Recenzje Książek II

"Will be better" - zrecenzowała hoolywaater

Jeżeli chodzi o okładkę do "Will be better" autorstwa ju-stwriting mam strasznie mieszane odczucia. Z jednej strony mi się podoba, jest tajemnicza, pasuje do treści oraz przyciąga wzrok. Z drugiej strony przeszkadza mi to, że nie ma zawartego na niej tytułu oraz jednak brakuje chociaż minimalnej kolorystyki, jakiegoś jaśniejszego punktu. Opis mi pasuje, krótki, zwięzły, ale na temat. Uważam jednak, że zaczynając go od "Aurora to przeciętna 17 - latka (...)" wkradło się trochę kiczu i osobiście nie wiem czy sięgnęłabym po treść, bałabym się, że jest beznadziejna.

Zbłędów pierwsze co rzuciło mi się w oczy to zły zapis dialogów, a mianowicie kiedy didaskalia opisują tło dialogowe, czyli to, co dzieje się wokół rozmawiających bohaterów, to, jak oni się zachowują stawiamy kropkę i po niej zaczynamy zdanie z dużej litery, czyli nie tak: ("- Rosa odpuść. - podniosłam się i oparłam na łokciach."), a tak: ("- Rosa odpuść. - Podniosłam się i oparłam na łokciach."), ale kiedy używamy tylko czasowników takich jak: powiedział, odpowiedział, rzekł itd, to nie używamy kropki. Wolałbym również, by wypowiedzi zaczynały się od (–), a nie (-) bo to jednak łącznik, który powinien spajać dwa wyrazy.

Aurora odrobinę mnie z początku irytowała. Wydała się być zadufana, zbyt pewna siebie i zwyczajnie niemiła/nie empatyczna. Aczkolwiek z czasem zaczęłam to nawet doceniać, zwłaszcza, że uwielbiam charakterne, sarkastyczne postacie, które po chociażby przyłapaniu na wgapianiu się nie odwracają wzroku, rumieniąc się, a potrafią jeszcze mocno odpowiedzieć. No i, gdy już wytłumaczyła dlaczego była taka dla innych uczennic, wszystko nabrało większego sensu. Trudno byłoby nie docenić ją za ciężką pracę oraz wyrzeczenia, byleby osiągnąć sukces. Jednocześnie nie szła po trupach do celu. Była zwyczajnie ludzka w tym nieludzkim świecie, w którym największym problemem była matka.
Noah i Aurora mi przypasowali chociaż zastanawiam się czy ich relacja nie poruszyła się do przodu trochę zbyt szybko. Ledwo się znali, tak naprawdę z początku nie została ukazana żadna ich poważniejsza rozmowa, która mogłaby ich do siebie aż tak zbliżyć, a tu jednak pojawiło się jakieś drobne (lub też nie) uczucie. Wydaje mi się, że naturalniej wyglądałoby, gdyby jednak coś się najpierw poważniejszego wydarzyło, co zbliżyłoby ich do siebie zanim zaczęli flirtować i używać słodkich słówek. Do tego słabo wychodziło i to całe ukrywanie się... Jednak żeby nie było, naprawdę lubiłam o nich czytać i byli uroczy. Z czasem ich relacja zwolniła, a opiekuńczość Noah ściskała za serce. Starał się być najlepszą wersją siebie dla Auri, a ona odwdzięczała się tym samym. 

Fajnie, że w historii nie było tylko losów Aurory oraz Noah, a zostali wplątani również Rosa i Xavier. Miło się czytało o przyjaźni tej trójki, zwłaszcza, że mogliśmy wtedy poznać łagodniejszą wersję Aurory, która troszczyła się o przyjaciół i o nich dbała. Cieszę się również, że zostały poruszone trudniejsze tematy oraz to, że każdy z problemami radzi sobie inaczej. Nie chcę za dużo spolerować, ale opisy są dużą mocą tej historii, zwłaszcza, gdy dotarliśmy do rozdziału dwunastego. Miałam łzy w oczach przez cały czas czytania, a później jeszcze długo myślałam jak ja zachowałabym się na miejscu Xavierego. Czy potrafiłabym być silna? Jedno jest pewne, chciałabym mieć wtedy taką przyjaciółkę jak Aurora, która wklepałaby mi do głowy to, że najważniejsze nie są moje odczucia, a tej drugiej osoby, która musi walczyć o każdy oddech.

Zakończenie mi się podobało. Szkoda, że wszystko potoczyło się w ten sposób, ale jednocześnie dokładnie takie jest życie. Często nas niemiło zaskakuje, zwłaszcza gdy czegoś najbardziej pragniemy. Mam jednak ogromny niedosyt, więc przydałaby się druga część z losami bohaterów.

Historię polecam każdemu. Może z początku wydawać się prosta oraz taka jak inne, ale z każdym rozdziałem nabiera głębi oraz naprawdę wciąga.

Recenzję napisała hoolywaater. Miłego dnia, skarby 💙