ခခယယေခ်ာ့ေနတာေတာင္၊ အေမတူ တနဂၤေႏြသား၏ စိတ္ေကာက္ခ်က္က လက္လန္သည္။ တစက္မွမၿပဳံးေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္

"ေနာက္ဆုံးေတာ့၊ ကိုႀကီးကိုထားခဲ့ၿပီး မမႀကိဳင္ဆီသြားမွာပဲ မဟုတ္လား။ ကဲ သြားမွာျဖင့္လည္း လာ လိုက္ပို႔မယ္၊ ေတာ္ၾကာေနျမင့္ရင္ ပူေနအုန္းမယ္"

ႏုႏုကိုတစ္လမ္းလုံးလည္း စကားမေျပာ အေမတို႔အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ႐ုပ္ကမျပင္ဘဲ ႏုႏုကိုခ်ေပးၿပီးတန္းျပန္သြားသျဖင့္