The champion

Chapter 4

Τίτλος επεισοδίου : No, I don't want a picture with you!
Βανεσα'ς POV

Αφού έχουν περάσει δέκα λεπτά από το περιστατικό με τον νεαρό , προσπαθώ να ξαναστειλω μηνύματα στον αδερφό μου. Φυσικά στην θέση που ήταν, αποκλείεται να έμπαινε στην διαδικασία να τα ανοίξει. Πως έμπλεξα έτσι; Και εάν παιχτεί ξύλο; Εάν χτυπήσει; Πως θα καταφέρω να απολογηθώ στον μπαμπά και δεν θα μπορούσα να με τίποτα να επιτρέψω σε κάποιον να πληγώσει τον μικρό μου ανήλικο χαζο αδερφό. Όσο και εάν με ταλαιπωρεί.

Βλέπω το πλήθος να κινείται γρήγορα μονο για να συνειδητοποιήσω ότι έχουν καταφέρει να ανοίξουν την καγκελόπορτα και να προχωρούν προς τα μέσα. Περίπου τριάντα σεκιουριτι τρέχουν μαζί τους και δημοσιογράφοι. Η πόρτα ξανά κλείνει όμως έχω φτάσει αρκετά κοντά της αυτή την φορά. Κοιτάζω προς τα μέσα και βλέπω τον Ανδρέα να τρέχει γρήγορα και χανεται. Αχ, θα μπλέξει. Μα πως στο καλό κάνουν έτσι για μια νέα μεταγραφή. Έλεος. Καιρό που διάλεξε και αυτός.

Αρπάζω έναν σεκιουρι από το μπράτσο, μη έχοντας άλλη υπομονή. "Σε παρακαλώ κοπέλα μου, ο Μιχάλης δεν δέχεται φωτογραφίες σήμερα."

"Χέστηκα για τον Μιχάλη." Φωνάζω κάνοντας μερικούς ανθρώπους να γυρίσουν να με κοιτάξουν. Μια παρέα κοριτσιών, λίγο πιο δίπλα μου ψιθυρίζουν δείχνοντας με. Έλεος. "Ο αδερφός μου είναι εκεί μέσα και θα μπλέξει άσχημα εάν δεν τον μαζέψω."

"Δεν είναι δικό μου πρόβλημα." Απαντάει αδιάφορα.

Ώστε έτσι; Ώστε δεν είναι δικό του πρόβλημα. Με ένα σάλτο, σκαρφαλώνω την πόρτα και με γρήγορες κινήσεις καταφέρνω να περάσω από τα χέρια του και να τρέξω προς τα μέσα. Και ενώ περίμενα ότι κάποιος θα με κυνηγήσει, το μονο που ακούω είναι ορισμένες κραυγές και ένα "Ωραίος τρόπος για να φωτογραφηθείς με τον παίκτη."

Προχωρώντας στο άγνωστο μέρος για εμένα, πραγματικά δεν ξέρω προς τα που να πάω. Ο χώρος φυλάσσεται παντού, μερικοί βγάζουν φωτογραφίες. Μερικά αγόρια είναι καθισμένα και συνομιλούν μεταξύ τους και ο αδερφός μου είναι άφαντος. Η αλήθεια είναι πως κανένας δεν μου δίνει σημασία μιας και το μέλημα τους είναι να καταφέρουν να αρπάξουν όσους μπήκαν στο χώρο χωρις την άδεια τους. Τα μάτια μου πέφτουν στο γρασιδι και στο γήπεδο μερικά μέτρα μπροστά μου. Μερικοί άνθρωποι ήδη κάθονται στις κερκίδες και μερικοί στήνουν κάτι τεραστια πανό. Τα μάτια μου πέφτουν στους παίκτες που όπως αντιλαμβάνομαι κάνουν προπόνηση. Ο Μιχάλης Γιαννόπουλος, δεν είναι πουθενά. Οι μόνοι παίκτες που προπονούνται είναι εκείνοι όπου ήδη γνωρίζω. Προχωράω προς τον κεντρικό χώρου του γηπέδου και τότε μονο έρχονται καταπάνω μου δύο σεκιουριτι.

"Είστε δημοσιογράφος;" Πραγματικά αυτοι οι άνθρωποι έχουν τρομοκρατηθεί αρκετά με την άφιξη αυτού του παίκτη.

"Σου φαίνομαι για δήμοσιογραφος;" Ειρωνεύομαι. "Ένα τσούρμο από οπαδούς.." κάνω μια παύση. "Προς τα που πήγε;"

Παραδόξως εδώ είναι τρομερα ήσυχα.

"Νομίζω πως κατάφεραν να τους σταματήσουν. Αλλά μια τους ξέφυγε." Μου κλείνει το μάτι. Ο πιο μεγαλόσωμος ,Αρπάζει το μπράτσο μου και προσπαθεί να με σύρει ως την έξοδο. "Άφησε με , άφησε με" διαμαρτύρομαι. "Άφησε με ψάχνω τον αδερφό μου. Πίστεψε με δεν θέλω καμία φωτογραφια με αυτόν τον γιαννοπουλο." Φωνάζω και τότε ο σεκιουριτι σταματάει τρομοκρατημένος. Τα μάτια μου πέφτουν σε ένα ζευγάρι γαλανά μάτια που με περιεργάζονται επικίνδυνα. Τότε συνειδητοποιώ. Ο Μιχάλης Γιαννόπουλος συνοδευόμενος από δυο ακόμη άντρες στέκεται μπροστά μου και με κοιτάζει. Πραγματι, αυτά τα μάτια είναι πολύ καλύτερα από κοντά. Σχεδόν μαγευτικά.

"Εγώ πάλι, θα ήθελα μια φωτογραφια μαζί σου." Μου απαντάει και διωχνει τον σεκιουριτι από το πλάι μου. Με ένα του νεύμα οι άντρες κάνουν ένα βήμα πισω και έπειτα μου χαμογελάει. "Ξέρεις σήμερα αύξησα την ασφάλεια για να μη καταφέρει κανείς να φωτογραφηθεί μαζί μου. Αλλά εισαι η μοναδική που κατάφερε να είχε τα κότσια να φτάσει ως εδώ."

Μα πόσο ψώνιο μπορεί να είναι.

Δεν είχα συνειδητοποιήσει ποσό μαγεμένη ήμουν από τα μάτια του μέχρι που άκουσα την φωνή μου. "Ξέρεις εγ-εγώ.." Τραυλιζω. "Δεν ήρθα γιαυτό εδώ."

"Το άκουσα." Χαμογελάει καθώς μου απαντάει. "Θα μείνεις για τον αγώνα;"

"Εε.." τι κάνει; Τι με ρωτάει.;

"Μιχάλη." Ένας άλλος άνδρας τον φωνάζει από πισω μου και εκείνος του νευει.

"Λοιπόν , χάρηκα που δεν φωτογραφηθήκαμε όπως πληροφορήθηκα πως δεν ήθελες , όμως ίσως σου αλλάξω την γνώμη εάν μείνεις να παρακολουθήσεις τον αγώνα. Έτσι;"

Τι στο καλο;

Εκείνος χαμογελάει ξανά και βηματίζει, προσπερνώντας με. Μένω συξιλη προσπαθώντας να καταλάβω τι ακριβώς μου έτυχε εκείνη την στιγμή. Στο μυαλό μου εμφανίζεται ο νεαρός που με έσυρε προς τα πισω στην ουρά, ο αδερφός μου και όλοι οι θαυμαστές και οπαδοί που είναι στημένοι έξω και περιμένουν μια φωτογραφια του. Το μυαλό μου επαναλειτουργεί όταν το κινητό στο χέρι μου δονείται και τότε ο αριθμός του αδερφού μου τρεμοπαιζει στην οθόνη. Επιτέλους σκέφτομαι,  και χωρίς δεύτερη σκέψη απαντάω περπατώντας προς την έξοδο.

Εχω επισκεφτεί αρκετές φορές γήπεδο.! Τώρα εάν αυτά γίνονται θα σας γελασω, όμως με την φαντασία μας ας υποθέσουμε πως γίνονται 😍