The champion

Chapter 18

Τίτλος κεφαλαίου : Wild
Vanessa's POV

Το αγρίμι με κοίταξε από μακρυά καθώς περπατούσα αμέριμνη στο σκοτεινό δάσος. Προχώρησα προς το μέρος του χωρίς να μπορώ να σταματήσω τον εαυτό μου. Ένιωθα το κορμί μου , να κινείται με δίκη του πρωτοβουλία. Κοίταξα το αγρίμι καλά μέσα στα κόκκινα μάτια του και εκείνο συνέχισε να περπατάει και να με καθοδηγεί. Άρχισα να αισθάνομαι το πρόσωπο μου να καίγεται και όταν ακούμπησα με τα χέρια μου, οι παλάμες μου γέμισαν αίμα. Όμως εγώ έπρεπε να τρέξω να βρω το αγρίμι. Έπειτα το σώμα μου πονούσε , κατέβασα το κεφάλι μου. Τα γόνατα μου ήταν γεμάτα μελανιές. Όμως εγώ έπρεπε να τρέξω, να τρέξω να προλάβω το αγρίμι. Σύντομα εκείνο σταμάτησε και γύρισε να με κοιτάξει. Με τα χέρια μου ακούμπησα την καρδιά μου, είχα λαχανιασει από το τρεξιμο. Γύρω μου όλα ήταν ακόμη πιο σκοτεινά. Τα δέντρα ήταν πανύψηλα κυπαρίσσια, όλομαύρα. Το μοναδικό που ξεχωρίζεις είναι το κόκκινο των ματιών του αγριμιού. Πλησίασα κοντά του και διστακτικά ακούμπησα το πρόσωπο του. Το αγρίμι χαμογέλασε. Δεν φοβόμουν πλέον. Κάθισα στα γόνατα μου και το κάλεσα να κουλουριαστεί επάνω μου. Αυτό προχωρήσε προς τα εμένα, δίστασε , αλλά ξάπλωσε στα πόδια μου. Τότε το σώμα μου πάγωσε, τα μάτια του άλλαξαν χρώμα. Άρχισαν να γίνονται εντονο γαλάζιο και το αγρίμι υιοθέτησε ένα πρόσωπο....

"Να δω με τι κονσιλερ θα σου Καλυψώ αυτούς τους τεράστιους μαύρους κύκλους." Άκουσα την Νικολέττα  να γκρινιάζει και το μυαλό μου επανηλθε στο παρόν. Ο σημερινός μου εφιάλτης ήταν από τους πιο περίπλοκους και τρομακτικούς  που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Είχαν μετριάσει το τελευταίο διάστημα, αλλά ξανάρχισαν δριμύτεροι.

Ήταν απόγευμα Σαββάτου, όταν η Νικολέττα με τράβηξε στο μέρος της για να ετοιμαστούμε για το σημερινό της πάρτυ γενεθλίων. Την Παρασκευή, είχαμε βγει να ψωνίσουμε. Ένα σωρό φορέματα και παπούτσια διακοσμούσαν το δάπεδο του δωματίου της και εκείνη αποπειράθηκε να με βάψει. Όχι πως δεν ξέρω να βάφομαι, αλλά δεν ήθελα να της χαλάσω το χατίρι. Ήταν πολύ ενθουσιασμένη που επιτέλους θα βγαίναμε μαζί για ποτό που ήθελα αυτή η μέρα να είναι απολύτως δίκη της. Μαζί μας, θα μας κρατήσουν συντροφιά  και δυο φίλες της Νικολέττα που είμασταν συμμαθήτριες στο λύκειο. Έχω να συναντηθώ μαζί τους από τα περσινά γενέθλια της καλύτερης μου φίλης και δεν έχουμε τρομερή συμπάθεια μεταξύ μας. Δεν μου έχουν δημιουργησει ποτέ πρόβλημα αλλά έχουν το απαίσιο συνήθειο κάθε φορά που με βλέπουν να μου υπενθυμίζουν την απαίσια και τραυματική τελευταία χρόνια για εμένα με τις δήθεν ερωτήσεις ενδιαφέροντος. Ευελπιστώ η Νικολέττα να μην τις έχει ενημερώσει για την μητέρα μου, διότι η σημερινή νύχτα δεν θα λειτουργήσει σωστά.

Όσο η Νικολέττα απλώνει μια γενναιόδωρη ποσότητα κονσιλερ κάτω από τα κουρασμένα και άυπνα μάτια μου, αρχίζω να στροβιλίζω τις σκέψεις μου γύρω από τον Μιχάλη. Έχουν περάσει τέσσερις ημέρες από το ραντεβού μας και δεν έχει επικοινωνήσει μαζί μου. Ούτε βέβαια εγώ έχω μπει στην διαδικασία να τον καλέσω. Δεν θα πω ψέματα, την Πέμπτη το βράδυ φλερταρα πολύ με τον αριθμό του που αποθήκευσα στις επαφές μου όμως το φλερτ μου , έμεινε απλώς πλατωνικό. Δεν έχω αφήσει κανέναν να μάθει για την υπέροχη βραδιά μου την Τρίτη και όσο και να θέλω να το μοιραστώ με κάποιον αντιλαμβάνομαι πως δεν υπάρχει νόημα εφόσον τελείωσε. Ξανά τελείωσε.

"Τι σκέφτεσαι; Έχεις αγχωθεί για απόψε;" Η Νικολέττα με βγάζει από τις σκέψεις μου και κουνάω το κεφάλι μου ασυναίσθητα λες και τις διώχνω από μπροστά μου σαν ένα γκρίζο σύννεφο, έτοιμο να ρίξει την δίκη του κακοκαιρία.

"Ναι έχω αγχωθεί." Η μισή αλήθεια δεν είναι ποτέ κακό να λέγεται, αρκεί να μην πληροφορήσεις τον ακροατή σου πως είναι μισή.

"Θα περάσουμε φανταστικά." Στροβιλίζει την καρέκλα που με έχει τοποθετήσει προς το μέρος της και αρχίζει να στριγκλίζει ευτυχισμένα. "Θα πιούμε" το χαμόγελο της γίνεται πονηρό.

"Δεν θα πιούμε"  την διαβεβαιώνω με ένα αρκετά αυστηρό ύφος. "Πολύ" διορθώνω την πρόταση μου και εκείνη χτυπάει παλαμάκια με τις παλάμες της ενώ πηδάει πάνω κάτω μέσα στο δωμάτιο. Ο εκνευριστικος ήχος που ακούγεται όταν προσγειώνεται στο έδαφος με τραντάζει ελάχιστα.

"Εισαι έτοιμη να σε μετατρέψω στο όνειρο του κάθε άντρα για απόψε. Γιατί..Βανέσα μου ξέρεις τι θα γίνει απόψε;" Φλυαρεί. Όπως πάντα.

Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά και τις δίνω ώθηση να συνεχίσει.

"Απόψε θα κάνω τον ομορφότερο άντρα του μαγαζιού να σε κοιτάξει και να σε ερωτευτεί. Με την πρώτη μάτια."

"Αποκλείεται." Στο άκουσμα της λέξης "ερωτευτεί" αισθάνομαι το στομάχι μου να δένεται κόμπος. Δεν πρέπει να ξανανιωσω έτσι , για κανένα τους. Δεν μπορώ να το αφήσω να ξανασυμβεί.

"Και όμως." Εκείνη ακουμπάει το κεφάλι της δίπλα μου και χαμογελάει γυρνώντας με προς τον καθρέφτη της. Τα μεγάλα φώτα γύρω από το μπουντουάρ της με στραβώνουν όταν με φέρνει αντιμέτωπη με το ειδώλειο μου. "Κοιτα ποσό όμορφη εισαι." Ψιθυρίζει. "Είναι κρίμα να κλαις τον χαμένο σου έρωτα , χωρίς να προσπαθήσεις να βρεις έναν νέο."

Αυτο που η Νικολέττα όμως δεν ήξερε. Είναι πως μέσα μου, ήξερα και είχα βρει και χάσει,  ήδη έναν νέο.