İkinci Dünya Savaşı, yedi kıtayı birbirine katarken insanlığı yerle yeksan etmeyi kendine görev edinen bir örgüt, sergilediği insanlık dışı eylemlerle savaşı gölgesinde bırakmayı başarır. İlkelerinin başını insan ırkını ikiye bölerek dünyaya hükmetm...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ಇ
14 AĞUSTOS 2022 FRANSA • PARIS. KIM TAEHYUNG.
Omzumda hissettiğim baskı, karanlığa hapsolmuş bedenimi aydınlığa kavuşturmaya aracı olduğu sırada alnımda hissettiğim sızıyla yüzümü buruşturmadan edememiş, başımı yasladığım direksiyondan kaldırmıştım.
Beynimin bir müddet çalışmaya ara vermesi yüzünden kendime zaman tanımak zorunda kalırken üzerimde hissettiğim ağırlığa rağmen omzumdaki baskının kaynağını bulmak adına başımı arka koltuğa doğru hafifçe çevirdim.
Beni delirdiğimi düşünmeme sebep olacak bir boşluk karşıladığında ters dönmüş bir arabanın içinde olduğumu idrak edebilmiş, kafama aldığım darbelerin içinde bulunduğum anı kavrayabilme sürecimi epey yavaşlattığı tescillenmişti.
Başıma saplanan şiddetli ağrıların yanında boynumdan aşağıya doğru aktığını hissettiğim kırmızı sıvı, olayları idrak etmemi kolaylaştırırken alnıma düşen kumral saç tutamlarını geriye doğru taramış, en son Jennie ile tartıştığım gerçeği aklıma düştüğünde irislerimi yanımdaki yolcu koltuğunda sabitlemiştim.
Yüzündeki kuruyan kanlar, hatrı sayılır bir süre boyunca baygın olduğumu anlatmaya tek başına yeterken göğüs kafesimi ele geçiren korkuya daha fazla kayıtsız kalmayı başaramadım. İlk işim tek elimle hareket etmemi engelleyen emniyet kemerinden kurtulmak olmuş, kendime geldiğimden bu yana baş aşağıya durduğum için dönen başımı dikkate almamayı tercih etmiştim.
Dakikalar içinde Jennie ile aramdaki mesafeyi eksilere indirdiğimde elimi yüzüne çıkarmış, baş parmağımla yüzündeki kırmızılıkları temizlemeye çalışırken dolan gözlerime karşı koymayı başaramayarak sessizliğimi sonlandırmıştım.
"Jennie aç gözlerini, arabadan inmemiz gerekiyor." Ses tonuma yansıyan endişeyi saklamayı bir türlü başaramıyor, soğukkanlılığımı korumak konusunda epey sıkıntı yaşıyordum. Jennie'den elle tutulur bir tepki alamamak, içimdeki korkunun katlanarak büyümesine neden olurken boşta kalan diğer elimi ense köküne yerleştirmiş, böylelikle kendi kanıyla boyanan yüzünü daha net görme fırsatı elde etmiştim.
Yanağına yerleştirdiğim elimle yüzüne hafifçe vurarak onu kendine getirmeye çalışırken son zamanlarda epey zor şeyler yaşamasına rağmen bencillik yaptığıma dair yaşadığım aydınlanmanın altından kalkmaya çalışıyor, hissettiğim onca duygunun üstüne pişmanlığın da eklenmesi beni dibe çekiyordu.
